Categorie: politiek

kameraad baron

Vorig jaar verscheen van Jaap Scholten ‘Kameraad baron’. Ik had hem een paar gezien in een VPRO documentaire over Hongarije en Roemenië. November vorig jaar kocht ik de 7e druk. Het boek liep dus goed. Scholten schreef een documentaire over, zoals voor op het boek staat in de ondertitel; “een reis door de verdwijnende wereld van de Transsylvanische aristocratie”. Een boeiend verslag van gesprekken, reizen, feesten en persoonlijke indrukken. Scholten woont al jaren in Hongarije en heeft ook een Hongaarse vrouw. Zij is van aristocratische afkomst. Het communistische bewind heeft na WOII geprobeerd de complete aristocratie uit te roeien. Ze werden verdreven  uit hun huizen. Kwamen terecht in werkkampen, krotten, en velen overleefden het niet. Ook vluchtten duizenden naar het vrije westen. Dat alles heeft er toe geleid dat een complete laag als het ware uit de hele bevolkingsopbouw is weggesneden. Er is nog een klein gedeelte over en hun verhalen staan in ‘kameraad baron’. Boeiend, aangrijpend en soms ook verdrietig makend. Een boek om eens rustig lezen. Een paar citaten:

Zsigmond Mikes (1977) vertelt over de veranderingen in zijn Roemenië en eindigt dan aldus: “Het Transsylvanië van mijn grootmoeder bestaat niet meer. Die atmosfeer, die traditie, waarden en multi-etnische samenstelling bestaan niet meer. Ik ben bang dat hier dezelfde mens zal ontstaan als in Hongarije, en dat er daarom geen beter leven te verwachten is. Ook hier laten steeds meer mensen zich door materialisme leiden en hebben ze minder tijd voor elkaar, en wordt er meer en meer tijd besteed aan geld verdienen. In de dorpen zijn er gelukkig nog mensen die tijd hebben. De mens moet het middelpunt van het leven zijn. Ik wil omringd zijn door mensen die tijd hebben. Als men geen tijd heeft voor zinloze zaken, zal het niet beter zijn in Tokyo of New York.” (p. 363)

Ongetwijfeld kleefden er nadelen aan het semifeodale systeem – dat de kansen je te ontwikkelen en vooruit te komen in het leven ongelijk waren verdeeld bijvoorbeeld, een systeem dat in het nepotistische Oost-Europa overigens min of meer ongewijzigd in stand is gehouden -, maar het diepgewortelde besef dat men vóór alles een rentmeester diende te zijn leefde en is met de komst van het communisme verloren gegaan. Met de verdwijning van de aristocratie is de wereld kortademiger geworden. (Jaap Scholten op p. 375)

 

meldpunt PVV en het RD

Je kunt er de laatste dagen niet om heen. De PVV lanceerde een website voor landgenoten om te kunnen klagen over mede-europeanen. Met daarbij de nadruk op het feit dat die mede-europeanen uit het oosten afkomstig zijn. Ik heb even gekeken op de betreffende website om bevestigd te worden. Op tv meende ik al een paar keer gezien te hebben dat er gedeeltes van krantenartikelen te zien zijn. En opvallend genoeg dacht ik daarbij het Reformatorisch Dagblad te zien. (bv. bron RD…..) Het klopte, een aantal keren komt het AD voorbij, maar ook een aantal keren het RD. Naar mijn idee kan dat alleen maar betekenen dat de PVV daar toestemming voor heeft gevraagd aan de redactie van het RD, of dat de redactie van het RD het stilzwijgend goedkeurt. Hoe je het ook wendt of keert, ik zou als serieuze christelijke krant toch beslist niet geassocieerd willen worden met het ronduit verwerpelijke en onchristelijke gegeven van de betreffende website. Ikzelf heb dan ook niet de moeite genomen om overal NEE in te vullen. Dat was me toch echt te veel eer voor de PVV.

leve de koningin!

