Dag: 23 september 2016

Het komt wel goed | In memoriam Harm 1982 – 2016 (8)

middenweg-knipoogJe zegt het, je weet het, maar het is niet goed. “Hoe voel je je nu?”, vraagt de overbuurvrouw wanneer ik de fietsen klaar zet om toch nog even naar Zorgvlied te fietsen. Het is niet goed, het voelt niet goed, maar toch kijken we terug op een nooit meer te vergeten dag. We hebben de oudste van ons gezin begraven en het zoveel mogelijk in zijn en onze stijl gedaan. Bizar…….. Ik vind de foto die Jeske afgelopen week stuurde zo mooi. Samen met Harm heeft ze indertijd de site van Coos gemaakt (wimmenhovekraamzorg.nl) en zag afgelopen week aan de Middenweg deze prachtige lucht; een troostende zwaai van Boven, app-te ze Coos. Je ziet er zelfs de kleuren van de regenboog in en daar spreekt een prachtig vertrouwen op God uit!

kozijnDe kist van Harm moet naar buiten gebracht worden om vervoerd te worden in de mooie witte lijkauto. Op het wagentje waar de kist steeds op stond wordt hij naar buiten gereden. Ik had al zo mijn bedenkingen; dragen is beter. Mijn aangeboren timmermansinzicht zei dat we ook dat kleine stukje beter konden dragen. Ramt op het laatste moment  kist met Harm nog tegen het voordeurkozijn , wat zorgt dat er een stuk hout los komt. Ach, roept de begrafenisonderneemster, dat is voor de verzekering. Het is alsof ik Harm hoor.

Sinds ik 1 juni officieel werkloos ben, moet ik in principe elke week een sollicitatie de deur uit doen. Ja, meer mag ook zegt de mevrouw van het Participatiefonds. Ik zit er niet mee en besef steeds dat scholen niet meer zitten te wachten op een manager van bijna zestig. Maandag kreeg ik nog een reactie van een school (met de Bijbel). Een keurige afwijzing; gelukkig, ik begrijp het. Een dag later krijg ik van dezelfde school nog een brief. Ze hebben door de sollicitatie mijn blog gelezen en begrijpen ons verschrikkelijk verdriet en betuigen hun diepste deelneming en wensen ons Gods nabijheid en heel veel sterkte. Pffffff… dat is nou echt een School met de Bijbel zegt de Levend Water collega, die zomaar komt aanwaaien. Ik zucht nog een keer en voel me diep dankbaar voor al die mooie, lieve en ontroerende reacties.

spinazietaartAan het eind van de bijeenkomst/afterparty in de OPK (voor de goede verstaanders; onze Oosterparkkerk, waar we elke zondag geestelijk voedsel halen), biecht Arnout op dat er ook kaas en worst zou moeten zijn. Was besteld, gedubbelcheckt met de leverancier, maar helaas niet bij de OPK bezorgd maar bij een Oosterkerk, waar het inmiddels is opgegeten. Het was inmiddels te laat voor een nieuwe bezorging. Hierbij de nederige excuses van de firma, zullen we maar denken. En Harm zou het trouwens een fantastisch verhaal hebben gevonden. Gelukkig was er spinazietaart in overvloed. Heerlijk vond iedereen het. Eén van Harm lievelingskostjes. Zijn MediaMonks hebben het laten maken, zo onder de indruk waren ze van Coos haar kookboekje (KRAAMZORG BAART KOOKKUNST) met verschillende makkelijke recepten van Coos en collega-kraamverzorgsters. Harm had er in 2011 de vormgeving van verzorgd, net zoals van Coos haar visitekaartje. Een bijzonder symbolisch hapje werd het zo bij de druk bezochte bijeenkomst. ‘Piesnazietaart’ zeiden onze kinderen altijd.

Wat de politie Amsterdam gedaan heeft door een familierechercheur aan ons toe te wijzen, is echt heel goed. Steeds weer even contact. Zaken afhouden die nu nog niet van belang zijn en zorgen dat bij de begrafenis een aantal agenten het verkeer tegenhielden. Fantastisch geregeld. En laat het duidelijk zijn, hoe moeilijk ook, de korpsleiding was er op onze uitnodiging. Emotioneel vond ik het zwaar toen ik ze een hand schudde, maar het was ook goed om te beseffen dat het korps van Amsterdam er compleet van ondersteboven was. Niemand, ook de chauffeur van de politiebus die een einde maakte aan Harms leven, heeft dit gewild. Wegvarend van de Westerkerk, maakten we de bocht naar de Leliegracht, een smalle doorgang. Op de brug over de Keizersgracht stond de familierechercheur ook stil toe te kijken. Onze blikken vonden elkaar en hij salueerde, een kippenvelmoment vermengd met tranen.

