Ontroerd | In memoriam Harm 1982 – 2016 (42)

We rijden dezelfde route naar VU-mc als op 14 september. Een afspraak met de neurochirurg die Harm nog geopereerd heeft, toen hij meer dan zwaargewond werd binnengebracht. Al heel snel had men door dat alleen een schedellichting misschien nog iets zou kunnen uithalen. We horen het verhaal van de arts aan, stellen vragen en begrijpen nog beter wat we al wisten.  Door de eerste klap van het politiebusje is Harm gelijk volledig buiten westen geweest. Ook toen we  op de IC bij zijn bed stonden heeft hij volgens de huidige wetenschap daar niets meer van meegekregen. Aan de ene kant geeft het rust, maar de andere kant is het oh zo verdrietig. Waarom moest het zo gebeuren? Waarom reed een politiebus zonder signalen met een snelheid van bijna 85 km. over de Nassaukade?
Gaat het slijten, kunnen we het een plekje geven? Zijn het platvloerse vragen die anderen ons stellen, of heet dat gewoon meeleven? Wat we wel weten is dat het verdriet blijft en we er mee op staan en mee naar bed gaan. En tegelijk besef ik ook dat er heel veel mensen met verdriet zijn. Op bezoek bij V en A vergeet ik opeens alle verdriet om Harm en begin ik langzaam te beseffen dat wanneer je illegaal bent en maar zit te wachten op het moment dat je advocaat weer een brief naar de IND stuurt voor een nieuwe procedure dat ook zo verschrikkelijk is. Ondertussen begint de school van hun kind ingewikkelde vragen te stellen en weet je niet meer waar je het moet zoeken. V wil naar het programma ‘de Monitor’ een brief sturen voor een interview en ook een open brief naar de krant. De wereld moet ook weten hoe hopeloos hun positie is en dat ze werkelijk niet terug kunnen naar hun land. Ik weet het en ik geloof hun verhaal maar weet niet hoe ik iets kan betekenen,  anders dan door te luisteren.  Hun onmacht te zien ontroert me en woordeloos probeer ik de Hemel te overtuigen om in te grijpen.
Ik keek naar een herhaling van DWDD, omdat de woensdaguitzending meestal de beste is. Het bleek dat Bas Heijne de hoofdgast was, een man naar mijn hart. Een publicist die altijd weloverwogen zijn mening geeft, niet overdonderend, maar nadenkend en zoekend. Een man die wil dat er echt debat is in de politiek en in de publieke ruimte, dat er echt geluisterd wordt, zodat meningen kunnen worden bijgesteld. Wat een zinnig interview en toen las Nico Dijkshoorn ook nog zijn beste bijdrage van dit seizoen. In deze uitzending zaten verschillende ontroerende momenten, zeker toen aan het eind ook nog een nummer van U2 met een gospelkoor werd gezongen: “I Still Haven’t Found What I Am Looking For”. Is het dan erg om eens een paar keer je zakdoek te pakken?
Ontroerd werd ik toen ik bezig was met oude foto’s. En cd met foto’s van onze vakantie in Frankrijk, naar het prachtige huis op de heuvel van Rolf en Heleen. Bijna allemaal foto’s door Harm gemaakt. En prachtig om te zien hoe hij ook in 2004  al experimenteerde en allerlei zaken fotografeerde die anderen niet opvielen. Verkeerslichten, autospiegels een astronautenpoppetje. Ook nu weer is het goed dat er op tafel een doos tissues staat. Wat was het mooi geweest als hij zich daar nog verder in had kunnen ontwikkelen, of misschien alleen maar een rustig moment had gevonden om al die bijzondere foto’s te rubriceren. Opeens bij al die foto’s moet ik opeens denken aan de doopdienst afgelopen zondag. Bij het laatste lied, ‘U zij de glorie’ schiet ik dan opeens vol, geen idee waarom, maar het voelde wel goed.

Kyrie eleison