Maand: september 2016

“Jullie hebben een sterfgeval hej…” | In memoriam Harm 1982 – 2016 (11)

1997-vakantie-vrpo-10Maandag 26 september, we rijden naar Domburg in Zeeland. Lieve vrienden hebben ons uitgenodigd om een paar dagen even andere lucht op te snuiven. Ze waren er toch en we konden zo inschuiven. We laten het maar even gebeuren, ook al slapen we misschien liever in ons eigen bed. ’s Middags waaien we uit aan het strand en staan boven op het duin van Domburg stil bij de Piet Mondriaanbank. “Dit is geen bank voor conversatie Eer een Gerecht in meditatie”. Op de in Mondriaankleuren geschilderde bank zit een bronzen vrouw te staren over de zee. Uren wil ik naast haar zitten, de zon zien ondergaan, huilen en de leegte om het verlies van Harm voelen. ’s Avonds zitten we nog lang na te praten over Harm, de begrafenisdag en het feest van onze vrienden. De vuurtoren van Westkapelle zwiept met rustige regelmaat zijn licht bij ons door de ramen.
Het is vertrouwd als in de kinderjaren van onze kinderen. In de zomer van 1988 gingen we voor het eerst als gezin naar Walcheren op vakantie. Er zouden nog tien keer volgen. Breezand, hof Christina, Hoogelande en wel zes keer naar de Peppel. Wat een plezier hebben onze kinderen gehad. Vrienden voor het het leven hebben wij er gemaakt. Strandforten, fietstochten, museumbezoeken, uitstapjes naar België.  Maar ook mee met een dropping, georganiseerd door de jongelui van de kerk. Zand tussen mijn tanden bij het eten van de middagboterham, maar de kinderen trokken zich er niets van aan. Harm die steeds meer optrok met andere jongens en meiden van de camping; het is alsof het gisteren gebeurd is. Nooit zal het meer zo zijn. Nooit meer compleet een hoogtijdag vieren als gezin en Harm niet missen. Het wringt van binnen en vragen wellen weer op. Dinsdag doen we met z’n vieren een rondje Walcheren. Rijden buitendijks naar Westkapelle en zien de vuurtoren al groter worden. Via Grijpskerke en de wijk Griffioen van Middelburg belanden we toch in Hoogelande. Dat was 1991, bij de familie Boeije in een schuur, of noem het een caravan. Op de fiets naar Dishoeck of Zoutelande. Het strand werd bij vloed steeds smaller en regelmatig moesten we verhuizen. Een paar weken geleden heeft Harm er uitgebreid over verteld toen hij jhr-den-beerop een bruiloft in Koudekerke was. Ook bij hem kwamen de prachtige herinneringen in veelvoud naar boven. We stappen uit bij het kapelletje en we herinneren ons de uilen die we ’s avonds over de weilanden hoorden en bij de kapel in de bomen zaten. Een paar foto’s als herinnering en opeens staan we bij het graf van Janneke Boeije, overleden in 2013. “Niemand leeft voor zichzelf…” Romeinen 14: 7-9. Je beseft opeens dat Harm dat ook in praktijk heeft gebracht. Al die mailtjes, al die aangestoken kaarsjes, verhalen op kaarten… Harm leefde ook niet voor zichzelf! De man van Janneke werkte bij de wegenwacht en in de zomer dat wij er vakantie hielden krikte hij letterlijk zijn huis op, omdat het scheef zakte en dreigde te scheuren. Mooie herinneringen. In Zoutelande zitten we boven op het duin en genieten van uitzicht, ijs en kibbeling.
Natuurlijk stoppen we in Veere. Hoe vaak zijn we daar ook met de kinderen geweest. In een prachtig pand ‘de Oude Pastorie’ zit een boekhandeltje. De eigenaar troont achter een oud bureau en we kunnen het niet laten om een vriendelijk gesprek aan te knopen. Het blijkt Jonkheer den Beer Poortugeal te zijn, achtenzeventig jaar oud. Hij smeert ons een paar oude boeken aan en belooft, dat hij de volgende keer nog een verrassing heeft. Het bijzondere exemplaar kost normaal honderdveertig euro, maar ik mag het dan meenemen voor veertig euro. Om niet te vergeten deze boekverkoper met ook kaarten, fotopapier en rookartikelen. (warempel nog Agio sigaren!) Later tuffen we rustig over de dijk richting Vrouwenpolder, nog net op tijd kan onze chauffeur de Liebertsweg in schieten. Ter hoogte van hof Christina loopt boer Jan met kruiwagen. Ik vraag de chauffeur te stoppen en we geven Jan door het geopende raam een hand. Herkenning over en weer, net of er geen twintig jaar tussenzit. We praten maar kort, tot Jan zegt: “Jullie hebben een sterfgeval hej..” Uit zijn woorden en ogen spreekt zoveel meeleven. Het prachtige Zeeuwse accent en die paar woorden, ik vergeet het niet meer.

brouwersdamVandaag rijden we terug en laten het Zeeuwse achter ons. Walcheren, het is niet meer als twintig jaar geleden, maar ook weer wel. Herinneringen blijven en staan onuitwisbaar in ons geheugen, ook al hebben we een sterfgeval. In gedachten zie ik Harm weer fietsen op de Veerse Dam, aan tafel zitten bij het pannenkoekenfeest en ook stoer doen met jongens van de Rijke. Bij de Brouwerdsdam stappen we uit, het waait heerlijk. Eerst tegen de wind in lopen, zo deden we dat. We tekenen een hart op het strand. Harm voor altijd in ons hart, maar tegelijkertijd willen we hem terug. Voorbij Rotterdam zeg ik dat het wel lijkt of mijn tranen helemaal op zijn, maar even later schieten mijn ogen toch weer vol. Vanavond belt de familierechercheur, het lijkt of we elkaar al jaren kennen. De samenkomst afgelopen donderdag passeert opnieuw de revue, wat een indruk heeft die gemaakt. Ik beloof hem dat ik zijn correctie zal publiceren. Familierechercheurs vallen niet onder het Amsterdamse politiekorps, maar horen bij de Rijksrecherche. Een landelijke dienst die ook een heel andersoortige leiding heeft dat een plaatselijk politiekorps. Waarvan akte, maar we hebben Harm er niet mee terug.