De laatste dag van januariwerd onze vorstin HKH Beatrix van Oranje vierenzeventig. Vandaag trouwens is het weer feest in huize Oranje. Tien jaar geleden trad Willem-Alexander in het huwelijk met Maxima. Als Oranje-fan is mijn week weer goed! In het TV-programma ’twee-vandaag’ toonde men dat ook dit jaar weer de populariteit van de jarige was gestegen. Er werd zelfs een soort quasi wetenschappelijk betoog bij gehouden. Een van de redenen dat Hare Majesteits populariteit was gestegen, zo werd beweerd,  was onder andere de VPRO serie ‘Beatrix, Oranje onder vuur’. Deze vierdelige serie, waar ik trouwens alleen maar een enkel fragment van heb gezien is, zo zeggen de makers; fictie. Nou ja, men probeert de werkelijkheid zo goed mogelijk te benaderen. De schrijver van de serie is Tomas Ross.

Ross voert in deze laatste 'Schaduw' een vierde geheime dochter van prins Bernhard ten tonele

Tomas Ross is in ons land een bekende schrijver op het gebied van spannende detectives. Niks mis mee, zou je denken. Maar Tomas Ross is echter een complot(be)denker. En in dat laatste zit hem de kneep. Je kunt dus werkelijk de genoemde VPRO serie niet serieus nemen. En dan de grap, dat een gedeelte van ons volk onze koningin sympathieker is gaan vinden door deze fictieve serie. Wat mij betreft worden dit soort series verbannen van de publieke omroep.  Wanneer Wilders moeilijk doet over een hoofddoek, valt heel weldenkend Nederland over hem heen. Laten ze dan ook dit soort majesteitsschennis in de vorm van een fictieve serie over het leven van onze zeer gewaardeerde koningin verwijzen naar de prullenbak.

 

 

 

 

 

jeffrey pondaag

Nederland en Indonesië zijn door hun gezamenlijke geschiedenis voor altijd aan elkaar verbonden. Maar volgens het Comité Nederlandse Ereschulden is Nederland nog lang niet klaar met verantwoording af te leggen over misdaden die in Indonesië zijn begaan. Het Comité heeft onlangs aan het Openbaar Ministerie gevraagd om te onderzoeken of Nederlandse militairen misdrijven hebben begaan tijdens het bloedbad in Rawagede, in 1947. Deze week zei het OM het verzoek in beraad te hebben. Een gesprek hier over met Jeffrey Pondaag, hij is voorzitter van de Stichting Comité Nederlandse Ereschulden.

uit de serie 'verboden foto's' van Politionele Acties

Bovenstaande citaat kwam ik tegen op een NOS-site. Donderdag 19 januari werd er op Radio 1 over gediscussieerd in het programma StandpuntNL. Moeten militairen die zich in Rawagede schuldig hebben gemaakt aan misdaden alsnog voor de rechter komen? Bovengenoemde heer Pondaag is voor vervolging en lichtte zijn mening in de studio toe.

