Categorie: Harm 2016

Gelukkig is het vandaag, woensdag, heerlijk najaarsweer. We krijgen niet te veel bezoek en kunnen even op adem komen. Onverwacht bezoek wijzen we niet de deur, toch blijft er tijd over om even naar de markt te fietsen om een zak kibbeling te halen. Coos is even gaan rusten en ik volg, voor de afleiding, met een half oog de algemene strubbelingen in Den Haag. We willen eigenlijk  nog even naar Zorgvlied fietsen. De tijd haalt ons in, dus gaan we toch maar met de auto. We staan op de aanlegsteiger waar we morgen zullen afmeren met Harm. Coos draait wel drie keer het filmpje met Sjoerd en Harm dat ze over dezelfde steiger het water in rennen en een heerlijke duik in de Amstel nemen. OP het filmpje zie je rechts DE HUFTER liggen, het bootje van Arnout en Harm en aan de overkant liggen natuurlijk nog dezelfde woonboten. Geen idee dat ruim een week later er opnieuw aangelegd zal worden om een kerel van vierendertig jaar te gaan begraven. We verkennen even de route voor morgen en vinden dat er veel te veel beukennootjesschillen op het pad liggen en bellen daarom de begrafenisonderneemster of het pad nog geveegd wordt. Gelukkig heeft het het beheer van Zorgvlied dat al ingepland, morgenvroeg komt de bladblazer langs en zal er ook zand naast de kuil te liggen. Alle besprekingen en afspraken  worden opeens een boze en harde werkelijkheid.
In de Westerkerk oefenen ze met geluid en beeld om  er een zo waardig mogelijk afscheidsfeest voor Harm van te maken. Stiekem verheug ik me op een waardig maar ook mooie samenkomst.  Voor de grap antwoordde ik op de vraag van een zwager over wat ik aan zou trekken: “Ik ga in het zwart en zet met witte letters op mijn  rug; ‘BEVORDERD TOT HEMELSE HEERLIJKHEID: HARM’.”  “Meen je dat nou echt?” In de dialoog die volgde spetterde de genade, ons rotsvaste geloof maar ook het haast niet te verteren verdriet er van af. “Je bent te feliciteren”, zei mijn zwager. Steeds meer besef ik dat dat voor Coos en mij echt geldt. Je wilt dat Harm morgen gewoon weer voor de deur staat. “Heeee moeeeeeders, hoi pap…!”.
Van zijn reis naar Japan met Iris kwam hij dol enthousiast terug en vertelde honderduit en liet oneindig veel foto’s zien. Treinen, een eiland vol kunstenaars, mooie verhalen. Kijk ik heb wat meegenomen; een prachtig ontworpen bronzen bierdoppenopener komt uit een mooi doosje. Typisch Harm; grijnzend om zijn mooie vondst. We gaan er binnenkort een mooie inscriptie in laten zetten, denk ik nu. Al die mooie herinneringen willen we vasthouden, niet kwijtraken, niet verliezen en laten vervagen.

Vanavond om negen uur zijn we bij elkaar aan de Boekweitdonk. Ons gezin, Iris, en Harm zijn beste vrienden. Nu moet het volgeschreven deksel op de kist, het is onomkeerbaar. Even later schroeven we om de beurten onder en bovenhelft aan elkaar. Zes roestvrijstalen schroeven. Beurtelings wordt de gesloten kist aangeraakt, gekust en beklopt. In de tuin laten we wensballonnen op, waarvan gelukkig de helft weg zweeft richting de A10. Wouter heeft genoeg bier in huis gehaald om nog heel veel mooie verhalen en gekke streken over en van Harm uit te kunnen wisselen. Sommige vrienden moeten nog een keer hun toespraak voor morgen doornemen en ik ga met Coos en de kinderen rond tafel om nog ‘dingen’ over Harm op papier te zetten.
Vanavond hebben we met de voorganger spinazietaart gegeten, een van Harms lievelingsgerechten. We willen hem terug, maar ook met zijn naam in bladerdeeg lukt het niet. Opnieuw vloeien tranen. Bij het sluiten van de kist dringt het tot ons allemaal een beetje door; Harm komt niet zomaar weer om de hoek kijken. Het is wreed definitief, net nu we hem door de verhalen beter leren kennen. Maar de gedachte dat Harm glimlachend zit toe te kijken, geeft troost.

