Sneeuwklokjes | In memoriam Harm 1982 – 2016 (38)
Op BBC4 een prachtige docu over zwermen in het dierenrijk. Prachtige nazomeravond en duizenden spreeuwen in de lucht. Onnavolgbaar mooie vormen en de wetenschap staat voor een raadsel. Het lijken wel de dagen die zijn verstreken na Harms dood. Ze verglijden voorbij, krijgen steeds andere vormen en wij achterblijvers, onze gedachten gaan alle kanten op. We krijgen er geen vat op, willen het vastgrijpen, maar het is al weer weg.
Vier maanden alweer en nog steeds willen we er niet aan. Voor de zoveelste keer rijden we naar Zorgvlied, wandelen door de inmiddels bekende lanen en lezen namen voor de zoveelste keer. Het is rustig deze winterse dag er zijn weinig mensen op de been. We wachten, lopen terug voor een mooie foto en slaan de armen om elkaar heen bij Harms graf. Het is stil, zijn naam nog steeds op een groen bordje in witte letters. Harm is hier niet. Ik kan alleen nog denken aan de houten kist met zoveel verhalen die langzaam aan touwen naar beneden gaat. Ik denk aan het zand dat schep voor schep eerst bonkend neer kwam, maar al doffer en doffer werd. Nu staan er tussen de bevroren sneeuw, prachtige groene steeltjes met witte bloempjes. Het voorjaar probeert de winter te verdringen, maar de komende dagen zal dat niet lukken. We lopen terug, net als toen. Het is stil, de beheerder zet de bloemen binnen, hij herkent ons niet. Op radio 4 even geen Bach, ik verlang naar de dag dat graven open gaan, sneeuwklokjes alle kanten opvliegen en tranen als vanzelf opdrogen.
Kyrie eleison