Jeffrey Pondaag heb ik al jaren terug een aantal keren aan de telefoon gehad. Hij sprak zijn ongenoegen uit over de herdenking die we jaarlijks houden op 4 mei bij het monument aan de Haarlemmerweg met de basisschoolkinderen. Ik denk dat hij het een keer meegemaakt heeft en toch wel wat miste in mijn verhaal over herdenken. Verschillende keren benaderde hij mij om te zeggen dat in het onderwijs veel meer aandacht moest zijn voor de wandaden van Nederlandse militairen in het voormalig Nederlands-Indië. Het werden een paar moeizame gesprekken, waarin ik in ieder geval mijn sympathie voor zijn verhaal heb proberen duidelijk te maken. Ik heb hem uitgebreid mijn mening over kolonisatie en slavernij gegeven. Nu hoorde ik hem dus opeens voor de radio en schoten mij de telefoongesprekken weer te binnen. Helaas voor de heer Pondaag kreeg hij maar van 30% van de luisteraars gelijk. De grote meerderheid van de stemmers op StandpuntNL vonden dat we deze kwestie toch moesten laten rusten. Veel reacties vond ik ronduit beschamend. Natuurlijk gaat het om een kwestie van meer dan 60 jaar geleden. Maar over een met de Duisters heulende oorlogsmisdadiger wordt in ons land ook nu heden ten dage, groot ophef gemaakt. Ik doel hierbij op Heinrich Boere, afgelopen week nog weer in het nieuws. Ook ik onderschrijf trouwens dat een man als Boere zijn verdiende straf niet moet ontlopen. Maar dan moeten we ook niet moeilijk doen, over Nederlandse militairen die Indonesië misdaden hebben begaan. We hebben niet over zo maar een misdaad. In Rawagede werden zonder pardon meer dan 400 mensen zonder reden doodgeschoten. Ook al is het meer dan 60 jaar geleden en hadden de jonge soldaten van toen net een vervelende oorlog achter de rug. Jazeker, en ook het Indonesisch verzet verichtte wandaden. Maar ook dat laatste moest en moet bestraft. Nederland heeft flink veel boter op zijn hoofd. Het was al veel te laat met excuses richting de bevolking van Rawagede. Een schadevergoeding wordt nu betaald omdat de stichting van de heer Pondaag maar door en door bleef gaan. Ik wens hem in ieder geval veel sterkte en doorzettingsvermogen voor wat betreft de aanklacht bij het OM.  

de heilige familie en occupy

In de Nieuwe Kerk bij de Dam, is een wonderlijke tentoonstelling. Naast dat je nu heel rustig in de kerk kunt rondlopen en bezichtigen, hangt er maar één schilderij. De Nieuwe Kerk heeft een initiatief gestart om elk jaar een bijzonder uniek religieus meesterwerk naar Nederland te halen. Vanwege de samenwerking met de Hermitage in St. Petersburg, viel de eer te beurt aan de directeur van de Hermitage om iets bijzonders te kiezen. Het is een indrukwekkende Rembrandt die er nu hangt. Een zogenaamde Heilige Familie. Maria bij de wieg met Jezus en Jozef aan het werk als timmerman. Een even simpele voorstelling, als ook ontroerend!  Tot en met 13 november is het schilderij nog te zien. En met je MJK kun je zo naar binnen. En Amsterdam is een stad met tegenstellingen. Wanneer je vanaf het CS zou komen, kom je op weg naar de Dam, langs het Beursplein. Al een paar weken (ongeveer net zo lang als dit schilderij in de NK hangt), staat het plein bol van de Occupy activiteiten. Terwijl in de NK bezoekers zich laten verwonderen en misschien ook wel inspireren door de nederigheid van Jezus, protesteren mensen tegen het ‘grootkapitaal’; banken, beurzen, grootbezitters en alles wat riekt naar te veel geld. Het plein staat vol met koepeltentjes en een paar vergadertenten. Naar mijn idee wel een heel erg samenraapsel. Daklozen, buitenlanders, beroepsdemonstranten, en mensen die graag discussiëren. Toch zouden die mensen van het Beursplein ook es een paar honderd meter verder moeten lopen en eens even rustig zich laten overweldigen door het prachtige schilderij van Rembrandt. Zouden ze dan op een andere manier gaan demonstreren? Biedt het geloof in Jezus trouwens oplossingen voor de economische en financiële crisis, waar de media bol van staan? En waarom demonstreert men trouwens niet tegen de levensgrote posters met allemaal blote mensen die zitten te lezen in “Het leven is vurrukkulluk”? Niks niet vurrukkulluk roepen immers de posters op het Beursplein!

