Categorie: kerk

discipelschap

Oosterparkkerk Amsterdam – tekening Daan van Driel

Jos Douma kreeg van gemeenteleden een boek over discipelschap. Het is geschreven door Mike Breen. Deze laatste is een Amerikaanse voorganger die veel over het onderwerp schreef en er op de laatste New Wine conferentie over kwam spreken. Terecht wijdt Douma een fiks aantal blogs aan het discipelschap.

In juni 2008 werd op de Gereformeerde Hogeschool in Zwolle een symposium gehouden over de ‘spiritualiteit van de leraar’. (nav Bram de Muyncks dissertatie: Een goddelijk beroep). Professor John Van Dyk (Dordt Gollege, Iowa VS), hield toen een boeiend betoog over The Craft of Christian Teaching.  “Van Dyk answers the ultimate question, ‘How does one really teach Christianly?’ Reading this book is like taking a journey, a stimulating walk into one’s own classroom to practice Christian teaching for discipleship.”  Deze uitspraak over zijn boek staat op de site van Dordt College. Van Dyk zei in zijn lezing: Je bent als mensen samen op reis. Op die reis moet je toegerust zijn tot dienstbaarheid; discipelschap, dat wat Jezus zijn leerlingen leerde. Samen wandelen voor het aangezicht van de Heer, dien je elkaar met liefde. Teachting/onderwijzen is daarom leiden op weg naar discipelschap. Als teacher/onderwijzer ben je daarin een voorbeeld en oefen je discipline en tucht uit. Ook leer je je leerlingen toewijding en mag je ze bemoedigen. Je leerlingen mag je leren wat de bedoeling van God is met het geleerde. Leerlingen, maar ook christenen moeten daarom dienend samenwerken. Dat laatste moet ook gewoon geleerd worden, op school en ook in de kerk . Noem het maar discipelschapsvaardigheden! Discipelschapstrainig voor kerk en school een heilig moeten!

Hoezo hierbij een tekening van de Oosterparkkerk in Amsterdam? Dat komt omdat het de enige ‘echte’ van Driel is, die ik in mijn bezit heb. Broeder Daan van Driel (1909-1992) maakte deze tekening ooit voor het kerkboekje. En laat het nu broeder van Driel zijn die ons op de mannenvereniging (met de bijzondere naam: Onder Het Juk van Christus), steeds weer voorhield; is dit nu Jezus volgen, zijn we op deze manier zijn discipelen, zijn leerlingen? Deze nuchtere vragen waren voor mij eyeopeners en legden vaak precies de vinger op de zere plek. In de kerk, ook die op tekening, mogen discipelen van Jezus zich elke zondag laten trainen, onderwijzen. Op 7 september verschijnen grote gedeeltes uit de dagboeken van Van Driel. Dat zal leerzaam zijn voor zoekers en zieners, en zet ons aan het denken. Ik ken niet het boek van Mike Breen, maar misschien ga ik het lezen wanneer ik heb genoten van de dagboeken van Van Driel. Daarbij zal voor mij discipelschap een leidend thema zijn.

 

Dina Schouten 1916-2013

4 november 1916  –  4 april 2013

Na een lang leven is het oudste gemeentelid van de Oosterparkkerk gestorven, opgenomen in Gods heerlijkheid. Alhoewel ze de laatste jaren niet meer naar de Oosterpark kwam, was ze nog nauw verbonden met onze gemeente. Verschillende gemeenteleden zochten haar regelmatig op. In Amsterdam-Noord ging ze, toen ze het nog kon naar de Ark, een PKN gemeente.

Volgens het kerkelijk bureau is zr. Dina Schouten de 16e november 1916 gedoopt in Beverwijk en deed ze belijdenis van haar geloof in 1956 in Halfweg-Zwanenberg. In Halfweg-Zwanenburg heeft ze bij haar oom gewoond en hem later ook verzorgd. Zo heeft ze ook haar moeder tot op hoge leeftijd (honderd en een half jaar) verzorgd. Oom Chiel heeft veel voor haar betekend, ze had het ook in haar Amsterdamse tijd vaak nog over hem. Een mooie anekdote uit die tijd is, dat ze vanuit het keukenraam met de buks de vogels uit de tuin schoot. In de jaren zeventig van de vorige eeuw voegde ze zich bij de vrijgemaakte kerk in Halfweg-Zwanenburg. Daar kwam ze over de vloer bij de families Dreschler en de Klark. Daar leerde ze ook ds.Breen kennen die toen dominee in Amsterdam (in de OPK) was en vaak preekte in Halfweg-Zwanenburg.

