Na drie jaar… | In memoriam Harm 1982 – 2016 (79)

Het zijn voor ons rare dagen zo half september. Een vriend van Harm die werkt in de States en voor vakantie in Nederland is, komt eten. Vrienden sturen bemoedigende woorden via kaarten en appjes. Gisteravond waren we met vrienden bij elkaar en haalden herinneringen op. Na twaalven hebben we stil gestaan bij de boom op de Nassaukade, brandden een kaarsje en gingen in gedachten terug naar 14 september 2016. Vandaag hebben we ook stilgestaan op Zorgvlied en als gezin ons later rond de tuintafel geschaard en ‘spinazietaart’ gegeten. Het zijn allemaal van die rituelen om nog eens extra stil te staan bij het gemis en verdriet om Harm. En nog steeds missen we hem elke dag, maar de scherpe randjes worden zachter. Gelukkig leven we in een tijd, dat we niets hoeven weg te stoppen, dat het ook niet gek is om nog steeds te huilen om het wrede gemis.
Ook na vandaag gaat het leven verder, maar zijn foto blijft gewoon staan. Inmiddels kijken we uit naar de 31e oktober wanneer eindelijk een rechter zich zal buigen over de aanrijding met een politiebus, die Harm het leven kostte. Het zal ook dan weer emotioneel en lastig worden, maar hopelijk kunnen we dan dit gedeelte afsluiten.

Vanmorgen was ik voor de eerste keer bij een ledenraadsvergadering van de EO.  Meedenken en als klankbord fungeren voor het bestuur, een mooie taak. Een leuke oefening was het nadenken over de invulling van de Kerst-VISIE. Maar ook discussie over hoe de EO heeft geacteerd rond de Nashville-verklaring. Door de jaren is er nogal wat bijgesteld aan het spreken van scholen, kerken en ook de EO over hoe om te gaan met homo’s. Niet iedereen zit hier op één lijn, dat werd wel duidelijk. Gelukkig was er in ieder geval in juli, in de week voorafgaande aan Gay Pride bij een beslist niet christelijke zender een mooie inkijk bij christelijke homo’s (PowNed). Het terugkijken meer dan waard en eigenlijk best goed dat het geen EO-programma was! Tijdens de plenaire vergadering heb ik me een paar keer gefocust op de prachtige ramen in de EO-kapel, tenminste die ik kon zien. Een koning met harp in een kleurig landschap, het leverde veel mooie psalmregels op in mijn hoofd. Een troostvol raam dus!

Kyrie eleison