Kyrie eleison

Laat de Heer uw vreugde blijven | In memoriam Harm 1982 – 2016 (10)

kadootje-van-kleinkinderen
cadeautje van kleinkinderen

Gistermorgen zijn we maar weer gewoon naar de kerk geweest. Het is maar goed dat zo’n ritme ingesleten is. Geen gewoonte,  laat het duidelijk zijn, maar vooral een wekelijkse behoefte. Geen zin in het orgel, maar wel in de preek en dat laatste overheerst gelukkig. Theodoor staat vandaag op het programma. Niets menselijks is mij vreemd, ik verheug me erop. Onze oudste dochter gaat mee en laat man en kleinkinderen aan de Boekweitdonk achter. In de kerk schuiven mijn broer en zus bij ons in de rij.

4 Laat de Heer uw vreugde blijven; ik zeg u nogmaals: wees altijd verheugd. 5 Laat iedereen u kennen als vriendelijke mensen. De Heer is nabij. 6 Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden. 7 Dan zal de vrede van God, die alle verstand te boven gaat, uw hart en gedachten in Christus Jezus bewaren. 8 Ten slotte, broeders en zusters, schenk aandacht aan alles wat waar is, alles wat edel is, alles wat rechtvaardig is, alles wat zuiver is, alles wat lieflijk is, alles wat eervol is, kortom, aan alles wat deugdzaam is en lof verdient. 9 Doe alles wat ik u heb geleerd en overgedragen, wat ik u heb verteld en laten zien. Doe het, en de God van de vrede zal met u zijn.   
Filippenzen 4, Paul leest het voor, met zijn kenmerkende Amsterdamse accent
. Laat de Heer uw vreugde blijven.” Theodoor legt uit; ‘Altijd verheugd zijn, dat lukt je toch helemaal niet? Je aan iedereen laten kennen als vriendelijke mensen, ook aan die vervelende collega of buurman. Hoe kan die Paulus dit nou zeggen? Hij schrijft zelfs vanuit de gevangenis en die zagen er zeker wel anders uit dan die van tegenwoordig. Wat is geheim? Hoe kan hij dit opschrijven?
“De Heer is nabij”, zegt Paulus en dat is het grote geheim dat Paulus dit durft op te schrijven. God is er en als God er is, als je dat als lezer of toehoorder gelooft en ervaart, dan komt er ruimte om blij en vriendelijk te zijn. Je hebt immers zoveel gekregen van God, dat je daardoor ruimte krijgt om verheugd te zijn. In elke situatie; vreugde! Jezus is zo belangrijk voor je, dat je dat een diepe, innerlijke vreugde geeft. Paulus had Jezus ontmoet, toen hij op weg was naar Damascus. Dezelfde Jezus die hongerige mensen voedsel geeft en ook huilde bij het graf van zijn vriend Lazarus. De zelfde Jezus die bij dat graf ook zei: Ik ben de opstanding en het leven! God lijkt in onze cultuur en onze stad Amsterdam volledig afwezig. Het is dan best moeilijk om in elke situatie in die vreugde te blijven. Er komt zo ontzettend veel, via welke media dan ook, ellende bij ons binnen. Dat maakt het ingewikkeld.

op het graf van J.W. van Egdom
op het graf van J.W. van Egdom

TIP: De heer is nabij en daarom maar God alles vragen wat je nodig hebt. We noemen dat bidden. En als jezelf niet kunt bidden, laat dan andere mensen voor je bidden. Ook al geloof je er op dit moment niets van. Zeg alles wat je nodig hebt. Het hoeft niet mooie woorden. Bid en dank of laat voor je bidden en danken.
ANTWOORD: Als je dat doet, dan zal de vrede van God, dat boven alle verstand uit gaat, je hart en gedachten in Christus Jezus bewaren. Daarmee is het verdriet niet weg (ook ons verdriet om de dood van Harm niet, RJW). Ondanks alles krijg je dan rust, omdat de basis is en Jezus mijn vreugde.
Vrede van God maakt mense actief. Een mooi voorbeeld daarvan is Beatrice de Graaf in DWDD. Zij zei dat geloof ook een kracht ten goede kan zijn. Is dat gemakkelijk? Nee. (En Coos en ik zeggen dat uit het diepst van hart ook na! RJW). Ervaar dus de vrede van God in jouw leven., die is er voor iedereen die dat aan wil pakken en niet alleen maar voor een select groepje kerkmensen of uitverkorenen.
[ Hierboven de preek van Theodoor Meedendorp in het kort samengevat. Ik hoop dat ik de boodschap recht heb gedaan.] In mij was er na de preek een hartgrondig Amen. Tegelijkertijd ook een verlangen dat veel mensen de vrede van God gaan ervaren. De vrienden en vriendinnen van Harm, zijn collega’s en iedereen die hem kende. Niet als een soort vrome christelijke behoefte, maar uit het diepe besef en geloof dat het zo is en het helpt bij een plek van alle rottigheid, verdriet en shit (vergeef me dat laatste, maar ik heb geen ander woord ervoor).