In 1981 kwam ze naar Amsterdam, en ging wonen op een etage aan de president Kennedylaan. Veel is ze bij broeder van Driel geweest om daar te helpen, toen zuster van Driel was overleden. Twee totaal verschillende mensen, een kunstenaar en een struise recht voor z’n raap vrouw, die elkaar echter volledig in hun waarde lieten. Ze was een vrouw die altijd klaar stond. Die wist wat er in gezinnen en huishoudens moest gebeuren. Bij familie de Klark in Halfweg-Zwanenburg, en later in Amsterdam bij familie de Vries aan de Grensstraat, maar ook bij zuster Ploegstra en anderen. Koper poetsen, soppen en wassen, niets was haar te veel. En ondertussen zich ook overal mee bemoeien natuurlijk. Later ruilde ze van woning en kwam dichter bij de kerk aan het Oosterpark wonen. In de kerk zat ze altijd naast zr. Janny Huibrechtse. Die twee hadden een soort haat-liefde verhouding, ook dat was wel weer tekenend voor zuster Dina Schouten.

Wonen aan de Vrolikstraat, zeker ’s avonds in die tijd geen gezellige buurt, maar daar was ze niet bang voor. Onder haar etage was een duistere kroeg, maar zij veegde daar rustig ‘s ochtends de stoep en stapte de koffieshop ook rustig binnen om gesprekken aan te knopen en van Jezus te vertellen. Zij had gebeden tot God; de Heer bewaarde haar dan toch! Ze had wat dat betreft een groot Godsvertrouwen. Ze sprak mensen aan, maakte kennis en gaf rustig haar soms ongezouten mening. Haar resolute uitspraken maakten haar ook tot een markante persoonlijkheid. Open, eerlijk en niet gemakzuchtig, bewust van de wereld om haar heen. Ze bad altijd hardop aan tafel bij het eten en ook las ze hardop uit de Bijbel; anders dwaalden haar gedachten af. Zo was ze een dienende Dina, die getuigde van het feit dat Jezus het voor haar verdiend had. Ze genoot als op zondagavond jonge gemeenteleden bij haar langs kwamen om samen te zingen en te sjoelen. Regelmatig zat ze in de erker op haar hometrainer al fietsend haar leven in de Vrolikstraat te overdenken.

Ook kon ze genieten, lekker in de zon zitten in het Oosterpark en maar ook thuis lekker TV kijken. Favoriet was een op een gegeven moment de serie: ‘The Bold And The Beautifil’ (zo zei ze het letterlijk). Een Amerikaanse soap die haar boeide. Totdat er teveel bloot in voor kwam. ‘Al die nakende mensen, dat is niks voor mij!’ De TV stond bij haar altijd op volle sterkte vanwege toenemende doofheid. Een bel hoorde dan niet, dus was degene die aanbelde en licht zag branden, gelijk ongerust. Ze was goed op de hoogte van alles wat er zich afspeelde in de wereld. Las de Telegraaf en het Nederlands Dagblad. Zo had ze gelezen over een vrouw. waarvan de handtas uit de auto was gegrist. Daarna had deze vrouw de daders had klemgereden. Mevrouw Schouten zei: ‘Ze had ze allebei moeten doodrijden’. Er zaten er namelijk twee jongens op de scooter, waarvan de één het leven liet.

