7

een treinselfie

Hoe zalig is het volk, dat naar Uw klanken hoort!
Zij wand’len, HEER, in ’t licht van ’t Godd’lijk aanschijn voort;
Zij zullen in Uw naam zich al den dag verblijden;
Uw goedheid straalt hun toe; Uw macht schraagt hen in ’t lijden;
Uw onbezweken trouw zal nooit hun val gedogen,
Maar Uw gerechtigheid hen naar Uw woord verhogen.

Psalm 89 vers 7. Op een of andere gekke manier heb ik altijd een voorliefde gehad voor het getal 7. Onder andere komt dat door psalm 89, omdat het zo’n mooi zevende vers heeft. Dat was in ieder geval zo toen ik het leerde op de lagere school. De melodie is van zichzelf al geweldig, maar ook de eerste twee regels van dit vers, kriebelen in mijn ziel. Het getal 7 is ook van mijn verjaardag in de oktobermaand. Natuurlijk is zeven ook het getal van de volheid, met zeven dagen is een week immers vol. Daarnaast zijn er nog wel een paar rare zeven connecties, maar die zal ik de lezer onthouden. Zeven is dus voor mij een bijzonder getal.
En dan is het zeven jaar geleden dat Harm verongelukte. Hoe meer de tijd verstrijkt, hoe dichterbij het soms voelt. De laatste weken met het mooie nazomerweer, deden Coos en mij weer denken aan de warme septemberweken in 2016. Het blijft soms zo onwerkelijk en wanneer ik digitaal blader door de fotó’s van Harm, knaagt het gemis. Afgelopen maand heb ik eindelijk weer de moed kunnen opbrengen om verder te gaan met het maken van jaarboeken. Ik deed dat voor 2016 een aantal jaren, om foto’s uiteindelijke niet te laten  verdwijnen in een digitaal zwart gat. Toen ik in 2018 die van 2016 eindelijk afgemaakt had, was ik er voor dat moment helemaal klaar mee. Het bezig zijn met een fotoboekje met foto’s van de honderdjarige moeder van Coos, inspireerde om toch maar te beginnen met een jaarboek 2017. Tegelijkertijd was dat confronterend, nergens meer Harm op een foto. Bladerend door het agenda van dat jaar was het veel wat om zijn nagedachtenis draaide. Een ontmoeting met de agent die Harm aanreed, een beroerd gesprek met de officier van justitie en ook al die bezoekjes van lieve vrienden, familie en kennissen om samen verdriet te delen. Maar nergens meer een foto van Harm, op pagina 20 en 21 komen foto’s van het plaatsen van een grafsteen op Zorgvlied. Herinneringen… herinneringen…
Ook na zeven jaar blijven we stilstaan bij Harm zijn leven. Wanneer ik op een woensdag of vrijdagochtend in de kerk ben, is een van de eerste dingen die ik doe, een kaarsje aansteken. Rituelen, hoe klein ook, zijn en blijven belangrijk. Zeven jaar, maar het voelt als gisteren.
Kyrie eleison.