Kyrie eleison, kyrie eleison ………………………..

De klok tikt door, een nieuwe dag is al  begonnen en Coos leest wat de kaarten ons brengen. Zoveel mooie herinneringen en lieve en troostende woorden. Ook nu weer gaan tranen en glimlachen samen vanwege alle lieve en mooie reacties.

Gisteren was het 19 september. Gelukkig kwam regelmatig de zon even tussen de wolken door. Femmie onze jongste dochter memoreerde opeens dat het de verjaardag was van tante Lies. Alleen heeft ze tante Lies nooit gekend omdat die in de zomer van 1976 samen met haar man Piet en hun oudste zoon Johan door een bizar auto-ongeluk om het leven kwamen. In het VU-mc besefte ik opeens tot in alle vezels van mijn lijf wat mijn ouders toen hebben gevoeld en meegemaakt. Iedere keer komen er van die momenten naar boven waarin verschillende dingen van 40 jaar geleden naar boven komen. Bizar, mijn vader werd na die zomer in oktober zestig. Een paar weken geleden verstuurde ik met plezier uitnodigingen voor hetzelfde feit, bizar.
Maar goed, gisteren was het de 19e. Martijn Horsman, de voorganger van STROOM komt langs om de bijeenkomst van donderdag door te spreken. Een mooi en fijn gesprek, het hele gezin rond de tafel, met soms bizarre wendingen. Gelukkig kunnen we afsluiten met gebed.
Aan het begin van de middag rijden we als gezin naar de Nassaukade om te kijken waar Harm verongelukt is. Opnieuw vloeien er tranen en verandert alle ongeloof in een beetje meer besef van de harde werkelijkheid. Coos plukt even later wat wilde roosjes wanneer we bij het bootje van Arnout en Harm staan. “Als het mooi weer is, moeten jullie ook een keer mee varen”, riep hij een tijdje terug nog, het is er niet meer van gekomen. Het is maar een simpel polyester bootje en het dekzeil vertoont gaten en draagt de bizarre naam HUFTER. De roosjes fleuren het dekzeil nog een beetje op. Dinsdagavond 13 september was nog een prachtige zomeravond. Harm gaat varen met drie vrienden. Wanneer hij rond twaalven afscheid neemt van Sjoerd, haalt Harm zijn fiets van het slot en fiets richting huis. Het is te bizar om te bedenken dat hij toen de dood tegemoet reed.
We rijden naar de Prinsengracht en de hectiek van de binnenstad overvalt ons. Toeristen staan het standbeeldje van Anne Frank te fotograferen. De begrafenisonderneemster vangt ons op en een mevrouw van de Westerkerk leidt ons rond. Martijn en Iris proberen het podium en we kijken waar de kist met Harm kan staan en waar we zullen gaan staan om gecondoleerd te worden. Bizar toch? Zou er plek genoeg zijn voor al die lieve meelevende mensen die afscheid willen nemen van Harm? Even later lopen we de route die we donderdag ook zullen lopen naar de boot die Harm en ons zal varen naar Zorgvlied. Wij maken die tocht vervolgens met de auto, door het drukke stadsverkeer naar de Amsteldijk. We worden keurig ontvangen door een begraafplaatsmedewerker. Met een kop koffie erbij nemen we de formaliteiten door. Verrassend, Zorgvlied is gemeente Amstelveen, we begraven Harm helemaal niet in Amsterdam. Kunnen we nog terug?
We rijden de begraafplaats op met de Zorgvlied-Clubcar. Een verlengde golfcar, te bizar voor woorden. Rijden langs plekken waar nog iemand begraven kan worden. Het moet wel zonnig zijn, hebben we afgesproken. Als snel hebben we een mooie plek gevonden. De Zorgvlied-man voelt goed aan wat we ongeveer willen.  Daarna rijden we voor een goed overzicht nog een rondje over de begraafplaats en liggen in een deuk om het graf van Peter Giele, een overleden kunstenaar. Hij is begraven onder een heel groot polyester doodshoofd waar je in kunt. Alleen zijn familie en vrienden hebben een sleutel.  Moe en geblutst rijden we via de Wandelweg naar huis, mijn maag rommelt en en Wouter denkt alleen maar aan pizza, bizar.

