Fiets | In memoriam Harm 1982 – 2016 (34)
Al een paar weken zoemde het door mijn hoofd, nummer vierendertig gaat over de fiets van Harm. Geen idee waarom precies, maar ik doe het gewoon. In mijn eerste blog over het verongelukken van Harm staat een foto van een min of meer verfrommelde fiets op de Nassaukade. De fiets was natuurlijk voor onderzoek meegenomen. Het karretje waar Harm zo trots op was, een soort hipsterfiets, licht, makkelijk wendbaar en een recht stuurtje. Op instagram had hij ooit trots een foto gezet. Weken na het ongeluk vroeg de familierechercheur wat we er mee wilden, moet de rijksrecherche in Alkmaar hem opruimen of willen jullie hem terug? Niet lang over nagedacht en aangegeven dat de fiets hier gebracht kon worden. Vrijdag 2 december was het zover, een grote politiebus stopte voor onze deur en we hebben ‘het wrak’ bij ons in de schuur gezet. Het viel mee, wat betreft het emotionele gedeelte en ook wat de fiets betreft. Natuurlijk aan alle kanten is hij beschadigd. De mooie aluminium spatborden, gekreukt. De wielen, ik weet niet of zelfs een hele goede fietsenmaker ze nog weer zuiver zou kunnen richten. De achtervork, of liggende achterbruggen, zijn flink verbogen. Daar kun je heel goed zien wat de impact van de aanrijding door het politiebusje is geweest. De onderzoeker uit Alkmaar drinkt bij ons aan tafel een kop koffie. Hij betuigt zijn deelneming en begrijpt hoe heftig het allemaal is. Hij vertelt ons dat het onderzoek in de afrondingsfase zit en uiterst zorgvuldig is gedaan. We wachten af wat er uiteindelijk in het proces-verbaal komt te staan.
Wat te doen met met Harms fiets? Een neef van Harm heeft aangeboden om te kijken of er nog iets van te maken valt. Persoonlijk zou ik de het wrak liefst ergens bij de plek van het ongeluk plaatsen. Een mooie plaquette erbij, als waarschuwing voor elke weggebruiker. Deze blog is dus een beetje ter ere van Harms fiets, maar opnieuw ook een stukje verdriet en pijn wat een plaats krijgt. Naast al die andere herinneringen en momenten dat we hem missen. Vierendertig is Harm geworden en je gaat je realiseren dat hij nooit vijfendertig zal worden. Steeds meer wordt het gemis harde werkelijkheid. En natuurlijk weten we dat er een Levende God is, een zorgende Vader, maar het gemis is er. Wanneer we over een paar weken de kerstrollade aansnijden als familie, zullen we hem onnoemlijk missen. Missen, met tegelijkertijd het besef dat het niet op houdt bij kerst, maar dat we mogen verlangen naar een geweldig terugzien, wanneer Jezus terugkomt.
Nummer 34 zal daarom niet de laatste zijn, ons verdriet is niet weg en Harm is zo vaak in onze gedachten, maar binnenkort zal de serie ook wel onderbroken worden door andere onderwerpen. Morgen gaat Tamme promoveren op de geschiedenis van het gereformeerd onderwijs. Ik kijk er naar uit en het zal zeker een blog opleveren.
Kyrie eleison
Geef een reactie