Gistermiddag zijn we met mijn broer en zus nog even naar Zorgvlied geweest. Je zag dat Harm zijn graf al en beetje ingeklonken was. Dat laatste maakt het opeens ook zo echt en niet meer terig te draaien. We liepen wat verder en bekeken andere graven. Te mooi om waar te zijn, ongeveer twintig meter verder een graf met de woorden van de preek over Filippenzen 4. Die Johannes Willem van Egdom heeft een mooi getuigenis nagelaten.

Kyrie eleison

Moleskine | In memoriam Harm 1982 – 2016 (9)

Zondagmorgen, op de Radio 4 heeft A.L.Snijders net zijn ZKV voorgelezen. Geen idee waar het over ging, maar alleen al zijn stem. De stem van schrijver A.L. Snijders is, denk ik, wel een van de mooiste in Nederland. Vooraf vertelde hij dat het iets met het huwelijk en een hotel te maken had. Gelukkig is het  na te lezen. Gistermiddag zijn we samen op de fiets naar de stad geweest. Zulk mooi weer, genietend reden we langs de Weespertrekvaart. Door mijn hoofd flits opeens dat Harm dit nooit meer zal rijden, zijn groene jack aan en rugtas strak vastgesnoerd op zijn rug. Altijd een heel huishouden bij zich.

moleskine-limited-toy-story-ruled-notebook-largeGraag wil ik even naar Scheltema aan het Rokin. Kijken of het boek van Tim Overdiek nog verkrijgbaar is. Wanneer we de fietsen geketend hebben ziet Coos naast Scheltema een mooie schoenenwinkel. Met een prachtig paar gele schoenen verlaten we het pand, zoiets heet toch troostaankoop? Bij Scheltema zoekt een mevrouw in de computer naar het boek van Overdiek, niet meer leverbaar. Dat wordt dus verder zoeken op bol.com of boekwinkeltjes.nl. We struinen verder en ik dompel me onder in de overdaad aan prachtige boeken. Gelukkig kan ik me in houden en is is het uiteindelijk in één fietstas te houden. Bij de kast met Moleskine zie ik opeens een prachtig special edition notitieboek staan. We besluiten die te gebruiken voor herinneringen aan Harm. Harm was ook een Moleskine fan net als zijn vader. Dingetjes opschrijven en tekenen, zoals ik preken en bijzondere gebeurtenissen bijhoudt. Bij Harm ging het allengs meer over in fotograferen en vastleggen in instagram. Iedereen die de komende dagen, maanden, jaren langskomt mag er iets in opschrijven. “You’ve Got A Friend in Me”. Bij de coffeecorner springen de tranen weer in mijn ogen. Sinds Scheltema aan het Koningsplein zit heb ik daar met Harm een paar keer een koffietje gedaan.

Om een beetje bij te komen steken we de zomerse Dam over. Knuffelen even een voorbijfietsende Oosterparkkerk-broeder en halen een ijsje bij van der Linde. De voorkant is gemoderniseerd, maar de binnenkant is gelukkig nog steeds hetzelfde. WEgenieten van het niet te evenaarden slagroomijs. Op de terugweg passeren we op de Nassaukade de plek van het ongeluk. We worden aangesproken door een oud-collega van Harm met zijn vriendin. Ze willen net wegfietsen, maar herkennen ons vanuit de Westerkerk. Een knuffel een hand en we staan zomaar een kwartier te praten.

Kyrie eleison

 

Het komt wel goed | In memoriam Harm 1982 – 2016 (8)

middenweg-knipoogJe zegt het, je weet het, maar het is niet goed. “Hoe voel je je nu?”, vraagt de overbuurvrouw wanneer ik de fietsen klaar zet om toch nog even naar Zorgvlied te fietsen. Het is niet goed, het voelt niet goed, maar toch kijken we terug op een nooit meer te vergeten dag. We hebben de oudste van ons gezin begraven en het zoveel mogelijk in zijn en onze stijl gedaan. Bizar…….. Ik vind de foto die Jeske afgelopen week stuurde zo mooi. Samen met Harm heeft ze indertijd de site van Coos gemaakt (wimmenhovekraamzorg.nl) en zag afgelopen week aan de Middenweg deze prachtige lucht; een troostende zwaai van Boven, app-te ze Coos. Je ziet er zelfs de kleuren van de regenboog in en daar spreekt een prachtig vertrouwen op God uit!

kozijnDe kist van Harm moet naar buiten gebracht worden om vervoerd te worden in de mooie witte lijkauto. Op het wagentje waar de kist steeds op stond wordt hij naar buiten gereden. Ik had al zo mijn bedenkingen; dragen is beter. Mijn aangeboren timmermansinzicht zei dat we ook dat kleine stukje beter konden dragen. Ramt op het laatste moment  kist met Harm nog tegen het voordeurkozijn , wat zorgt dat er een stuk hout los komt. Ach, roept de begrafenisonderneemster, dat is voor de verzekering. Het is alsof ik Harm hoor.

Sinds ik 1 juni officieel werkloos ben, moet ik in principe elke week een sollicitatie de deur uit doen. Ja, meer mag ook zegt de mevrouw van het Participatiefonds. Ik zit er niet mee en besef steeds dat scholen niet meer zitten te wachten op een manager van bijna zestig. Maandag kreeg ik nog een reactie van een school (met de Bijbel). Een keurige afwijzing; gelukkig, ik begrijp het. Een dag later krijg ik van dezelfde school nog een brief. Ze hebben door de sollicitatie mijn blog gelezen en begrijpen ons verschrikkelijk verdriet en betuigen hun diepste deelneming en wensen ons Gods nabijheid en heel veel sterkte. Pffffff… dat is nou echt een School met de Bijbel zegt de Levend Water collega, die zomaar komt aanwaaien. Ik zucht nog een keer en voel me diep dankbaar voor al die mooie, lieve en ontroerende reacties.