Wanneer de pizzadozen zijn opgeruimd staan twee neven van Harm voor de deur, opnieuw stromen de tranen en houden we elkaar vast, maar later vertelt neef Dick, die speciaal uit Denver is komen vliegen, over de streken die ze als kleine gasten uithaalden. Op een dag kwamen ze met een gewonde stadsduif thuis, meegenomen in een grote doos. We woonden aan de Acaciastede, Harm en Dicky dachten dat de duif nog te redden was. Coos helemaal over de zeik met zo’n gewonde duif in huis. Je kunt er wel ziektes mee overbrengen. De duif moest worden vrijgelaten. Blijkbaar was de duif wat uitgerust en vloog gelukkig weg. Oooooh… die gaat vast weer naar de Dam, zeiden Dicky en Harm. Maar of hij het overleefd heeft?

Kyrie eleison.

We worden geleefd. En soms treed je even buiten jezelf en kijk je het aan en denkt; het kan niet waar zijn. Gisteren was een heftige dag omdat er toch nog dingen geregeld moesten worden. “De bel gaat, wie doet de deur even open?” Er word gezorgd en wordt gehuild, geschreven op de bovenste helft van de kist en ondertussen speelt Jip met de duplo-trein en maakt prachtig bijbehorend geluid. Ondertussen is de kaart-ploeg druk in de weer om alles op tijd klaar te krijgen en op het nippertje lukt het nog om een advertentie geplaatst te krijgen.

Veel te vroeg wakker zitten we toch weer beneden om lieve en ontroerende reacties te lezen. Je wilt alle schrijvers en mooie gedachten wel omhelzen en nooit meer loslaten. Je leest lieve woorden van mensen die je al jaren niet meer gezien en gesproken hebt. Wat mooi Gerdien, Herman, Anne, Sylvia, Rob, Trijnie en al die anderen. Iedere keer wellen tranen en moet ik al weer een andere zakdoek pakken. Wat mooi, mooi, mooi…..
Het is heerlijk weer en fietsen naar de Oosterparkkerk. Ik zeg nog tegen Coos, we gaan niet iedere keer omarmen, want dat trekken we niet. Maar eenmaal op de stoep bezondig ik mij al. Zo warm en goed om tussen je eigen mensen te zijn. Je wilt ze allemaal in je armen sluiten, hun troost doet zo goed. “Goed dat je er bent”, zeggen onze broers en zussen. Je denkt, ja fijn en fijn dat jij er ook bent. Maar je keel zit dicht en zwijgend omhels je de volgende. Gelukkig begint de dienst en zingen we psalm 84 in de versie van de Psalmen van Nu; Wat hou ik van uw huis!
Samen staan we op het podium en ik probeer met verstikte stem uit te leggen wat ons bezighoudt. Ik vertel van Fiene, maar ook dat psalmen troost geven, ook al zijn ze drieduizend jaar oud. En dat ik hoop dat donderdag alle broers en zussen er ook bij zijn in de Westerkerk.
De preek die Jaap Groenenberg voorleest is, met een knipoog, van Tim Keller en gaat over Openbaring 21. ‘Uitzicht op de nieuwe hemel en aarde geeft hoop!’ In mijn Moleskine teken ik nog een keer de letters van Harm en zijn levensdata eronder.
Goed dat God er is en mensen zich buigen voor hem en tegelijkertijd beseffen dat ze het ook niet begrijpen. God; goed dat je er bent. Goed dat je er bent, waar hadden we anders heen gemoeten? Goed dat je er bent, broer, zus in de Heer! Goed dat er troost is, goed dat er tranen zijn om te huilen, goed dat er armen zijn om te omhelzen.
Goed dat je er bent, maar dat je zei vorige week toch ook niet? Maar zeg  het alle volgende keren ook tegen de ander; goed dat je er bent!