plan voor de omroepen

Het schijnt dat de regering een bezuinigingsplan voor het huidige omroepbestel heeft vastgesteld, waar ook de omroepen mee instemmen. Aangezien ik veel thuis ben en ook regelmatig de radio of tv heb aanstaan, kan ik er wel een beetje over meepraten. Toch heeft men vergeten naar mijn advies te luisteren. Op radio 1 hoorde ik zojuist een nogal warrige discussie over dit punt. Maar laat nu Henk Westbroek heel aardig mijn mening verkondigen! Meestal vind ik deze man een grote flapdrol, maar nu had hij toch het gelijk aan zijn kant. Mijn ideeën zijn eigenlijk heel simpel uit te voeren. Gooi het hele bestel op de schroothoop en maak een Publieke Omroep naar voorbeeld van het BBC-model. Daar valt best een hele mooie Nederlandse variant op te maken. Geen reclame, van begin tot eind moet dat verboden worden! Daardoor krijg je ook geen oneerlijke concurrentie meer met commerciële omroepen. Eventueel laat je het volk meer betalen als dat werkelijk nodig is. En allerlei programmamakers die nu uitstekende programma’s maken, kunnen dat ook doen voor de Nederlandse BBC. De EO is waarschijnlijk best in staat om een variant op het veel geprezen “Songs of Praise” te maken. Westbroek wilde wel een actiegroep oprichten. Naar ik weet bestaat die al. Nu alleen de politiek nog om.

congo een geschiedenis

Enkele weken geleden heb ik boek ‘Congo een geschiedenis’ uitgelezen in mijn boekenkast gezet. Met aarzeling echter, want het nodigt uit tot terugbladeren en herlezen. Een uitgebreide recensie zal ik de lezers van mijn blog besparen. Die zijn elders al genoeg te vinden. Tegelijkertijd vermeld ik wel, dat ik het boek vijf sterren geef. Daarom ook niet alleen maar een aanbeveling om dit boek van David van Reybrouck te gaan lezen, maar een oproep die wat mij betreft verder en dieper gaat. Dit boek is een ‘must’, zoals dat heet. Alleen al dat je meer te weten komt over de foto op de omslag. Eitienne Nkasi is waarschijnlijk geboren in 1882 en overleed in ieder geval in 2010. Intrigerend dat deze man, die de voorkant van Reybroucks boek, 128 schijnt te zijn geworden.  Over deze 128 jaar gaat ook het grootste gedeelte van het boek. Uitgebreid komt de geschiedenis aan de orde van de Belgische koning Leopold II tot en met de huidige contacten met China. Het is een droefmakende geschiedenis. Geweld, onderdrukking, uitbuiting; het wisselt elkaar constant af. Het leert je tegelijkertijd ook dat België in het bijzonder, maar zeker heel Europa een ongelooflijke schuld op zich heeft geladen in grote delen van Afrika. Daarom ook vind ik het must dat mensen het lezen. Hier kun je niet schouderophalend aan voorbijgaan. Het zet je aan het denken over hoe NGO’s te werk gaan, het zet je aan het denken over de verschillende Pinksterkerken die ook in Amsterdam vertegenwoordigd zijn, het zet je ook aan het denken over hoe Nederland zijn kolonialisme altijd heeft verdedigd. En het zet je aan tot nog veel meer denken.

‘Congo een geschiedenis’ is een goed geschreven boek. Het boeit van begin tot eind. Sommige gedeelten zijn zeker van literaire kwaliteit. Ik miste zelf de foto’s in het boek. Gelukkig maakte de omslag veel goed. Op internet valt trouwens veel materiaal te vinden. Ook zijn er diverse documentaires over Congo gemaakt die zeker ook her en der nog wel te vinden zijn. Tot slot; ‘Congo een geschiedenis’ is geen verdrietig boek.

rouvoet

André Rouvoet stopt met de politiek. Onverwacht kwam dat niet, maar opeens was het de opening van het nieuws.  Zoals te verwachten was, zat hij ’s avonds gelijk bij Pauw en Witteman. Gelukkig werd het deze keer een goed gesprek. Op CU site zag ik in het twitteroverzicht dat de scheidende politicus nog een paar uur had doorgepraat met beide presentatoren en ook met Bart Chabot. ‘Zendingswerk’ zullen we maar zeggen. Ik heb veel respect voor deze geboren politicus. En alhoewel ook hij inmiddels wel een beetje behoorde tot de ‘maatpakkenpolitici’, dwong hij zeer veel respect af. Daarom mijn lijstje van opmerkelijke kanten van deze ras-politicus:

