IDFA | In memoriam Harm 1982 – 2016 (29)

Waarom hielden we allebei van documentaires? Al een aantal jaren maakten we er een gewoonte van om minstens een grote docu te zien op het IDFA. Soms hadden we het beiden te druk, maar dierbaar zijn me nu de avonden dat we vol overgave gekluisterd zaten te kijken naar een tocht naar de top van de Himalaya of de zegetocht van Karsu Dönmez. Extra spannend werd het wanneer de filmmaker zelf in de zaal zat, Harm wilde eigenlijk wel  gelijk vrienden maken. Nu ik terug kijk, merk je extra dat je dan dezelfde belangstelling had. Dezelfde zaken in een film vielen ons op en we snapten waarom de filmmaker zijn docu had gemaakt zoals hij hem had gemaakt. Soms appten we elkaar als er iets bijzonders op tv voorbij kwam. ‘Nu op npo2! Strandbeesten’, liet ik weten. Harm: ‘Ha leuk / Mooie vent he?’ En in de tweede helft van augustus vroeg ik: ‘Ben je al naar ’the red turtle’ geweest? Zin om samen te gaan deze week?’ Helaas, laatste appje in mijn app-contact met Harm. Later bleek dat hij al naar de prachtige film van Michael Dudok de Wit was geweest en het hem ook gegrepen had, zeker na zijn Japan-reis met Iris. Ik kan me herinneren dat we van dezelfde filmmaker de prachtige tekenfilm ‘Father and Daughter’ op de computer hebben zitten kijken. Prachtige herinneringen en tegelijk ook zo pijnlijk. Ik mis mijn zoon, ik mis hem.
IDFA stond al maanden in mijn agenda. Stiekem verheug je je er dan op om samen op stap te gaan. Van te voren een hapje eten en ons dan hullen in een donkere bioscoopzaal. Om afgelopen vrijdag met mijn broer op stap te gaan was niet minder leuk natuurlijk. Ik had het echter zo graag met Harm willen doen. Een poëtische docu-film over Cambodja, de tijd van Rode Khmer. En na een lunch in de Amsterdam Tower, genietend van een prachtig uitzicht, op naar de volgende docu in Eye. Opnieuw besef ik dat Harm genoten zou hebben. Niet van alle geweld in “Peshmerga”. Maar wel dat de producer en de maker in de zaal zijn en na afloop het publiek te woord staan. Bernard-Henri Lévy hield een boeiend betoog over het maken van zijn film; “Niemand deed het, dus moest ik het doen”.
Vanavond was de docu over Frans Timmermans op tv. Geen idee of Harm dat interessant zou hebben gevonden. Maar het gaf wel een heel mooi beeld van een gedreven en fanatieke politicus, die het project Europa koste wat kost een gezicht wil geven. Gelukkig wordt deze week er ook op tv veel aandacht aan goede docu’s geschonken. Docu’s geven een reële en vaak ook literaire kijk op een gebeurtenis, een persoon of bijvoorbeeld op kunst. Daarom spreken ze mij aan en voor Harm gold dat ook.  Het is dus genieten deze week, ondanks de weemoed en het gemis.

Kyrie eleison, ook over het volk in Koerdistan dat al zo lang vecht voor een eigen plek onder de zon en dat zo vaak moet bekopen met de dood.