harm-wimmenhove-mmDe afgelopen dagen steeds stapels post op de deurmat, zo goed. Korte groeten, lieve woorden en typische herinneringen komen voorbij.  Bij de tweede stapel besefte ik dat, georganiseerd als ik ben, gelijk alle enveloppen op een aparte stapel leg. Verdraaid, alle adressen nu weg dacht ik. Maar waarvoor? Bij dezen: alle reacties, via de mail, naar Coos en mijn adres, dank! Alle berichten op de site www.vooraltijdharm.nl fantastisch. Voor alle andere reacties, lieve knuffels en korte gesprekjes, weet dat het goed doet. Het is mooi om alle ervaringen te delen. Helaas konden we in de Westerkerk niet meer iedereen de hand schudden. Er was nu eenmaal een limiet, maar we vonden het fijn dat er zoveel mensen waren. Wilt u nog condoleren, laat het gerust weten! Ook zo’n maf gebeuren dat allerlei mensen opeens bij je staan waarvan je het niet verwacht had, of er niet eens bij had stilgestaan dat ze bedenken om te komen. Prachtig mensen! Weet dat we hier warm van worden en het nodig hebben.
Zo goed ook dat in de samenkomst lieve mensen hun medewerking verleenden. Matijs de Roo, componist en op één of andere manier kende Harm deze man dan weer, typisch Harm. Ze waren met dezelfde groep op wintersport geweest. Mijn lieve collega Elsa (van Veerkracht), zoveel jaren leed en heel veel lief gedeeld. Ze voelde zich vereerd om de drie liederen te zingen. BabyJonathan werd rustig in de draagdoek gedragen. Ik dacht dat ik dit niet zou trekken. Nieuw leven zo dicht bij het sterven. Maar het was zo mooi om hard mee te kunnen zingen. ‘Wat hou ik van Uw huis, Heer van de hemelse legers.’ Psalmen geven zo machtig veel kracht! En Roeland Scherff die prachtig begeleidde op zijn gitaar.

inpakpapier-iris
op het pakpapier van de bloemen die Diana meeneemt

Die boottocht zullen we nooit meer vergeten. We voeren door de Brouwersgracht, maar niemand had oog voor de prachtige oude panden. Langzaam, in begrafenistempo draaide de boot het water van de Nassaukade op. We wisten dat we even later langs het bootje van Arnout en Harm zouden varen en langs de plek  waar Harm de fatale botsing kreeg. Op de hoek waren bouwvakkers druk bezig aan de buitenkant van het hoekgebouw. Een grote kale man keek naar beneden en zag een groep mensen in de boot en maakte en typische steiger-opmerking. Niemand op de boot reageerde. Een paar seconden later kwam voor de man ook de rest te voorschijn en ziet hij opeens de kist staan met allemaal bloemen er op. Hij schrikt en reageert nog een keer, ‘Jezus… man!’ Dan dringt nog harder tot me door, dat het mooi is om te weten dat Harm echt bij Jezus, DE MAN is. De LEGO-bijbel van Harm had ik bewust op het podium tussen de bloemen gelegd, open op de pagina waar Jezus opstaat uit de dood (137).
Achter ons vaart de familie van Wouter. En mooi bloemstuk voorop, een waardig escorte met ook de twee boten van MediaMonks en de vrienden van Iris. Ooh die Iris, zo dapper. Ik app-te vandaag dat we er twee families hebben bij gekregen, die van Iris en die van MediaMonks. Bijzonder dat alles dan opeens zo dicht bij je komt. Waarom hebben we elkaar niet eerder gesproken, denk je dan. En we wisten het nog niet van Iris, dat ze sterk is en al zo verbonden was met onze zoon. Maar ook oma was zo sterk, haar zoon wilde een klein schepje pakken voor haar om wat zand te gooien in de groeve. Maar ze moest perse een grote schep, zo één waar je anders de tuin mee omspit. Sterk toch!

In de OPK praten we na en…. praten we na. Huilen, lachen en we sluiten elkaar steeds maar in de armen. Ik denk bij mezelf dat elkaar knuffelen eigenlijk best wel mooi is en dat we dat te weinig doen. Mooi dat dat kan in het ons zo vertrouwde kerkgebouw. Fijn dat onze lieve broers en zussen meehielpen. Een diepe buiging voor Bart van Wia. Hij liep zich de benen uit het lijf. Het klinkt misschien een beetje zwaar, maar je beseft dan wat ‘gemeenschap der heiligen’ ook op zo’n donkere, zonnige dag betekent. Zondag is er weer gewoon een dienst om 10.00 uur. Ik hoop maar dat er veel mensen komen. Waar moet je anders heen met al je twijfels en vragen en boze gedachten?

Zwager Kees vertelt: Na de plechtigheid in de Westerkerk gingen we een patatje eten tegenover de kerk. De snackbar-man vraagt welke bekende Nederlander er wordt begraven. “Harm”, antwoorden ze. “Wie is Harm?” vraagt de snackbar-man. Ook deze man komt ’s avonds met een spannend verhaal thuis, net als de steiger-man. Allemaal verhalen en verhalen, als je niet oppast komt er zo weer één. Ach, Harm had het niet van een vreemde en dat vind ik best een troostende gedachte. En ondertussen baal ik, dat we in november niet meer samen naar het IDFA zullen gaan, of het Stedelijk Museum of….

Kyrie eleison