  • Na het vertrek van Kars Veling heeft Rouvoet de partij een geweldige positieve drive gegeven, zonder daarbij het verleden uit het oog te verliezen.
  • Door zijn optreden in de Tweede Kamer werd hij een waardig opvolger van Jongeling en Gerrit Schutte; kennis van zaken gelieerd aan nuchterheid en christelijke realiteitszin. Deze aarde blijft immers een tranendal en zal in deze bedeling geen paradijs worden.
  • Als minister heeft hij ongelooflijk veel voor de gezinnen in Nederland betekent. Soms lijkt het of deze zaken in snel tempo weer worden teruggedraaid, maar dat valt gelukkig mee. Er is echt een accentverschuiving in gang gezet als het gaat over opvoeding, begeleiding van gezinnen en de aanpak van probleemgezinnen.
  • In de media kon hij uitstekend een positief geluid laten horen als christen. Geheel in de lijn van Tim Kellers nieuwste boek over ‘gerechtigheid’.

Op dezelfde dag dat Rouvoet zijn vertrek aankondigde, trouwde in Londen  de kleinzoon van Queen Elizabeth met zijn Kate. Op de foto hiernaast geven ze elkaar de zo langverwachte openbare kus. De menigte juicht, maar het bruidsmeisje slaat de handen voor de oren, het is haar te veel lawaai. Wat een symboliek! Dat zou in de ChristenUnie ook kunnen gebeuren. Rouvoet groet de menigte, maar de aanhang slaat de handen voor de oren. Ik hoop echter dat binnen de partij de discussie over echt christelijke politiek door gaat. Een open, maar ook bewogen oog voor de samenleving. Een samenleving waarin al te gauw de zwakke verliest en naar de marges wordt gedrongen. En dan alsjeblieft geen grote woorden over buitenlandse misstanden, maar aandacht voor gehandicapten, voor anders sexueel geaarden, voor vluchtelingen, voor eenzame ouderen, voor hardwerkende meesters, juffen en verpleegkundigen. Met naar ik hoop ook een scherpzinnige aanpak van de populistische PVV.

strijdbaar & omstreden in de ramsj

Wanneer is een biografie een goede biografie? Wat naar mijn idee wel heel belangrijk is dat je een mens leert kennen in zijn tijd. Het is altijd heel gemakkelijk om met de kennis van vandaag te oordelen over gisteren en dan de fouten van iemand te benoemen. Maar een goede biograaf probeert te achterhalen wat de opvattingen en omstandigheden waren in de tijd dat de hoofdpersoon van de biografie leefde en van daar uit je oordeel te vormen. Dat sprak me ook zo aan in de biografie over Einstein. Het leerde me heel veel over de omstandigheden in Duitsland rond Wereldoorlog I en de aanloop van Wereldoorlog II. En vervolgens ook veel over de omstandigheden in de VS en het mallotige gedoe met senator McCarthy. Een goede biografie, ik kan er niet genoeg van krijgen. Ik zal nooit vergeten dat op de pedagogische academie onze leraar geschiedenis Arjo Vanderjagt ons confronteerde met Ongeloof en Revolutie van Groen van Prinsterer. Deze staatsman liet de geweldige uitspraak na; ‘in ’t verleden ligt het heden, in het nu wat worden zal.’ Van biografieën valt dus heel veel te leren voor vandaag. En wanneer je de tijd van vandaag goed onderkent, kun je steeds weer goed voorbereid de toekomst aan.