Ouder worden kwam met gebreken. Haar doofheid uitte zich in zeer hard praten. Ere werd gevreesd voor haar leven toen ze in het OLVG op de IC terecht kwam. Maar ze was een taaie, dat zat in haar genen, en oom Chiel had dat ook altijd gezegd. Gelukkig kon ze in haar rolstoel naar de kerk. Koster Tsjerk Dijkstra haalde haar soms op uit de Wittenberg, waar ze revalideerde. Later ging naar St.Jacob aan de Middenweg, totdat ze uiteindelijk in de Kimme (Amsterdam-Noord) een vaste plek kreeg. De verzorging heeft heel wat met haar te stellen gehad, eigenwijs als ze was. Wanneer ze viel, wilde ze eigenlijk geen hulp vragen. Gelukkig heeft ze daar op haar scootmobiel ook nog heerlijk kunnen rondrijden. Betrokken en geïnteresseerd was ze bij de mensen die haar op bezochten. En wist je haar te raken dan opende ze ook haar hart. Genieten deed ze wanneer ze werd opgehaald om een stukje te rijden. Soms nam Tsjerk Dijkstra haar mee naar Bilthoven en zodat ze kon bijkletsen met oud-Amsterdammers in de Amadelboom.

Genereus, altijd als er bezoek kwam, tot het laatst toe, moest zij de koffie en het gebak betalen en ook de ijsjes voor de kinderen. Ze vond geweldig als kinderen meekwamen! Oudere en ook jongere gemeenteleden heeft ze zo in haar hart gesloten. De kinderen maar ook hun ouders zullen zich de verzameling speeldoosjes in haar kamer blijven herinneren. Ze was op elk speeldoosje zuinig! Kinderhandjes mochten niet in de buurt komen.

Woensdag 10 april hebben we haar begraven in Schagen. Familie van haar, vrienden, Oosterparkers en ook gemeenteleden van de Ark hebben haar de laatste eer bewezen. Bij het graf klonk de geloofsbelijdenis en velen baden hardop het Onze Vader mee. De ochtendmist was opgetrokken en in het rouwcentrum werden herinneringen zuster Dina opgehaald. Een nicht deelde uit, foto’s uit de nalatenschap van mevrouw Schouten, terug naar de afzender.

Wat blijft is de herinnering aan een markante vrouw die hield van Feike Asma en muziekdoosjes. Ze mag nu van nog veel meer muziek genieten bij haar Heer en Heiland. Laat haar geloof en Godsvertrouwen voor ons een voorbeeld zijn.

Met heel veel dank aan Tsjerk en Nel Dijkstra, Loes en Aart-Wim Werkman en ds. Breen voor hun verhalen over zuster Schouten.

 

Ursinus in Neustadt

Regelmatig schiet mij door het hoofd dat ik over één of ander een blog of blogje zou kunnen schrijven. Vanwege het tekort aan energie komt het er dan toch niet van. Ook al is het maar een enkeling die ik er mee vermoei of blij mee maak, het is ook gewoon leuk om te doen. Bijzonder vind ik wel dat er mensen zijn die ik totaal niet ken, gaan reageren op een blog van mijn hand (zie artikel over Jeffry Pondaag). Soms zijn er mensen die iets van je weten, waarvan je dan denkt, hoe weten ze dat? Dan blijkt dat ik toch iets los gelaten heb op het wereldwijde web. Op zo’n moment prijs ik de keus om niet op facebook of hyves te figureren.

