Dag: 4 april 2017

Afgelopen weken kreeg ik nog weinig medestanders voor mijn idee om politieke partijen en het parlementaire stelsel zoals we het nu hebben af te schaffen.  Logisch want het voorstel om de hele boel op de schop te nemen, waar het onze democratie betreft, is nogal verstrekkend. Maar naar mijn mening moet er wel echt iets gebeuren. Hoe meer ik er op let en dan met in het achterhoofd de gedachte, dat het echt anders kan, verbaas ik me meer en meer over hoe het nu gaat. Voorbeeld: kijk naar het hele Brexit verhaal. Zou dat zo gegaan zijn als in het Verenigd Koninkrijk een democratie op basis van loting zou zijn geweest? No way, geen sprake van; men had zich wel duizendmaal bedacht. Ik vertrouw echt niet alleen maar op de goedheid van de mens. Maar wel, dat wanneer groepen en mensen onderling geargumenteerd met elkaar in gesprek gaan, de uitkomst er anders uit gaan zien.
Een voorbeeld voor ons eigen land kan misschien ook wel verhelderend werken. Neem een voorstel wat nu op de tafel ligt van de formatie. Een willekeurig onderwerp; ‘afschaffen eigen risico in de zorg’. In het LOOT systeem zou de Agenda Council dat op het agenda kunnen zetten. Zij kan misschien ook al vast aangeven wat de problematiek in houdt en waarom een en ander gewijzigd moet worden. Vervolgens gaan er Interest Panels mee aan de slag. In de overzichten kun je zien dat deze groepen niet groter zijn dan 12 personen, die zich vrijwillig hebben aangemeld. Dat kunnen ook belanggroepen zijn, verpleegsters, groepen specialisten, verzekeringen, enzovoort. In de volgende ronde (tot nu toe heeft dus bij wijze van spreken elke burger zijn zegje kunnen doen), gaan in de Review Panels de verschillende voorstellen onder loep en zij komen met wetsvoorstellen. Aangezien de RP’s geloot worden uit vrijwilligers is er ook hier weer sprake van directe volksvertegenwoordigers. Experts en ambtenaren denken mee over het voorstel en geven de technische input, maar zonder politieke alding. Uiteindelijk komt het wetsvoorstel in de Policy Jury. Dan wordt het ja of nee. In alle openheid is er dan al vele malen over vergaderd, iedereen die wilde heeft op een of andere manier zijn punt kunnen inbrengen en ook de krant heeft er uitgebreid over kunnen schrijven en allerlei programma’s op tv hebben er uitgebreid bij stil kunnen staan.
Nu, vandaag, is het zo georganiseerd dat een groepje onderhandelaars het uitonderhandelen. Er komt misschien weer een poldercompromis en daar moet de samenleving het mee doen. Waar heeft de gemiddelde burger nu zijn verhaal kunnen laten horen? Tja, een enkeling op een ledenvergadering van een politieke partij… en toen? Toen kwam het in een partijprogramma, het werd een breekpunt (zie het verhaal van de SP) en zo staat een grote groep gelijk buiten spel. Het kan dus echt anders. Je kunt namelijk allerlei zaken en politieke kwesties zo behandelen, grote groepen mee laten denken en praten en ze serieus nemen. Ga op deze manier maar eens kijken naar de afhandeling van de gevolgen van de ‘aardbevingen’ in Groningen. Nu voelen grote groepen mensen zich finaal buiten spel gezet en niet gehoord. En de zogenaamd onafhankelijke meneer Hans Alders, moet nog steeds aan de leiband van Den Haag beslissingen gaan nemen. Wanneer deze kwestie op het agenda staat, geef dan het woord aan de Interest Panels. Honderden gedupeerde Groningers zullen zich melden en input kunnen leveren, maar bijvoorbeeld ook de NAM. Natuurlijk wordt het hele verhaal vervolgens weer geëvalueerd in de Review Panels, maar ook daar kunnen belanghebbenden in geloot worden.
Ga op deze manier eens kijken naar alle schermutselingen in het formatieproces, dan bekruipt je toch iedere keer het gevoel dat het anders moet! De bevolking staat echt buitenspel en we laten het zogenaamd over aan de gekozenen. Maar er zitten maar 8 van de 150 Kamerleden aan tafel! Logisch dat grote groepen zich straks weer buitenspel gezet voelen. En dat laatste is zeer ongezond!