“Ik kijk omhoog naar de hoge bergen:
Waar komt mijn hulp vandaan?
Mij helpt de Heer, die aarde en hemel
die alles heeft gemaakt .”
Psalm 121 (PvN)

Door een bizar verkeersongeval is onze lieve en stoere zoon, broer, zwager, oom en allerliefste lief om het leven gekomen.
Onze hemelse Vader heeft hem bij zich geroepen, wij begrijpen het niet.

ROELOF HARM WIMMENHOVE

17 april 1982   –  Amsterdam – 14 september 2016

Diemen: Roel en Coos Wimmenhove – van der Molen
Vriezenveen: Rieke en Johan Goosselink – Wimmenhove ,  Jip, Fiene
Lelystad: Femmie en Wouter Amersfoort – Wimmenhove
Amsterdam: Iris Janssen

Correspondentieadres, Boekweitdonk 20, 1112 JJ  Diemen

Harm is bij zijn ouders thuis opgebaard.
Een samenkomst waarin we stilstaan bij het leven van Harm en ook onze hemelse Vader eer willen geven, wordt gehouden op donderdag 22 september om 10.30 uur in de Westerkerk.  Hieraan vooraf is er gelegenheid om ons te condoleren van 9.00 uur tot 10.30 uur.
Met een kleine groep varen we naar begraafplaats Zorgvlied aan de Amstel, om Harm daar te begraven. We verzamelen daar om 14.15 uur. Iedereen is daar welkom. Na de begrafenis is er gelegenheid om samen te zijn in de Oosterparkkerk.

Adressen:
Westerkerk, Prinsengracht 281, Amsterdam
Zorgvlied, Amsteldijk 273, Amsterdam
Oosterparkkerk, Oosterpark 4, Amsterdam

Van dinsdag op woensdag werden we wreed wakker gebeld. Even later stonden er twee agenten heftig aan te bellen, ze hadden al eerder pogingen gedaan. “Hoorde u de bel niet?” Een paar minuten later rijden we in een noodvaart met zwaailichten en al richting het VUmc. We schieten snel wat kleding aan, buiten is het nog onnatuurlijk warm. “Uw zoon is aangereden door een politieauto en dat we u nu meenemen, betekent dat het heel ernstig is.” Ik denk dat ik het nooit meer vergeet, opeens zit je in een heel verkeerde film. Of toch documentaire Harm?
Daar zit je dan in een onpersoonlijke familiekamer, nog steeds niet echt wakker. Langzaam begint het door te dringen dat het wel ernstig is. “Uw zoon heeft een zeer ernstig ongeluk gehad, de trauma-arts is er bij geweest en eenmaal in het ziekenhuis is geconstateerd na een operatie van het hoofd, dat het ontstane letsel niet meer met het leven verenigbaar is”. Heb ik de bewoordingen goed onthouden? Is het wel echt tot Coos en mij doorgedrongen? “Ik leg het nog een keer uit…” herhaalt de arts. Nog weer later staan we bij het IC-bed met onze Harm er in. Allemaal slangen in zijn mond, overal piepjes en een voortdurend gorgelend geluid. Ik maak een foto, wie weet herinner ik het me later niet meer. Zijn linkeroog is helemaal opgezet en blauw, maar opeens dringt tot je door dat het Harm al niet meer is, dat hij eigenlijk al dood is. Ze houden de bloeddruk nog op peil door medicijnen, vertelt de broeder. We pakken elkaar vast en moeten onbedaarlijk janken. Tranen blijven maar komen. Het is een grap denk je. Zo meteen grijnst hij je aan en murmelt dan; moeders, vaders…..
De broeder controleert opnieuw zorgvuldig alle apparatuur. Medicijnen blijven druppelen en langzaam vult een zak zich met urine. Opnieuw in de familiekamer. Wat een rotwoord; onze familie is opeens stuk, zal nooit meer hetzelfde zijn. “Uw zoon was een kerngezonde jongeman, mogen we met uw toestemming organen uitnemen?”