Bij de grootste boekhandel van Amsterdam vond ik andermaal een prachtige biografie. In eerste instantie viel mijn oog er op omdat mijn schoonfamilie dezelfde achternaam heeft als de mevrouw waar de biografie over gaat.  En ik herinnerde me ook nog een artikel over deze bijzondere mevrouw in het ND. De ramsj was me weer goedgezind, 9,90 euro! Je vraagt je af waarom zo’n uitstekend boek zo goedkoop over de toonbank kan. Bij de uitgeverij heb ik proberen te achterhalen hoeveel er uitgegeven en verkocht zijn, maar daar kon men mij niet over inlichten. Nogal geheimzinnig. Het boek gaat over Gezina van der Molen; geboren in en opgegroeid in Baflo, later in Rotterdam, onderwijzeres, medeoprichtster van Trouw, smokkelaarster van Joodse kinderen in WO II, in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw hoogleraar aan de VU. Door velen gezien als een vrouw met een lesbische relatie, maar ook streng calvinistisch en gereformeerd tot haar dood. Een zeer intrigerende persoonlijkheid. Wie meer wil lezen, gaat even googelen bij bol.com of gaat naar Selexyz. En wil je meer weten over Gezina van de Molen kan via internet terecht bij een uitzending van de IKON uit 2007. Het geeft een mooi beeld van deze bijzondere vrouw en laat ook prachtige beelden van haarzelf zien. Wat wel bijzonder was dat de hoofdpersoon van deze biografie ook een groot voorstander was van de Volkenbond en later de Verenigde Naties. Bij Einstein kwam ik vrijwel hetzelfde tegen. Ook Einstein had  een heel bijzondere verhouding tot de staat Israël, net als de hoogleraar volkerenrecht mevrouw van der Molen. Dat laatste mede vanwege haar gereformeerd zijn, maar ook door haar werk in het verzet.

einstein  en de namaakgoden

Albert Einstein 1947

Beim Menschen ist es wie beim Velo. Nun wenn er fährt, kann er bequem die Balance halten. Albert Einstein aan zijn zoon Eduard, 5-2-1930

Vandaag heb ik de biografie van Einstein uitgelezen. Gedeeltelijk heeft dat  te maken met het feit dat ik thuis zit. Maar het was ook een intrigerende biografie en zeer boeiend geschreven. En… deze week is het boekenweek, die deze keer de biografieën min of meer centraal heeft staan. Het bijzondere van een goede biografie vind ik altijd dat je op een gegeven moment de man of vrouw waar het over gaat, een beetje leert kennen. Ondanks het lijvige karakter van de biografie over Einstein, is het boek zeer aan te bevelen. (Nog in de aanbieding!) Betreurenswaardig is dat sommigen op voorhand al terugschrikken als een boek meer dan honderd pagina’s heeft, maar dat terzijde. Deze biografie zet Einstein goed neer in zijn tijd. Het vertelt heel goed, verweven met de persoonlijke geschiedenis van Einstein de periode rond Wereldoorlog I en de ontwikkeling van Europa en Duitsland in het bijzonder. Einsteins constante strijd tegen het fascisme en het nationaal-socialisme is bewonderenswaardig. Die strijd begon al ver voor Wereldoorlog II. Isaacson trekt mooi de lijn van het non-conformistische denken van Einstein op wetenschappelijk gebied naar het non-conformisme van Einstein op filosofisch en ook politiek terrein. Ook komt goed uit de verf dat Einstein wanneer hij in 1933 in Amerika terecht komt zich daar zeer thuis gaat voelen. Hij is wat dat betreft een voorbeeld Amerikaan te noemen. Einstein bleef ook in de VS vrijheid bepleiten voor andersdenkenden en de gediscrimineerde negerbevolking. Zijn verhouding met religie komt in deze levensbeschrijving ruim aan de orde. Mythevorming rond de persoon Einstein wordt stap voor stap ontleed en waar nodig naar het rijk der fabelen verwezen.

Zeker bij de laatste hoofdstukken heb ik ontdekt dat ook Albert Einstein zich fors afzette tegen namaakgoden. Daarmee verklaar ik hem niet tot volgeling van Tim Keller of Keller tot volgeling van Einstein. Maar er zijn veel parallellen. Keller wijst in zijn boek genadeloos de zwakten van het huidige individualisme en kapitalisme aan. Daarin is hij groot medestander van Einstein!

P.S. Volgende biografie gaat over John Adams (ook in de ramsj)