spinazietaartAan het eind van de bijeenkomst/afterparty in de OPK (voor de goede verstaanders; onze Oosterparkkerk, waar we elke zondag geestelijk voedsel halen), biecht Arnout op dat er ook kaas en worst zou moeten zijn. Was besteld, gedubbelcheckt met de leverancier, maar helaas niet bij de OPK bezorgd maar bij een Oosterkerk, waar het inmiddels is opgegeten. Het was inmiddels te laat voor een nieuwe bezorging. Hierbij de nederige excuses van de firma, zullen we maar denken. En Harm zou het trouwens een fantastisch verhaal hebben gevonden. Gelukkig was er spinazietaart in overvloed. Heerlijk vond iedereen het. Eén van Harm lievelingskostjes. Zijn MediaMonks hebben het laten maken, zo onder de indruk waren ze van Coos haar kookboekje (KRAAMZORG BAART KOOKKUNST) met verschillende makkelijke recepten van Coos en collega-kraamverzorgsters. Harm had er in 2011 de vormgeving van verzorgd, net zoals van Coos haar visitekaartje. Een bijzonder symbolisch hapje werd het zo bij de druk bezochte bijeenkomst. ‘Piesnazietaart’ zeiden onze kinderen altijd.

Wat de politie Amsterdam gedaan heeft door een familierechercheur aan ons toe te wijzen, is echt heel goed. Steeds weer even contact. Zaken afhouden die nu nog niet van belang zijn en zorgen dat bij de begrafenis een aantal agenten het verkeer tegenhielden. Fantastisch geregeld. En laat het duidelijk zijn, hoe moeilijk ook, de korpsleiding was er op onze uitnodiging. Emotioneel vond ik het zwaar toen ik ze een hand schudde, maar het was ook goed om te beseffen dat het korps van Amsterdam er compleet van ondersteboven was. Niemand, ook de chauffeur van de politiebus die een einde maakte aan Harms leven, heeft dit gewild. Wegvarend van de Westerkerk, maakten we de bocht naar de Leliegracht, een smalle doorgang. Op de brug over de Keizersgracht stond de familierechercheur ook stil toe te kijken. Onze blikken vonden elkaar en hij salueerde, een kippenvelmoment vermengd met tranen.

harm-wimmenhove-mmDe afgelopen dagen steeds stapels post op de deurmat, zo goed. Korte groeten, lieve woorden en typische herinneringen komen voorbij.  Bij de tweede stapel besefte ik dat, georganiseerd als ik ben, gelijk alle enveloppen op een aparte stapel leg. Verdraaid, alle adressen nu weg dacht ik. Maar waarvoor? Bij dezen: alle reacties, via de mail, naar Coos en mijn adres, dank! Alle berichten op de site www.vooraltijdharm.nl fantastisch. Voor alle andere reacties, lieve knuffels en korte gesprekjes, weet dat het goed doet. Het is mooi om alle ervaringen te delen. Helaas konden we in de Westerkerk niet meer iedereen de hand schudden. Er was nu eenmaal een limiet, maar we vonden het fijn dat er zoveel mensen waren. Wilt u nog condoleren, laat het gerust weten! Ook zo’n maf gebeuren dat allerlei mensen opeens bij je staan waarvan je het niet verwacht had, of er niet eens bij had stilgestaan dat ze bedenken om te komen. Prachtig mensen! Weet dat we hier warm van worden en het nodig hebben.
Zo goed ook dat in de samenkomst lieve mensen hun medewerking verleenden. Matijs de Roo, componist en op één of andere manier kende Harm deze man dan weer, typisch Harm. Ze waren met dezelfde groep op wintersport geweest. Mijn lieve collega Elsa (van Veerkracht), zoveel jaren leed en heel veel lief gedeeld. Ze voelde zich vereerd om de drie liederen te zingen. BabyJonathan werd rustig in de draagdoek gedragen. Ik dacht dat ik dit niet zou trekken. Nieuw leven zo dicht bij het sterven. Maar het was zo mooi om hard mee te kunnen zingen. ‘Wat hou ik van Uw huis, Heer van de hemelse legers.’ Psalmen geven zo machtig veel kracht! En Roeland Scherff die prachtig begeleidde op zijn gitaar.

inpakpapier-iris
op het pakpapier van de bloemen die Diana meeneemt

Die boottocht zullen we nooit meer vergeten. We voeren door de Brouwersgracht, maar niemand had oog voor de prachtige oude panden. Langzaam, in begrafenistempo draaide de boot het water van de Nassaukade op. We wisten dat we even later langs het bootje van Arnout en Harm zouden varen en langs de plek  waar Harm de fatale botsing kreeg. Op de hoek waren bouwvakkers druk bezig aan de buitenkant van het hoekgebouw. Een grote kale man keek naar beneden en zag een groep mensen in de boot en maakte en typische steiger-opmerking. Niemand op de boot reageerde. Een paar seconden later kwam voor de man ook de rest te voorschijn en ziet hij opeens de kist staan met allemaal bloemen er op. Hij schrikt en reageert nog een keer, ‘Jezus… man!’ Dan dringt nog harder tot me door, dat het mooi is om te weten dat Harm echt bij Jezus, DE MAN is. De LEGO-bijbel van Harm had ik bewust op het podium tussen de bloemen gelegd, open op de pagina waar Jezus opstaat uit de dood (137).
Achter ons vaart de familie van Wouter. En mooi bloemstuk voorop, een waardig escorte met ook de twee boten van MediaMonks en de vrienden van Iris. Ooh die Iris, zo dapper. Ik app-te vandaag dat we er twee families hebben bij gekregen, die van Iris en die van MediaMonks. Bijzonder dat alles dan opeens zo dicht bij je komt. Waarom hebben we elkaar niet eerder gesproken, denk je dan. En we wisten het nog niet van Iris, dat ze sterk is en al zo verbonden was met onze zoon. Maar ook oma was zo sterk, haar zoon wilde een klein schepje pakken voor haar om wat zand te gooien in de groeve. Maar ze moest perse een grote schep, zo één waar je anders de tuin mee omspit. Sterk toch!

