tegenlicht over namaakgoden
Wanneer ik mijn blogs zit door te neuzen, merk ik dat ik eigenlijk nog niet zo veel heb gezegd over de situatie in de Arabische staten. Ik heb natuurlijk het nieuws gevolgd en ook op dit punt de krant goed bijgehouden. Ondertussen heb ik in gesprekken, niet onder stoelen of banken gestoken dat het westen heel, heel veel boter op zijn hoofd heeft. Dat was met de situatie in Egypte al zo. Voor Nederland staat toch altijd het koopmanschapsprincipe voorop. Het maakte allemaal niet uit aan wie we wapens verkochten, van wie we de olie importeerden en ook niet waar we op vakantie gingen. Nederlanders waren zeker wat het laatste betreft fervente bezoekers van Tunesië en Egypte. Niemand bezint zich van te voren, zo lijkt het, op het regime wat er in zo’n land heerst. Trouwens alle autobezitters die tanken bij TAMOIL, maken zich er ook niet druk over dat de winsten van dat bedrijf verdwijnen in de zakken van Moammar Mohammed al-Qadhafi (schrijfwijze volgens Wikipedia). 
Het meest heb ik mij de afgelopen weken geërgerd aan Frans Timmermans van de PvdA, als hij weer eens breeduit bij bijvoorbeeld Pauw en Witteman zijn betweterige mening zat te verkondigen. Toen hij zelf staatssecretaris was van Buitenlandse Zaken, waren zijn uitspraken heel wat genuanceerder! Wat dat betreft heeft het z.g. Vrije Westen heel wat uit te leggen. Enkele weken geleden zag ik een 0verzicht in de krant waarop Europese leiders op de foto stonden met de Libische dictator. Dat was nu echt een serie waar je je gewoon voor zou moeten schamen!
Vanavond zal ik met interesse kijken naar het programma ‘Tegenlicht’ van de VPRO. Onder andere Joris Luyendijk zal uitleggen hoe de verhoudingen zijn geweest tussen Europa en de landen ten zuiden van de Middellandse Zee. Misschien zet het de kijkers aan het denken. Trouwens ik hoorde in het middagprogramma van de EO oud-generaal van Vuuren spreken over de problemen in de Arabische landen. Hij wees als oorzaak van veel problemen in de Arabische landen niet alleen naar de dictators of de steun die ze kregen in het Westen. Een belangrijke oorzaak is volgens hem ook de grote jeugdwerkloosheid. Iets om over na te denken.
En wie weet gaan we bij volgende verkiezingen de politici beter bevragen afrekenen op hun o zo mooie standpunten, waar je later grote vraagtekens bij zet. Net zoals je dat kunt doen bij banken die nu al weer miljoenen uitgeven aan bonussen. Tim Keller heeft in zijn boek ‘Namaakgoden’ ook over macht en zucht naar geld. Dat doet je allereerst zelf in de spiegel kijken, maar ook zet je aan het denken hoe we omgaan met politieke keuzes.
Sinds enige tijd hebben we met een groep vrienden een ‘literatuurclub’. Voor sommigen komt dat nogal elitair over, maar in ons geval klopt daar natuurlijk niets van. Voor de eerstvolgende bijeenkomst staat Mulisch genoteerd. Toen we het hadden over een keus voor een boek, moest natuurlijk ook Mulisch op het programma. Of je nu van deze schrijver hield of hem een verwaande dandy vond, het was nu eenmaal een zeer erkend schrijver geweest. Ik stelde voor om dan niet een van zijn bekende werken te lezen, maar een toch wat minder bekend werk van vijftig jaar geleden te nemen. Ooit las ik het voor mijn literatuurlijst op HAVO en later ook op de PA. Het was mee op aanbeveling van onze leraar Nederlands, de welbekende heer Ellen (H.B.J./Dick). Deze leraar publiceerde later een paar prachtige gedichtenbundels trouwens. Leraar Ellen, een kleine man, maar een grote geest, maakte mij in ieder geval attent op de ‘De zaak 40/61’. Ik was geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog en daar had dit boek ook mee te maken. Het zal waarschijnlijk in 1974 of 75 geweest zijn dat ik het voor de eerste keer heb gelezen. Indruk heeft het zeker gemaakt. Het exemplaar van toen kon ik helaas niet meer terugvinden in mijn boekenkast. Nu, 50 jaar na het proces tegen Aldolf Eichman heb ik het boek dus nog een keer herlezen. Ook nu heeft het weer een diepe indruk achtergelaten. Het verslag van Mulisch dat hij maakte over het proces tegen Eichman confronteert hem met veel levensvragen. Adolf Eichman was een ambtenaar van de Gestapo belast met het organiseren van de ‘Endlösung’. Na de oorlog kon hij ontsnappen aan de geallieerden door naar Argentinië te vluchten. In dat land leidde hij een teruggetrokken leven totdat de Mossad hem op het spoor kwam. Zo kwam hij uiteindelijk voor een speciale rechtbank in Jeruzalem. Mulisch confronteert zich met de ambtenaar Eichman. Hij bezoekt daarom zijn voormalige kantoor in Berlijn en ook Auschwitz. Sommige bladzijden gaan je door merg en been en zetten je ook zelf aan het denken. In deze tijd waarin populistische partijen een forse aanhang hebben, is ‘de zaak 40/61’ een boek om zeker te lezen of te herlezen. En intrigerend werk waarvan ik hoop dat er nog veel herdrukken zullen volgen.