Het eerste weekend van de Kerstvakantie zijn we op bezoek geweest bij vrienden in Duitsland. En passant konden we zo ook de Kerstmarkt in Deidesheim bezoeken. Kerststalletjes en braadworst gaan op zo’n markt hand in hand, maar ook wijn uit de Palz, gepofte kastanjes en een weeë geur van glühwein. Deidesheim ligt midden in de Deutsche Weinstraße, dè wijnstreek in de Palz (palz komt van palast [=paleis]). Opvallend is dat de bevolking, zeker in de Palz, op een heel andere manier omgaat met Kerst dan het geseculariseerde Nederland. De vierde Adventszondag zijn we ’s middags mee geweest naar een bijzondere dienst in Speyer. De Gedächtniskirche zat vrijwel vol. Een koor zong afwisselend kerstliederen met een kinderkoor. Indrukwekkend en een mooie gelegenheid voor niet kerkelijken om het evangelie van Gods Zoon te horen klinken. Onze vriendin zong mee en de zoon van onze vrienden mocht zelfs een lied dirigeren. Bij de ingang van de kerk staat een groot standbeeld van de reformator Maarten Luther. Ook iets wat je in Nederland bij protestantse kerken niet tegen zult komen. Het houdt in ieder geval de geschiedenis wel levend. Of Luther zelf nu blij zou zijn met zo’n groot beeld… Hij vertrapt zinnebeeldig de pauselijke banbul, en houdt een open Bijbel in de hand. In de mozaïekvloer zijn de woorden “Hier sta ik, ik kan niet anders, God helpe mij. Amen!” ingelegd. En in het voorportaal, waar het standbeeld van Luther uitkijkt over het kerkplein staan zes kleinere beelden van vorsten die in opstand kwamen tegen Karel V in 1529. Vanwege deze opstand is het dan ook Gedächtniskirche. Ook hangen er nog wapenschilden van vrije steden, die het protest mee ondertekenden. Een compleet kerkgeschiedenisboek dus. Op de ochtend van de Heiligabend, liepen we in Neustadt te winkelen. In de boekhandel lag prominent een boekje te koop over Ursinus. Het was dan wel bij de afdeling streekliteratuur, maar ook op de afdeling religie was het te vinden. 2013 wordt het jaar van de herdenking rond 450 jaar Heidelbergse Catechismus. Ursinus zou waarschijnlijk wel flink geprotesteerd hebben tegen al die beelden bij de Gedächtniskirche. Hij had van Calvijn geleerd; geen beeldenverering. Nadat hij in Heidelberg de Catechismus had gemaakt kreeg hij veel kritiek van de Lutheranen. Later moesten zelfs alle niet-Lutheranen Heidelberg verlaten. De broer van keurvorst Friedrich, Johann Casimir haalde Ursinus naar Neustadt. Vandaar dat het boekje “Ursinus erzählt” prominent in de boekhandels ligt. In ons land zal er ook zeker van alles gedaan worden om de HC ter herdenken. Helaas verdwijnt heden ten dage, de HC heel snel uit het vizier. Daarom pleit ik voor een mooie hertaalde HC eventueel aangevuld met vragen die in onze tijd spelen rond de geloofsleer. Een mooie boekje alleen is niet genoeg, laten er ook vormen gevonden worden om de leer van de kerk, in de gemeente bespreekbaar en bepreekbaar te maken.

het lam gods

Op Stille Zaterdag tentoongesteld op het podium in de Oosterparkkerk. Als een altaar waar geen vuur meer aan te pas hoeft te komen. Een stapel kranten; dag na dag vertellend hoe onmachtig de mens is. De laatste krant vertelt van Auschwitz; de mens is tot alles in staat. En op de andere pagina een groot aantal overlijdensadvertenties met alleen maar tranen en geen enkele hoop op opstanding.

Het lam is door kunstenaar Willem Zijlstra gekocht nadat het was geboren. In een filmpje is dat te zien, een lam wordt door de schapenfokker ‘gehaald’. Vervolgens zien we het lam huppelend in het groen om even later te eindigen op de slachtbank. Het vlees in ingeblikt en staat rondom het bewegende beeld opgesteld. Neemt eet en……

Het is Paasmorgen, we zingen van de opgestane Heer. Maar de voorganger houdt ons twijfel voor. Zo gemakkelijk is het niet om te geloven in levende Jezus, die Maria Magdalena verbiedt hem vast te houden. Jezus noemt je naam en zegt: houdt mij niet vast. Ik schakel jou in om mij uit te delen en zorgzaam te zijn voor de ander.

tollenaars maken CD

Afgelopen week moest ik in groep 7 vertellen over Levi de tollenaar. Hij werd door Jezus van zijn werk weggeroepen om achter Jezus aan te gaan. Later gaat Jezus eten met Levi en zijn collega’s en ook andere zondaars schuiven aan. Jezus geeft de criticasters ter overweging dat hij gekomen is om mensen te redden en niet de al geredden nog een keer naar de mond te preken. Een paar dagen ervoor had ik een paar keer de CD van Tax Collectors opgezet.  Deze echte eerste CD van de Amsterdamse Tax Collectors ademt ook die sfeer. Geen triomfantelijke overwinningsmuziek van een groepje gereformeerden die het al weten. Dat maakt het tot een intrigerend muzikaal verhaal van de zes muzikanten. Al jaren spelen ze samen en zijn op zoek gegaan naar hun eigen geluid. De 13 nummers op deze CD met de titel ‘FOREIGNER’ zijn allemaal geschreven door Ton van Dijk en passen uitstekend bij de door de groep gearrangeerde muziek. Binnen de grote hoeveelheid aan muziekgroepen die bijvoorbeeld bij DWDD optreden, misstaat de Tax Collectors beslist niet. Aanschaffen dus, voor de prijs hoef je het niet te laten. Kijk op: www.taxcollectors.nl. Complimenten trouwens ook voor het prachtige ontwerp van Martien ter Veen!

