Zwembroek
Op het veldje voor onze gîte groeit niet alleen gras, maar ook mooie gele bloempjes. Het lijken wel kleine paardenbloempjes, maar zijn het niet. Tegen de middag sluiten de bloempjes zich en is het gele veldje opeens weer bruingroen. Wanneer ze open zijn gonzen tientallen bijen bij de bloemen om hun wintervoorraad aan te vullen. Alleen dat gonzen is al rustgevend. De omgeving, de warmte van de afgelopen dagen, de lavendel en kerriekruid-velden en de prachtige heuvels, zorgen er voor dat we ons hoofd even helemaal “leeg” kunnen maken. Met flink wat boeken in de kofferbak is dat tegelijkertijd ook weer betrekkelijk natuurlijk. Maar het lezen werkt verrijkend; het autobiografische boek van Sonja Barend, het leven van een Amerikaanse prinses en over de meid in het huishouden van schilder Vermeer, boeiend. Maar ook zo nu en dan een hoofdstuk over het werk van Wolterstorff, wat aanzet tot het nadenken over wat vakantie nu eigenlijk is. Vakantie is niet alleen maar domweg wegdromen en met volle teugen alleen maar genieten en je vrije tijd opvullen, maar een zeer zinvolle bezigheid.
Onze gîte hoort trouwens bij een camping, midden in de prachtige Luberon. Meer verklap ik niet, want anders komen hier teveel mensen. Gelukkig is er bij de camping een zwembad en zeker met temperaturen boven de 35° is dat geweldig voor de broodnodige afkoeling. Nu ben ik niet van het zwemmen, maar een frisse duik in water van 27° is dan echt geweldig. Helaas werd na vier dagen mijn zwembroek afgekeurd. Nog nooit meegemaakt; had wel al die andere campingmannen met van die malle strakke broekjes gezien, maar dacht dat mijn redelijk strakke Hollandse zwembroek er ook best mee door kon. Maar helaas, we moesten alsnog bij de sportafdeling van Leclerc een goede zwembroek kopen: € 33 armer. Elke keer wanneer ik nu het water in stap voel ik me een beetje ongelukkig en te koop lopen. Frankrijk blijft toch een raar land, ondanks het feit dat het heerlijk is om er op vakantie te gaan. Het schijnt te maken te hebben met de hygiëne… Tja, dan zou je misschien ook allemaal verplicht je okselhaar moeten scheren.
Na alle hectiek van de afgelopen dagen, koesteren we ons in de Bourgondische zon. Ook nu voelde het weer gek om met vakantie te gaan. Maar na alle gedoe naar aanleiding van het artikel op de AT5 site, is het ook wel goed om even afstand te nemen. Een aardige journalist mailde voor een artikel in de Telegraaf. Hij was geïnteresseerd in het dilemma tussen vergeving en gerechtigheid. Na een uitgebreid gesprek bij ons aan tafel leverde hij voor de woensdagkrant een mooi artikel over deze worsteling. Vervolgens wilde ook Het Parool een stuk schrijven, over het niet vervolgen van de agent die Harm heeft aangereden. Tijdens het inpakken van de koffers, ook maar even tussendoor een interview gedaan. Voor de zaterdagkrant, zei de journaliste. Ook daarin weer het dilemma of we wel of niet een artikel 12 procedure laten inzetten, maar ook een terugblik op 14 september vorig jaar. Om het artikel goed te kunnen lezen; klik op volgende link: 
Toen we vanmiddag lekker even fietsten, konden we genieten van prachtige bloemrijke bermen, vers gemaaid gras en rennende koeien. In Couches heerlijk op een terrasje gezeten en daarna de tuin van het plaatselijke kasteel bekeken. Maar ja, vervolgens moesten we wel weer via vals plat omhoog. Gelukkig kunnen onze e-bikes dat gemakkelijk aan. We stallen ze hier en als alles meezit gaan we over twee weken langs het ‘Canal du Centre’ fietsen.
“God wil herstel van beschadigde levens en ook al ben je bang of angstig, laat je dan gerust in de armen van de Vader vallen.” Ik zit in de kerk en luister naar de woorden van de dominee. Deze zin spreekt me aan, want hoe vaak vliegt het ons niet aan, dat ons leven zonder Harm gewoon doorgaat.
De afgelopen week was mijn agenda twee keer gevuld met DENKEN OM SHALOM. Nicholas Wolterstorff was in Nederland om de presentatie van de bundel over zijn werk mee te maken en ook om een viertal lezingen te houden. Afgelopen dinsdag kon ik op de fiets naar de VU waar Wolterstorff een toespraak hield onder de titel: ‘Shalom in our anxious times of populism’. Mooi om mee te maken, een vijfentachtigjarige jaar oude professor in de filosofie, maar nog met beide benen op de grond. Een beetje hardhorend, maar niet schuwend om Trump en in zijn spoor een heleboel andere populisten (“zij klagen eigenlijk de wetten en regels aan!”) gedegen weerwoord te geven. “Waar shalom heerst, daar vervullen we onze verantwoordelijkheden ten opzichte van elkaar, van God, van de natuur. Maar shalom is meer. Het is alleen volledig aanwezig waar ook vreugde en geluk in deze relaties worden ervaren.” Deze uitspraak over shalom is steeds de kern van Wolterstorffs filosofie, aangevuld met ‘justice’ (rechtvaardigheid/gerechtigheid).
De rauwe werkelijkheid, naast alle filosofische gedoe, was er donderdagmorgen. Een journaliste van AT5 was na het lezen van het blog over ‘seponeren’, journalistiek geïnteresseerd in het ongeluk van Harm. Ze had ook navraag gedaan bij het OM en gevraagd of mijn waarnemingen en opmerkingen in het blog destijds, wel juist waren. Dat resulteerde vandaag in een uitgebreid 
De eerste dag van juni is prachtig. Vandaag zal de steen op Harm zijn graf geplaatst worden. Zorgvlied baadt in de zon en we gaan eerst maar eens flink snoeien. Ook enkele naburige graven knappen we een beetje op. Wanneer de mannen van de steenhouwerij komen aangereden kunnen ze gelijk aan de slag. Eerst wordt een grote liggende steen gelegd waarna de treden aan de voorkant volgen. Wanneer dat allemaal goed ligt volgen er twee staande stenen. We mogen zelf meekijken of het volgens ons timmermansoog allemaal klopt. Wanneer alles staat is het best wel een emotioneel moment. Het ontwerp van Iris is in het echt nog mooier. De teksten zijn door de steenhouwer prachtig in het Belgische hardsteen gebeiteld. En ook de twee mannen die het allemaal moesten plaatsen waren zeer tevreden. Het is een prachtig monument geworden en in zijn forsheid past het echt bij wie Harm was. Zijn naam in zijn lettertype en ook de beginregels van psalm 121. Gisteren kregen we nog een mooi verhaal van een van Harm zijn vele vrienden. Hij haalde herinneringen op aan een gezamenlijke skivakantie. In de hoge bergen was Harm blijkbaar in zijn element, zelfs als hij onderuit ging. Harm die zijn geloof wel eens karakteriseerde als een botsautogeloof wist zeker dat je het van boven de bergen moet verwachten, al ging dat soms ook knetterend.