In de OPK praten we na en…. praten we na. Huilen, lachen en we sluiten elkaar steeds maar in de armen. Ik denk bij mezelf dat elkaar knuffelen eigenlijk best wel mooi is en dat we dat te weinig doen. Mooi dat dat kan in het ons zo vertrouwde kerkgebouw. Fijn dat onze lieve broers en zussen meehielpen. Een diepe buiging voor Bart van Wia. Hij liep zich de benen uit het lijf. Het klinkt misschien een beetje zwaar, maar je beseft dan wat ‘gemeenschap der heiligen’ ook op zo’n donkere, zonnige dag betekent. Zondag is er weer gewoon een dienst om 10.00 uur. Ik hoop maar dat er veel mensen komen. Waar moet je anders heen met al je twijfels en vragen en boze gedachten?

Zwager Kees vertelt: Na de plechtigheid in de Westerkerk gingen we een patatje eten tegenover de kerk. De snackbar-man vraagt welke bekende Nederlander er wordt begraven. “Harm”, antwoorden ze. “Wie is Harm?” vraagt de snackbar-man. Ook deze man komt ’s avonds met een spannend verhaal thuis, net als de steiger-man. Allemaal verhalen en verhalen, als je niet oppast komt er zo weer één. Ach, Harm had het niet van een vreemde en dat vind ik best een troostende gedachte. En ondertussen baal ik, dat we in november niet meer samen naar het IDFA zullen gaan, of het Stedelijk Museum of….

Kyrie eleison

De kist moet dicht | In memoriam Harm 1982 – 2016 (6)

de-amstel-1Gelukkig is het vandaag, woensdag, heerlijk najaarsweer. We krijgen niet te veel bezoek en kunnen even op adem komen. Onverwacht bezoek wijzen we niet de deur, toch blijft er tijd over om even naar de markt te fietsen om een zak kibbeling te halen. Coos is even gaan rusten en ik volg, voor de afleiding, met een half oog de algemene strubbelingen in Den Haag. We willen eigenlijk  nog even naar Zorgvlied fietsen. De tijd haalt ons in, dus gaan we toch maar met de auto. We staan op de aanlegsteiger waar we morgen zullen afmeren met Harm. Coos draait wel drie keer het filmpje met Sjoerd en Harm dat ze over dezelfde steiger het water in rennen en een heerlijke duik in de Amstel nemen. OP het filmpje zie je rechts DE HUFTER liggen, het bootje van Arnout en Harm en aan de overkant liggen natuurlijk nog dezelfde woonboten. Geen idee dat ruim een week later er opnieuw aangelegd zal worden om een kerel van vierendertig jaar te gaan begraven. We verkennen even de route voor morgen en vinden dat er veel te veel beukennootjesschillen op het pad liggen en bellen daarom de begrafenisonderneemster of het pad nog geveegd wordt. Gelukkig heeft het het beheer van Zorgvlied dat al ingepland, morgenvroeg komt de bladblazer langs en zal er ook zand naast de kuil te liggen. Alle besprekingen en afspraken  worden opeens een boze en harde werkelijkheid.
In de Westerkerk oefenen ze met geluid en beeld om  er een zo waardig mogelijk afscheidsfeest voor Harm van te maken. Stiekem verheug ik me op een waardig maar ook mooie samenkomst.  Voor de grap antwoordde ik op de vraag van een zwager over wat ik aan zou trekken: “Ik ga in het zwart en zet met witte letters op mijn  rug; ‘BEVORDERD TOT HEMELSE HEERLIJKHEID: HARM’.”  “Meen je dat nou echt?” In de dialoog die volgde spetterde de genade, ons rotsvaste geloof maar ook het haast niet te verteren verdriet er van af. “Je bent te feliciteren”, zei mijn zwager. Steeds meer besef ik dat dat voor Coos en mij echt geldt. Je wilt dat Harm morgen gewoon weer voor de deur staat. “Heeee moeeeeeders, hoi pap…!”.
kist-gesleten-2Van zijn reis naar Japan met Iris kwam hij dol enthousiast terug en vertelde honderduit en liet oneindig veel foto’s zien. Treinen, een eiland vol kunstenaars, mooie verhalen. Kijk ik heb wat meegenomen; een prachtig ontworpen bronzen bierdoppenopener komt uit een mooi doosje. Typisch Harm; grijnzend om zijn mooie vondst. We gaan er binnenkort een mooie inscriptie in laten zetten, denk ik nu. Al die mooie herinneringen willen we vasthouden, niet kwijtraken, niet verliezen en laten vervagen.

kist-gesleten-1Vanavond om negen uur zijn we bij elkaar aan de Boekweitdonk. Ons gezin, Iris, en Harm zijn beste vrienden. Nu moet het volgeschreven deksel op de kist, het is onomkeerbaar. Even later schroeven we om de beurten onder en bovenhelft aan elkaar. Zes roestvrijstalen schroeven. Beurtelings wordt de gesloten kist aangeraakt, gekust en beklopt. In de tuin laten we wensballonnen op, waarvan gelukkig de helft weg zweeft richting de A10. Wouter heeft genoeg bier in huis gehaald om nog heel veel mooie verhalen en gekke streken over en van Harm uit te kunnen wisselen. Sommige vrienden moeten nog een keer hun toespraak voor morgen doornemen en ik ga met Coos en de kinderen rond tafel om nog ‘dingen’ over Harm op papier te zetten.
Vanavond hebben we met de voorganger spinazietaart gegeten, een van Harms lievelingsgerechten. We willen hem terug, maar ook met zijn naam in bladerdeeg lukt het niet. Opnieuw vloeien tranen. Bij het sluiten van de kist dringt het tot ons allemaal een beetje door; Harm komt niet zomaar weer om de hoek kijken. Het is wreed definitief, net nu we hem door de verhalen beter leren kennen. Maar de gedachte dat Harm glimlachend zit toe te kijken, geeft troost.