eenheid tussen christenen

KRUISIGING Marc Chagall

Een maandagkrant heeft meestal een kort leven. In het weekend heb je misschien net wat meer tijd om de dikkere vrijdag en zaterdagkrant door te pluizen. Soms grijp je in het weekend nog eens terug naar een donderdag of woensdagkrant, maar daar blijft het dan bij. Het Nederlands Dagblad van maandag 12 december leverde een aantal artikelen die de lezer toch tot verder nadenken zetten. Eerst al werd ik geboeid door een uitgebreid artikel over ds. Arenda Haasnoot, die een boek publiceerde over haar belevenissen in het moderamen van de PKN. Ds. Haasnoot komt naar voren als een diepgelovige en gedreven vrouw, die de ‘onversneden’ boodschap wil brengen. Terugkijkend op haar theologische universitaire opleiding zegt ze: “Ik mis in de opleiding hoe je mensen tot geloof brengt”. Wat zou er moeten gebeuren, dacht ik, om de kleine gereformeerde kerken (GKV /CGK/NGK) te laten aanschuiven bij de KPN van ds. Haasnoot? Een vraag waar best over valt te filosoferen lijkt me. Het zou in ieder geval opleveren dat in de opleiding, dat wat ds. Haasnoot miste, misschien wel aan de orde zou komen. Wat zouden deze kerken ongelooflijk veel van elkaar kunnen leren als het gaat om ‘kerk zijn in de 21e eeuw’. Misschien zouden ook andere kerken jaloers worden en zich aan willen sluiten… Nee, ik bepleit geen koekoek éénzang.  Wat zou het een geweldige uitstraling kunnen hebben; een kerk met een onversneden boodschap, in heel veel soorten en maten verkrijgbaar. Een kerk, één in Christus!

Een pagina ervoor pleit columnist Gijsbert van den Brink (theoloog en filosoof in Leiden en Amsterdam) voor een nieuw belijdenisgeschrift. Hij zegt: ‘Wat zou het dus mooi zijn als er een geschrift was waarin op een orthodoxe én eigentijdse manier dit soort toerusting-over-de-hele-linie geboden werd. Een geschrift dat laten we zeggen 52 hoofdstukjes telt, die elk de Bijbel vertalen naar het gebinte van de christelijke leer en daarbij ingaan op de hedendaagse vragen. De verhouding van geloof en wetenschap zou erin aan de orde kunnen komen, evenals die tussen christendom en islam, geloof en politiek, et cetera. De gaven van de Heilige Geest, christen zijn op je werk, (homo)seksualiteit en het probleem van het lijden natuurlijk. Maar ook bijvoorbeeld de rechtvaardigingsleer.’ [einde citaat]    Eén van de redenen voor een nieuw belijdenisgeschrift zal zeker de eenheid tussen christenen en kerken kunnen zijn, dat onderschrijft ook van den Brink.  De laatste voert meer redenen aan, die ik van harte onderschrijf, maar de eenheidsreden spreekt mij bijzonder aan. Een hedendaags belijdenisgeschrift over de ‘onversneden boodschap’, kan het gesprek tussen kerken, groepen en gemeenten ongelooflijk goed dienen. Het zou er in ieder geval toe kunnen leiden dat allerlei zogenaamd belangrijke zaken, uiteindelijk bijzaken blijken te zijn. Ik hoop van harte dat er leiders in christelijke kerken opstaan die zich willen laten inspireren door Gods Geest om een voorstel op tafel te leggen.

Op pagina 2 van dezelfde krant wordt de oproep tot meer eenheid onder christenen vanuit onverdachte hoek nog een keer onderstreept. Moses Alagbe, een Nigeriaan in Nederland, zegt in het blad Zending Nú; ‘Eenheid en herontdekking van de holistische missie van God door Christus zijn volgens mij de sleutel tot het overleven van de kerk in Nederland’. In één maandagkrant, je zou het haast leiding kunnen noemen, driemaal een roep om meer eenheid!