Tja… Het is weer zover. We mogen aanstaande woensdag weer naar de stembus. Op radio en Tv wordt er veel ophef over gemaakt. En evenzoveel onzin wordt er ook verkondigd. Ons land wordt niet onregeerbaar als het kabinet geen meerderheid haalt. Zal het trouwens ook nooit kunnen halen. Immers in het kabinet zitten bewindslieden van CDA en VVD en die hebben nu al geen meerderheid in de Tweede Kamer. In de Eerste Kamer zullen die twee partijen dat ook niet halen. Natuurlijk, misschien met gedoogsteun van de Wildersaanhang.
Er is maar 1 oplossing. Stem op de ChristenUnie. In elke provincie hebben ze uitstekende kandidaten klaarstaan. En hopelijk kunnen die kandidaten er dan in mei voor zorgen dat er een flinke CU fractie in de Eerste Kamer mag plaatsnemen. Ondanks van het gemopper van CDA in de persoon van Brinkman en de vervelende uithalen van Wilders over het zeer christelijke gezeur van Rouvoet, hoop ik van harte op heel veel CU stemmen. Al is het maar omdat Roel Kuiper studeerde in Amsterdam en er ook weer wil gaan wonen!
Het 
Als je toch thuis bent, zoals in mijn geval, moet je afleiding hebben. Staat zelfs in het boek over burn-out, denk ik. Ik heb daarom in december het laatste boek van 
besturenorganisatie voor het onderwijs)
Lang geleden had Suriname iets paradijselijks voor mij. Dat zal zijn geweest door het boekje ‘Dagoe, de kleine bosneger’. Ik heb daar echt zeer goede herinneringen aan. Bepaalt dus ook natuurlijk mijn beeld van land. Vreemd waren wel trouwens de verhalen over oom Henk, een broer van mijn moeder, die een plantage in Suriname had gehad. Zijn verhalen waren anders dan in Dagoe en Panokko. Later heb ik wel wat bijgeleerd. Inmiddels ook veel boeken over de slavernij gelezen, waaronder het geweldige boek van Cynthia Mc Leod (‘Slavernij en memorie’). Door al die verhalen heen blijkt het wel dat wij in Nederland een zeer ingewikkelde relatie hebben met dat verre land in Zuid-Amerika. Nog hoor ik de meester vertellen op de lagere school hoe dom het was dat de Nederlanders Nieuw-Amsterdam ruilden voor Suriname. Hoe dom kon je zijn, klonk daar in door. Maar ook dat was wel zeer gekleurd door een zeer foute beeldvorming.
Om dus ach en wee te roepen over Bouterse gaat mij te ver. Ik besef dat het een boef is, waarschijnlijk zelfs verantwoordelijk voor de december moorden en ook drugs smokkel. Maar de geschiedenis leert echt dat we ons in Nederland echt heel bescheiden moeten opstellen. De laatste week ben ik de biografie over Anton de Kom aan het lezen. Een zeer leesbare autobiografie over een zwarte verzetsstrijder. Zeer aan te bevelen voor een ieder die iets wil leren over de geschiedenis van Suriname. Het schaamrood komt soms gewoon spontaan op. En tegelijkertijd de vraag; en ik dan, hoe zou ik gereageerd hebben en hoe reageer ik vandaag op onrecht?
Een hype van de laatste dagen is dat men zich in seculier Nederland weer zeer druk maakt om een homokwestie. In het zuiden des lands wilde prins carnaval ter communie. Omdat deze prins zijn homoseksualiteit ook praktiseerde mocht hij van de priester niet van ‘het lichaam van Christus’ eten. Ophef alom natuurlijk. En zoals dat gaat, ook standpunt.nl moest er het zijne over laten horen. Gelukkig had men de zeer gewaarde priester Antoine Bodar om commentaar gevraagd. Vanuit Rome nam hij ongezouten het ongelooflijk hypocriete geleuter onder vuur. Nederland is ziek en in crisis, zei Bodar. Er is zoveel hufterigheid als het gaat om met elkaar omgaan en elkaar bekritiseren. Laat men zich maar verdiepen in waar het in de kerk om gaat, zei Bodar. Wat mij betreft; hoera voor Bodar!
Hetzelfde gedoe speelde zich af rond Hugo Scherff. Hugo werkt op Veerkracht als onderwijsassistent, maar is daarnaast op dit moment ook lijsttrekker voor de gemeenteraadsverkiezingen. In een debat zei Hugo, dat hij gelooft, dat God HIV zou kunnen genezen. Hij legde keurig uit wat de achtergrond en duiding van deze opvatting was. De volgende dag werd hij in de pers echter met hoon overladen. Op verschillende sites werden zeer hatelijke opmerkingen gemaakt. In en in triest! Alleen daarom al moeten alle serieus christelijke Amsterdammers op 3 maart a.s. op de CU gaan stemmen.