Kyrie eleison, kyrie eleison ………………………..

De klok tikt door, een nieuwe dag is al  begonnen en Coos leest wat de kaarten ons brengen. Zoveel mooie herinneringen en lieve en troostende woorden. Ook nu weer gaan tranen en glimlachen samen vanwege alle lieve en mooie reacties.

Bizar | In memoriam Harm 1982 – 2016 (5)

img_1925Gisteren was het 19 september. Gelukkig kwam regelmatig de zon even tussen de wolken door. Femmie onze jongste dochter memoreerde opeens dat het de verjaardag was van tante Lies. Alleen heeft ze tante Lies nooit gekend omdat die in de zomer van 1976 samen met haar man Piet en hun oudste zoon Johan door een bizar auto-ongeluk om het leven kwamen. In het VU-mc besefte ik opeens tot in alle vezels van mijn lijf wat mijn ouders toen hebben gevoeld en meegemaakt. Iedere keer komen er van die momenten naar boven waarin verschillende dingen van 40 jaar geleden naar boven komen. Bizar, mijn vader werd na die zomer in oktober zestig. Een paar weken geleden verstuurde ik met plezier uitnodigingen voor hetzelfde feit, bizar.
Maar goed, gisteren was het de 19e. Martijn Horsman, de voorganger van STROOM komt langs om de bijeenkomst van donderdag door te spreken. Een mooi en fijn gesprek, het hele gezin rond de tafel, met soms bizarre wendingen. Gelukkig kunnen we afsluiten met gebed.
img_1926Aan het begin van de middag rijden we als gezin naar de Nassaukade om te kijken waar Harm verongelukt is. Opnieuw vloeien er tranen en verandert alle ongeloof in een beetje meer besef van de harde werkelijkheid. Coos plukt even later wat wilde roosjes wanneer we bij het bootje van Arnout en Harm staan. “Als het mooi weer is, moeten jullie ook een keer mee varen”, riep hij een tijdje terug nog, het is er niet meer van gekomen. Het is maar een simpel polyester bootje en het dekzeil vertoont gaten en draagt de bizarre naam HUFTER. De roosjes fleuren het dekzeil nog een beetje op. Dinsdagavond 13 september was nog een prachtige zomeravond. Harm gaat varen met drie vrienden. Wanneer hij rond twaalven afscheid neemt van Sjoerd, haalt Harm zijn fiets van het slot en fiets richting huis. Het is te bizar om te bedenken dat hij toen de dood tegemoet reed.
We rijden naar de Prinsengracht en de hectiek van de binnenstad overvalt ons. Toeristen staan het standbeeldje van Anne Frank te fotograferen. De begrafenisonderneemster vangt ons op en een mevrouw van de Westerkerk leidt ons rond. Martijn en Iris proberen het podium en we kijken waar de kist met Harm kan staan en waar we zullen gaan staan om gecondoleerd te worden. Bizar toch? Zou er plek genoeg zijn voor al die lieve meelevende mensen die afscheid willen nemen van Harm? Even later lopen we de route die we donderdag ook zullen lopen naar de boot die Harm en ons zal varen naar Zorgvlied. Wij maken die tocht vervolgens met de auto, door het drukke stadsverkeer naar de Amsteldijk. We worden keurig ontvangen door een begraafplaatsmedewerker. Met een kop koffie erbij nemen we de formaliteiten door. Verrassend, Zorgvlied is gemeente Amstelveen, we begraven Harm helemaal niet in Amsterdam. Kunnen we nog terug?
We rijden de begraafplaats op met de Zorgvlied-Clubcar. Een verlengde golfcar, te bizar voor woorden. Rijden langs plekken waar nog iemand begraven kan worden. Het moet wel zonnig zijn, hebben we afgesproken. Als snel hebben we een mooie plek gevonden. De Zorgvlied-man voelt goed aan wat we ongeveer willen.  Daarna rijden we voor een goed overzicht nog een rondje over de begraafplaats en liggen in een deuk om het graf van Peter Giele, een overleden kunstenaar. Hij is begraven onder een heel groot polyester doodshoofd waar je in kunt. Alleen zijn familie en vrienden hebben een sleutel.  Moe en geblutst rijden we via de Wandelweg naar huis, mijn maag rommelt en en Wouter denkt alleen maar aan pizza, bizar.

Wanneer de pizzadozen zijn opgeruimd staan twee neven van Harm voor de deur, opnieuw stromen de tranen en houden we elkaar vast, maar later vertelt neef Dick, die speciaal uit Denver is komen vliegen, over de streken die ze als kleine gasten uithaalden. Op een dag kwamen ze met een gewonde stadsduif thuis, meegenomen in een grote doos. We woonden aan de Acaciastede, Harm en Dicky dachten dat de duif nog te redden was. Coos helemaal over de zeik met zo’n gewonde duif in huis. Je kunt er wel ziektes mee overbrengen. De duif moest worden vrijgelaten. Blijkbaar was de duif wat uitgerust en vloog gelukkig weg. Oooooh… die gaat vast weer naar de Dam, zeiden Dicky en Harm. Maar of hij het overleefd heeft?

Kyrie eleison.