Norman Viss remigreert

Enkele weken geleden zijn we naar Heemstede geweest om afscheid te nemen van Norman Viss en zijn vrouw Cyndi. Na bijna 22 jaar Nederland keren ze terug naar de Verenigde Staten. Eind 1989 zal het geweest zijn dat ik voor het eerst kennis maakte met vader, moeder en zoon Viss. Ze woonden toen voorlopig in Buitenveldert. Vanuit de kerkenraad hebben we toen contact gelegd via dominee Kim Batteau (in die tijd predikant in Zaandam). Vader en zoon Viss waren uitgezonden door een Amerikaanse zendingsorganisatie; World Harvest Mission. Omdat onze kerk in die tijd behoorlijk actief was met zomerevangelisatie in de Bijlmer, leek het zinvol om samen te gaan werken. Uiteindelijk heeft het geresulteerd in een aantal gezamenlijke zomerprojecten in het centrum van Amsterdam. Een groep jonge gereformeerde mensen werkte dan vanuit de Oosterparkkerk samen met een Amerikaans team. Onvergetelijk waren de gezamenlijke start sessies in de OPK, gedeeltelijk in het Engels en het Nederlands. We baden en zongen samen, letterlijk ook hand in hand. Ik weet nog dat er teams zijn geweest uit de Redeemer Presbyterian Church (New York) van Tim Keller. Zij offerden hun twee weken zomervakantie op, om op de Dam, het Leidseplein, maar ook in het Vondelpark, Gods Woorden te laten horen. Voor veel mensen in onze kerkelijke gemeente was het een prachtige eyeopener om met broers en zussen uit de VS zo samen op te trekken. Die samenwerking heeft ons geloof verdiept en ons oog voor de wereld om ons heen verder geopend. Het heeft echt blijvende invloed op ons kerk-zijn gehad. Norman haalde al snel zijn gezin naar Nederland en na een korte periode in Almere-Haven, kwamen ze wonen in Diemen. Ben en Willy leerden op de van ’t Veerschool in no-time Nederlands. Onze kinderen weten nog te vertellen dat Cyndi altijd hetzelfde boek voorlas wanneer ze wel eens oppaste. Een oefening voor haar uitspraak! Ook het team van WHM in Nederland groeide.

Vlnr. Cyndi en Norman Viss, Charlet en Bill Viss (sr.)

Onvergetelijk werden bijvoorbeeld onze contacten met Joe en Deb. Joe was ex-worstelaar en had de Olympische Spelen van München nog meegemaakt (als reserve, naar ik meen). Hij maakte van nabij de terreuraanslag van de Palestijnen (Zwarte September) mee. In New York had Joe later gewerkt bij een speciale politie-eenheid  die de Joodse maffia bestreed. Een bijna fatale schietpartij werd de aanzet tot Joe’s bekering.

Na een aantal jaren stichtte Norman met WHM in Amsterdam-Noord een nieuwe gemeente met de NGK (september 1993); ‘de Hoeksteen’. Norman werd voorganger en uiteindelijk zelfs predikant. Na een bewogen periode in Noord werd Norman in 2002 predikant in Heemstede, een ‘gewone’ Nederlandse gemeente. Nu na bijna 22 jaar Nederland nemen Norman en Cindy afscheid. Hun drie kinderen wonen inmiddels allemaal weer aan de overkant van de oceaan. We hebben veel aan ze te danken. Het verbreedde onze kijk op de kerk en de wereld. In zijn blog geeft Norman een advies aan zijn collega’s. Kortweg: maak vrienden buiten de kerk, ruim daar echt plaats voor in. Gewoon mens zijn te midden van andere mensen, zeker als ze niet geloven. Een advies om ter harte te nemen. Niet alleen voor voorgangers, maar ook voor gewone kerkgangers. Wees christen te midden van je buren en allerlei andere contacten. Maak er ruimte voor, zegt Norman Viss. Ook laat Norman een pas verschenen boek achter. Een boek over hoe we als mensen met elkaar omgaan. “Zoals men ijzer scherpt met ijzer, zo scherpt een mens zijn medemens”, een tekst uit Spreuken als ondertitel. Een oproep aan mensen om elkaar aan te scherpen. Een indringende, maar liefdevolle boodschap. En beslist geen lood om oud ijzer!

