De kist moet dicht | In memoriam Harm 1982 – 2016 (6)

Gelukkig is het vandaag, woensdag, heerlijk najaarsweer. We krijgen niet te veel bezoek en kunnen even op adem komen. Onverwacht bezoek wijzen we niet de deur, toch blijft er tijd over om even naar de markt te fietsen om een zak kibbeling te halen. Coos is even gaan rusten en ik volg, voor de afleiding, met een half oog de algemene strubbelingen in Den Haag. We willen eigenlijk  nog even naar Zorgvlied fietsen. De tijd haalt ons in, dus gaan we toch maar met de auto. We staan op de aanlegsteiger waar we morgen zullen afmeren met Harm. Coos draait wel drie keer het filmpje met Sjoerd en Harm dat ze over dezelfde steiger het water in rennen en een heerlijke duik in de Amstel nemen. OP het filmpje zie je rechts DE HUFTER liggen, het bootje van Arnout en Harm en aan de overkant liggen natuurlijk nog dezelfde woonboten. Geen idee dat ruim een week later er opnieuw aangelegd zal worden om een kerel van vierendertig jaar te gaan begraven. We verkennen even de route voor morgen en vinden dat er veel te veel beukennootjesschillen op het pad liggen en bellen daarom de begrafenisonderneemster of het pad nog geveegd wordt. Gelukkig heeft het het beheer van Zorgvlied dat al ingepland, morgenvroeg komt de bladblazer langs en zal er ook zand naast de kuil te liggen. Alle besprekingen en afspraken  worden opeens een boze en harde werkelijkheid.
In de Westerkerk oefenen ze met geluid en beeld om  er een zo waardig mogelijk afscheidsfeest voor Harm van te maken. Stiekem verheug ik me op een waardig maar ook mooie samenkomst.  Voor de grap antwoordde ik op de vraag van een zwager over wat ik aan zou trekken: “Ik ga in het zwart en zet met witte letters op mijn  rug; ‘BEVORDERD TOT HEMELSE HEERLIJKHEID: HARM’.”  “Meen je dat nou echt?” In de dialoog die volgde spetterde de genade, ons rotsvaste geloof maar ook het haast niet te verteren verdriet er van af. “Je bent te feliciteren”, zei mijn zwager. Steeds meer besef ik dat dat voor Coos en mij echt geldt. Je wilt dat Harm morgen gewoon weer voor de deur staat. “Heeee moeeeeeders, hoi pap…!”.
Van zijn reis naar Japan met Iris kwam hij dol enthousiast terug en vertelde honderduit en liet oneindig veel foto’s zien. Treinen, een eiland vol kunstenaars, mooie verhalen. Kijk ik heb wat meegenomen; een prachtig ontworpen bronzen bierdoppenopener komt uit een mooi doosje. Typisch Harm; grijnzend om zijn mooie vondst. We gaan er binnenkort een mooie inscriptie in laten zetten, denk ik nu. Al die mooie herinneringen willen we vasthouden, niet kwijtraken, niet verliezen en laten vervagen.

Vanavond om negen uur zijn we bij elkaar aan de Boekweitdonk. Ons gezin, Iris, en Harm zijn beste vrienden. Nu moet het volgeschreven deksel op de kist, het is onomkeerbaar. Even later schroeven we om de beurten onder en bovenhelft aan elkaar. Zes roestvrijstalen schroeven. Beurtelings wordt de gesloten kist aangeraakt, gekust en beklopt. In de tuin laten we wensballonnen op, waarvan gelukkig de helft weg zweeft richting de A10. Wouter heeft genoeg bier in huis gehaald om nog heel veel mooie verhalen en gekke streken over en van Harm uit te kunnen wisselen. Sommige vrienden moeten nog een keer hun toespraak voor morgen doornemen en ik ga met Coos en de kinderen rond tafel om nog ‘dingen’ over Harm op papier te zetten.
Vanavond hebben we met de voorganger spinazietaart gegeten, een van Harms lievelingsgerechten. We willen hem terug, maar ook met zijn naam in bladerdeeg lukt het niet. Opnieuw vloeien tranen. Bij het sluiten van de kist dringt het tot ons allemaal een beetje door; Harm komt niet zomaar weer om de hoek kijken. Het is wreed definitief, net nu we hem door de verhalen beter leren kennen. Maar de gedachte dat Harm glimlachend zit toe te kijken, geeft troost.

Kyrie eleison, kyrie eleison ………………………..

De klok tikt door, een nieuwe dag is al  begonnen en Coos leest wat de kaarten ons brengen. Zoveel mooie herinneringen en lieve en troostende woorden. Ook nu weer gaan tranen en glimlachen samen vanwege alle lieve en mooie reacties.