Goed dat je er bent | In memoriam Harm 1982 – 2016 (4)

harm-met-de-treinWe worden geleefd. En soms treed je even buiten jezelf en kijk je het aan en denkt; het kan niet waar zijn. Gisteren was een heftige dag omdat er toch nog dingen geregeld moesten worden. “De bel gaat, wie doet de deur even open?” Er word gezorgd en wordt gehuild, geschreven op de bovenste helft van de kist en ondertussen speelt Jip met de duplo-trein en maakt prachtig bijbehorend geluid. Ondertussen is de kaart-ploeg druk in de weer om alles op tijd klaar te krijgen en op het nippertje lukt het nog om een advertentie geplaatst te krijgen.

Veel te vroeg wakker zitten we toch weer beneden om lieve en ontroerende reacties te lezen. Je wilt alle schrijvers en mooie gedachten wel omhelzen en nooit meer loslaten. Je leest lieve woorden van mensen die je al jaren niet meer gezien en gesproken hebt. Wat mooi Gerdien, Herman, Anne, Sylvia, Rob, Trijnie en al die anderen. Iedere keer wellen tranen en moet ik al weer een andere zakdoek pakken. Wat mooi, mooi, mooi…..
Het is heerlijk weer en fietsen naar de Oosterparkkerk. Ik zeg nog tegen Coos, we gaan niet iedere keer omarmen, want dat trekken we niet. Maar eenmaal op de stoep bezondig ik mij al. Zo warm en goed om tussen je eigen mensen te zijn. Je wilt ze allemaal in je armen sluiten, hun troost doet zo goed. “Goed dat je er bent”, zeggen onze broers en zussen. Je denkt, ja fijn en fijn dat jij er ook bent. Maar je keel zit dicht en zwijgend omhels je de volgende. Gelukkig begint de dienst en zingen we psalm 84 in de versie van de Psalmen van Nu; Wat hou ik van uw huis!
Samen staan we op het podium en ik probeer met verstikte stem uit te leggen wat ons bezighoudt. Ik vertel van Fiene, maar ook dat psalmen troost geven, ook al zijn ze drieduizend jaar oud. En dat ik hoop dat donderdag alle broers en zussen er ook bij zijn in de Westerkerk.
De preek die Jaap Groenenberg voorleest is, met een knipoog, van Tim Keller en gaat over Openbaring 21. ‘Uitzicht op de nieuwe hemel en aarde geeft hoop!’ In mijn Moleskine teken ik nog een keer de letters van Harm en zijn levensdata eronder.
Goed dat God er is en mensen zich buigen voor hem en tegelijkertijd beseffen dat ze het ook niet begrijpen. God; goed dat je er bent. Goed dat je er bent, waar hadden we anders heen gemoeten? Goed dat je er bent, broer, zus in de Heer! Goed dat er troost is, goed dat er tranen zijn om te huilen, goed dat er armen zijn om te omhelzen.
Goed dat je er bent, maar dat je zei vorige week toch ook niet? Maar zeg  het alle volgende keren ook tegen de ander; goed dat je er bent!

In memoriam Harm 1982 – 2016 (3)

unnamed
Fiene, onze kleindochter,  tekent op de kist van Harm, net als veel andere lieve mensen.

“Ik kijk omhoog naar de hoge bergen:
Waar komt mijn hulp vandaan?
Mij helpt de Heer, die aarde en hemel
die alles heeft gemaakt .”
Psalm 121 (PvN)

 

Door een bizar verkeersongeval is onze lieve en stoere zoon, broer, zwager, oom en allerliefste lief om het leven gekomen.
Onze hemelse Vader heeft hem bij zich geroepen, wij begrijpen het niet.

ROELOF HARM WIMMENHOVE

17 april 1982   –  Amsterdam – 14 september 2016

Diemen: Roel en Coos Wimmenhove – van der Molen
Vriezenveen: Rieke en Johan Goosselink – Wimmenhove ,  Jip, Fiene
Lelystad: Femmie en Wouter Amersfoort – Wimmenhove
Amsterdam: Iris Janssen

Correspondentieadres, Boekweitdonk 20, 1112 JJ  Diemen

Harm is bij zijn ouders thuis opgebaard.
Een samenkomst waarin we stilstaan bij het leven van Harm en ook onze hemelse Vader eer willen geven, wordt gehouden op donderdag 22 september om 10.30 uur in de Westerkerk.  Hieraan vooraf is er gelegenheid om ons te condoleren van 9.00 uur tot 10.30 uur.
Met een kleine groep varen we naar begraafplaats Zorgvlied aan de Amstel, om Harm daar te begraven. We verzamelen daar om 14.15 uur. Iedereen is daar welkom. Na de begrafenis is er gelegenheid om samen te zijn in de Oosterparkkerk.

Adressen:
Westerkerk, Prinsengracht 281, Amsterdam
Zorgvlied, Amsteldijk 273, Amsterdam
Oosterparkkerk, Oosterpark 4, Amsterdam

In memoriam Harm 1982 – 2016 (2)