Norman en Cindy nemen weinig mee bij hun terugkeer naar de VS. Daarom hadden ze hun CD verzameling in de uitverkoop gedaan. Wanneer ik nu de Chieftains, Joe Cocker of U2 in de CD-lade stop, gaan de herinneringen weer naar Norman en Cindy.  Het ga ze goed, met Gods zegen!

www.gereformeerdekerkblijven.nl

Aan blogs en sites is binnen de christelijke kerken in Nederland geen gebrek. Elke zichzelf respecterende plaatselijke kerk heeft zo z’n eigen website. Maar ook elk kerkverband kan niet zonder een eigen website natuurlijk. Daarnaast heb je nog veel voorgangers en clubjes met hun eigen verhaal op het wereldwijde web. Vorige week stond in het ND een kort bericht over een nieuwe site van predikanten die verontrust zijn over de koers van de GKv. De site ‘gereformeerd blijven’ is opgeheven, het woordje kerk is er aan toegevoegd; een voortzetting dus. Via ingezonden artikelen in het ND werd al boosheid en verdriet geuit. Nu kan ik er zelf niet wakker van liggen. Ieder die een forum wil hebben om zijn gedachten te uiten, niets mis mee. Zolang het natuurlijk binnen alle redelijkheid blijft. De mensen achter deze site, waaronder professor Douma en dominee Storm (Vroomshoop) zijn voor zover ik weet zeer serieuze gereformeerde broeders en ik denk, ook zeer godvrezend. Het is ook goed dat men kritisch volgt wat er allemaal gebeurt in de kerk van Christus.  De banner van hun www.gereformeerdekerkblijven.nl heeft bovenstaande foto meegekregen. En dat vind ik toch wel verontrustend. (Ha, ook een keer verontrust!) Want was is de bedoeling van deze foto, c.q. banner? Het is beslist geen Nederlands landschap. De zon staat fel te schijnen boven het berglandschap. Het zou Zwitserland of Oostenrijk kunnen  zijn. Zou het de bedoeling van de site-beheerders zijn dat ze willen dat in Nederlandse gereformeerde kerken ook altijd de zon schijnt? En dan die kerk… Eigenlijk meer toren dan kerk, veel mensen kunnen er niet in. Een grote toren is mooi, want een toren wist naar boven, daar moeten we het zoeken immers. Het verontrustende is echter wel dat we geen mensen zien op de foto. Geen schare broeders en zusters die deze kerk binnen gaat om met elkaar gereformeerd te blijven. In die zin is het ook een desolaat landschap, ondanks alle groen. En zou het een gereformeerde kerk zijn trouwens, daar boven op die heuvel? Of is het misschien zo’n Alpenkerk waar alleen in de zomer een voorganger op vakantie het Woord Gods laat klinken? Dat laatste zou dan weer passen bij het tot op heden enige artikel op de site. Dat artikel gaat over de Nationale Synode. De schrijver, dominee Wilschut, zet daar namelijk grote vraagtekens bij.  In dat artikel gaat het steeds over de NS, maar ik heb daar toch andere associaties bij. al met al, een raar plaatje dus. Immers in de Alpenlanden (voor het gemak ga ik er maar even van uit dat de foto daar gemaakt is) zijn voor zover ik weet nauwelijks gereformeerde kerken te vinden. Dat kan toch nooit een goed voorbeeld zijn?

Of is het uiteindelijk de bedoeling van de site-beheerders dat we leren over de grenzen van ons vaderland te kijken? Dat we leren over kerkmuren heen te kijken, de ramen open te zetten? Mijn verontrusting zou weggenomen kunnen worden. Want hoe je het ook wend of keert; hoe meer je naar buiten gaat en daar luistert, praat en spreekt, je gaat dan vanzelf wat relativerender om met je eigen gereformeerde erfgoed. En dat laatste zonder het evangelie van Jezus Christus los te laten.