Toen Coos dinsdagavond thuis kwam van de kring, zat ik naar PAUW te kijken. Jeroen Pauw praatte met gasten over orgaantransplantatie. Het D’66 wetsvoorstel was aangenomen in de Tweede Kamer. Op het nippertje, 75 tegen 74. Blijkbaar een tegenstander zich verslapen of gespijbeld. Maar onze Harm had zich niet verslapen, niets er van. Had heerlijk gevaren met ‘De Hufter’ op de Amstel, daarna nog even een terrasje en hop op z’n fiets naar de Daniel Stalpertstraat.  Hoeveel minuten later een klap die alle omwonenden deed opschrikken? “Maar de vraag was of we zijn organen mogen gebruiken….” Een blik naar elkaar was eigenlijk al genoeg, natuurlijk. We krijgen Harm er niet mee terug, maar dan kan hij misschien nog iets betekenen voor een ander. Twee, drie mensenlevens verlichten, verlengen?

Om ongeveer 13.10 uur sterft onze geweldig lieve zoon Harm. We staan er bij wanneer de medicijnen stoppen en even later zijn hart er daarom mee ophoudt. We kunnen rustig afscheid nemen, waarna twee mensen van het transplantatieteam hem meenemen. Wij omarmen elkaar en Harms vrienden. Het huilen wil maar niet stoppen. Je hoort in gedachten Harms stem en beelden schieten door elkaar, hoe overleven we dit?

Wanneer we enige uren later ons weer verzamelen rond zijn bed doet de transplantatiearts verslag. Zijn twee nieren zijn verwijderd en zijn hart, van het laatste kunnen ze de kleppen gebruiken. Onwerkelijk, maar ook troostend. Harm is dood, maar red levens. Op zijn dode lippen lijkt zo’n typisch Harm lach te liggen.

Heer ontferm u, Kyrie eleison!

Harm ligt alleen op een IC-kamer. Langzaam komt de zon op boven de Nieuwe Meer en steeds vaker zie ik vliegtuigen de lucht in schieten. Een paar weken geleden vertelde Harm dat hij voor Media Monks even een training moest geven in Dubai. In die week was het heel warm en fietsten we langs de Amstel. We zagen een groot wit vliegtuig, met Emerates erop, overkomen. Even later appte Harm, dat hij was geland. Waarschijnlijk was hij over ons heen gevlogen. Zomaar van die beelden die opeens weer door je hoofd dwarrelen. Heb ik wel genoeg gezegd hoe trots ik op hem was? Hij was zo op zijn plek in Hilversum, praatte met trots over zijn collega’s. Dezelfde gasten zijn blij, dat ze door alle tranen heen iets kunnen betekenen door de rouwkaart te maken.
Mooi is dat zoveel mensen die hem gekend hebben meeleven. Overweldigend de reacties en de verhalen. Het verlicht iets, van wat niet te begrijpen valt. Altijd kritisch die Harm op lettertypes, de eerste indruk van een site, logo’s of een korte tekst. Toen ik mijn blog ooit startte op de site van Veerkracht, had Harm bij SIYOU de website van de school gemaakt. Toen ik burn-out raakte zette hij alles over naar roelwimmenhove.nl. “En hier kun je zien hoeveel mensen er op je site komen pap.” “Hmmm…” zei hij laatst nog es, “je wordt best nog wel gelezen hoor vaders.” Ik kan het niet laten en Analytics zegt dat de afgelopen dagen meer dan 10.000 mensen het In Memoriam over hem hebben gelezen. We krijgen Harm er niet mee terug, maar misschien is het ook wel een beetje God, die troost en door alle armen en verhalen heen van lieve mensen, ons troost. Een knipoog van Boven.