kaartVan dinsdag op woensdag werden we wreed wakker gebeld. Even later stonden er twee agenten heftig aan te bellen, ze hadden al eerder pogingen gedaan. “Hoorde u de bel niet?” Een paar minuten later rijden we in een noodvaart met zwaailichten en al richting het VUmc. We schieten snel wat kleding aan, buiten is het nog onnatuurlijk warm. “Uw zoon is aangereden door een politieauto en dat we u nu meenemen, betekent dat het heel ernstig is.” Ik denk dat ik het nooit meer vergeet, opeens zit je in een heel verkeerde film. Of toch documentaire Harm?
Daar zit je dan in een onpersoonlijke familiekamer, nog steeds niet echt wakker. Langzaam begint het door te dringen dat het wel ernstig is. “Uw zoon heeft een zeer ernstig ongeluk gehad, de trauma-arts is er bij geweest en eenmaal in het ziekenhuis is geconstateerd na een operatie van het hoofd, dat het ontstane letsel niet meer met het leven verenigbaar is”. Heb ik de bewoordingen goed onthouden? Is het wel echt tot Coos en mij doorgedrongen? “Ik leg het nog een keer uit…” herhaalt de arts. Nog weer later staan we bij het IC-bed met onze Harm er in. Allemaal slangen in zijn mond, overal piepjes en een voortdurend gorgelend geluid. Ik maak een foto, wie weet herinner ik het me later niet meer. Zijn linkeroog is helemaal opgezet en blauw, maar opeens dringt tot je door dat het Harm al niet meer is, dat hij eigenlijk al dood is. Ze houden de bloeddruk nog op peil door medicijnen, vertelt de broeder. We pakken elkaar vast en moeten onbedaarlijk janken. Tranen blijven maar komen. Het is een grap denk je. Zo meteen grijnst hij je aan en murmelt dan; moeders, vaders…..
De broeder controleert opnieuw zorgvuldig alle apparatuur. Medicijnen blijven druppelen en langzaam vult een zak zich met urine. Opnieuw in de familiekamer. Wat een rotwoord; onze familie is opeens stuk, zal nooit meer hetzelfde zijn. “Uw zoon was een kerngezonde jongeman, mogen we met uw toestemming organen uitnemen?”

harm-op-boot-laatste-keerToen Coos dinsdagavond thuis kwam van de kring, zat ik naar PAUW te kijken. Jeroen Pauw praatte met gasten over orgaantransplantatie. Het D’66 wetsvoorstel was aangenomen in de Tweede Kamer. Op het nippertje, 75 tegen 74. Blijkbaar een tegenstander zich verslapen of gespijbeld. Maar onze Harm had zich niet verslapen, niets er van. Had heerlijk gevaren met ‘De Hufter’ op de Amstel, daarna nog even een terrasje en hop op z’n fiets naar de Daniel Stalpertstraat.  Hoeveel minuten later een klap die alle omwonenden deed opschrikken? “Maar de vraag was of we zijn organen mogen gebruiken….” Een blik naar elkaar was eigenlijk al genoeg, natuurlijk. We krijgen Harm er niet mee terug, maar dan kan hij misschien nog iets betekenen voor een ander. Twee, drie mensenlevens verlichten, verlengen?

Om ongeveer 13.10 uur sterft onze geweldig lieve zoon Harm. We staan er bij wanneer de medicijnen stoppen en even later zijn hart er daarom mee ophoudt. We kunnen rustig afscheid nemen, waarna twee mensen van het transplantatieteam hem meenemen. Wij omarmen elkaar en Harms vrienden. Het huilen wil maar niet stoppen. Je hoort in gedachten Harms stem en beelden schieten door elkaar, hoe overleven we dit?

Wanneer we enige uren later ons weer verzamelen rond zijn bed doet de transplantatiearts verslag. Zijn twee nieren zijn verwijderd en zijn hart, van het laatste kunnen ze de kleppen gebruiken. Onwerkelijk, maar ook troostend. Harm is dood, maar red levens. Op zijn dode lippen lijkt zo’n typisch Harm lach te liggen.

Heer ontferm u, Kyrie eleison!

Harm ligt alleen op een IC-kamer. Langzaam komt de zon op boven de Nieuwe Meer en steeds vaker zie ik vliegtuigen de lucht in schieten. Een paar weken geleden vertelde Harm dat hij voor Media Monks even een training moest geven in Dubai. In die week was het heel warm en fietsten we langs de Amstel. We zagen een groot wit vliegtuig, met Emerates erop, overkomen. Even later appte Harm, dat hij was geland. Waarschijnlijk was hij over ons heen gevlogen. Zomaar van die beelden die opeens weer door je hoofd dwarrelen. Heb ik wel genoeg gezegd hoe trots ik op hem was? Hij was zo op zijn plek in Hilversum, praatte met trots over zijn collega’s. Dezelfde gasten zijn blij, dat ze door alle tranen heen iets kunnen betekenen door de rouwkaart te maken.
Mooi is dat zoveel mensen die hem gekend hebben meeleven. Overweldigend de reacties en de verhalen. Het verlicht iets, van wat niet te begrijpen valt. Altijd kritisch die Harm op lettertypes, de eerste indruk van een site, logo’s of een korte tekst. Toen ik mijn blog ooit startte op de site van Veerkracht, had Harm bij SIYOU de website van de school gemaakt. Toen ik burn-out raakte zette hij alles over naar roelwimmenhove.nl. “En hier kun je zien hoeveel mensen er op je site komen pap.” “Hmmm…” zei hij laatst nog es, “je wordt best nog wel gelezen hoor vaders.” Ik kan het niet laten en Analytics zegt dat de afgelopen dagen meer dan 10.000 mensen het In Memoriam over hem hebben gelezen. We krijgen Harm er niet mee terug, maar misschien is het ook wel een beetje God, die troost en door alle armen en verhalen heen van lieve mensen, ons troost. Een knipoog van Boven.

Kyrie eleison.  Kyrie eleison.  Kyrie eleison.  Kyrie eleison. Jaren geleden nodigde een Egyptische ouder van Veerkracht mij uit om Goede Vrijdag mee te maken in de Koptische Kerk in Amsterdam-Noord. Vader Arsenious leidde de dienst, die de hele dag doorging met lezingen en zingen. De rillingen liepen over mijn rug toen als afsluiting van het opnieuw beleven van de dood van Gods Zoon, de aanwezigen gingen staan en tientallen keren ‘kyrie eleison’ reciteerden in alle windstreken. Heer ontferm U, in geloof en besef dat we Harm in onze armen kunnen sluiten wanneer de zoon van God terugkomt op de wolken.

Nu in de lucht: www.vooraltijdharm.nl