nieuwe  psalmen voor nu


Op een woensdag was het, alweer enige jaren geleden. Tussen de middag ging ik even naar de markt. Ik had de radio zoals gewoonlijk op I. Volgens mij was  het in een actualiteitenrubriek van de NCRV, dat Rien van de Berg live een psalm zong, als aankondiging van een nieuw project; Psalmen voor Nu. Zijn missie vertelde hij, was het om de prachtige 150 psalmen uit de Bijbel voor vandaag te hertalen en zo op muziek te zetten dat de ‘hedendaagse kerkganger’ weer de psalmen wil luisteren en zingen. Inmiddels is de zevende CD in aantocht. Ik vergeet nooit meer de presentatieavond in Tivoli (Utrecht). Een geweldige band op het podium en een zaal die volop psalmen zong. Inmiddels heeft PvN zijn voor en tegenstanders gekregen. Gelukkig begint het hier en daar te veel Opwekking wat naar de achtergrond te verdringen. Een tijd geleden mocht ik in de Oosterparkkerk een keer preeklezen.  Van Tim Keller had ik in CV-Koers een mooie heldere preek gevonden over psalm 119. Hoe lief heb ik Uw wet! Via de speakers hebben de psalm voor nu 119 laten horen en tegelijkertijd de tekst gebeamd. Na het eerste couplet begonnen de eerste gemeenteleden mee te zingen. Meer dan een kwartier zingen! Geweldig. Maar ook om thuis te luisteren en dan mee te zingen of te neuriën. Op GBS Veerkracht leerden ze vorige week psalm 84 van PvN. Ik hoop van harte dat op de nieuwe CD ook weer veel mooi meezingnummers staan. Ik hoop dat kerken er ook steeds meer gebruik van gaan maken. Trouwens ze mogen ook best Datheen en het Liedboek blijven gebruiken. Ook een opwekkingsnummer, niets mis mee. Maar Gods psalmboek vraagt er om op een hedendaagse wijze vertolkt te worden. Zeven is het getal van de volheid, maar Psalmen voor Nu is nog niet voltooid. Op naar nog meer mooie CD’s. Trouwens ook de Australische versie: ‘Sons of Korah’ zijn in onze diensten uitstekend te gebruiken. Halleluja!

namaakgoden

Hoofdstuk 33 KNIEBOEK groep 2 - tekening Michel de Boer

De laatste weken heb ik mij beziggehouden met het boek van Tim Keller: ‘Namaakgoden’. Soms een heel hoofdstuk, soms een paar bladzijden. Erg boeiend vind ik dat Keller met overbekende verhalen uit de Bijbel zijn betoog zo helder maakt. Het verhaal over Jona en zijn reis naar Ninevé kwam opnieuw als een soort raket bij me binnen. Aangrijpend! Uiteidelijk kan ik niet anders dan het boek aanbevelen. Koop, lees en denk na. Tot slot enkele citaten uit het laatst hoofdstuk; ‘zoek en vervang uw afgoden’.

Afgoden aanvechten gaat niet zonder cultuurkritiek, en cultuurkritiek gaat niet zonder het opsporen en aanvechten van afgoden.

In onze tijd wordt vaak opgemerkt dat moderne christenen precies zo materialistisch zijn als iedereen in onze cultuur. Zou dat misschien komen doordat onze evangelieprediking, anders dan die van Paulus, niet de namaakgoden van onze tijd ontmaskert?

Je bestedingspatroon ontmaskert je afgod.

Als je je overwerkt, als je omkomt in koortsachtige activiteit, vraag je dan af: ‘Heb ik het gevoel dat ik dit moet hebben om compleet te zijn en betekenis te hebben?’ Wie zichzelf deze vragen stelt, wie zijn emoties als het ware met wortel en al uit de grond trekt, die zal vaak zien dat er afgoden aan bungelen.

Verheug je over Gods offerende, lijdende  liefde voor ons – zie je wat het hem heeft gekost om ons van de zonde te redden – dan leer je de zonde te haten om wat zij is. Je ziet wat de zonde God gekost heeft. Wat ons het meest overtuigt van Gods onvoorwaardelijke liefde (dat is: Jezus’ kostbare dood) is wat ons ook het meest overtuigt van het kwaad van de zonde.

Rijpe christenen zijn geen mensen die helemaal op de harde ondergrond zitten. Ik geloof (TK) niet dat dat mogelijk is in dit leven. Het zijn mensen die weten hoe je aan het boren blijft en er steeds dichterbij komt.