Kyrie eleison.  Kyrie eleison.  Kyrie eleison.  Kyrie eleison. Jaren geleden nodigde een Egyptische ouder van Veerkracht mij uit om Goede Vrijdag mee te maken in de Koptische Kerk in Amsterdam-Noord. Vader Arsenious leidde de dienst, die de hele dag doorging met lezingen en zingen. De rillingen liepen over mijn rug toen als afsluiting van het opnieuw beleven van de dood van Gods Zoon, de aanwezigen gingen staan en tientallen keren ‘kyrie eleison’ reciteerden in alle windstreken. Heer ontferm U, in geloof en besef dat we Harm in onze armen kunnen sluiten wanneer de zoon van God terugkomt op de wolken.

Nu in de lucht: www.vooraltijdharm.nl

Harm Wimmenhove

17 april 1982  –  14 september 2016

“We vallen terug op het korte gebed dat de kerk heeft bij groot verdriet en rampzalige situaties: Heer, ontferm U.”
Dit kopieer ik uit  een mailtje dat we vandaag kregen. Terecht, want boosheid om het bizarre ongeluk leeft er ook bij ons. Maar tegelijkertijd weten we dat er een Allerhoogste is. Dat geeft kracht en troost om gisteren en vandaag en hopenlijk ook morgen door te komen.
Harm was een prachtkerel. Soms nog een verlate puber met de daarbij horende streken. Maar meestal een vent om lekker mee te kletsen of gewoon te genieten. Hoe vaak heeft hij me niet geholpen bij de lay-out van schooldocumenten op Veerkracht. Hij maakte het prachtige logo toen we de naam van de dr.M.B. van ’t Veerschool (de basisschool waar hij ook opgezeten had) veranderden. Tot op de millimeter nauwkeurig werd er op de computer een veertje gemaakt, met een prachtige knipoog naar de GVB bushaltes. Het lettertype werd er vervolgens minutieus bijgezocht. Interactieve media studeerde hij, een diploma heeft hij er nooit voor gekregen want sommige tentamens stonden op een of andere manier niet geregistreerd. En met een grimas nam hij de studieschuld op de koop toe. “Een diploma is in ons vak niet belangrijk, maar wat je doet en in je portfolio komt.”  Opeens besef ik dat ik nu een IN MEMORIAM zit te tikken, gelukkig met Bach zijn ‘Actus tragicus’ op de achtergrond. Niet zijn muziek, maar toch vond hij het ook heerlijk om mee te gaan naar een klassiek concert in het Concertgebouw. Maar nog leuker was het om samen naar een goeie film of een documentaire te gaan. Ik keek er naar uit om weer met hem iets bijzonders op het IDFA te gaan zien.

Zomaar wat dingen dingen waarvan je nu al weet dat je ze straks op allerlei momenten zult gaan missen. Zo onwezenlijk, maar ook zo waar. Er kwamen veel reacties op alleen maar de drie foto’s, ik heb ze maar toegelaten. Dank daarvoor, en voor alle app-jes en mailtjes en lieve knufffels. Het doet goed en toch opeens kun je weer boos worden vanwege het bizarre ongeluk. En door alles heen besef ik dat er een God is.  Toen we woensdag na een hele lange dag in het VUmc eindelijk in het restaurant gingen eten, hebben we eerst de handen gevouwen en God gevraagd om kracht en eerlijk gezegd dat wij het niet snapten en misschien wel nooit gaan snappen (denk ik nu).
Heer ontferm U!