Op Koninginnedag voel ik me écht Nederlander

“Oranje zonnestralen breken zich langs de wolken op 30 april. Samen met een van de kinderen nestel ik  me op de bank om te zien hoe hartverwarmend Hare Majesteit in helikopter of blauwe bus, het volk op zoekt. Rond twaalven, wanneer vrouwlief met een van de andere kinderen bepakt en bezakt terugkeert van de vrijmarkt, fietsen we oranje gekeurd naar het buurtfeest op de Hogeweg in de Watergraafsmeer. Een stoomtreintje, poffertjes, de draaimolen, het Weespertrekvaartkoor en de buitenissig uitgedoste feestvierders; dit is echt Oranjefeest. Wanneer ’s avonds het vuurwerk de hemel verlicht, weet je het zeker; ik ben écht Nederlander.”

Het stukje hierboven was voor de EO-VISIE. Ik kreeg een mailtje van één van de redacteuren om in enkele zinnen mijn ‘Nederlandergevoel’ onder woorden te brengen. Helaas moest het wel een beetje kort. De meeste lezers zullen hopelijk begrijpen dat mijn ‘Nederlandergevoel’ niet ophoudt bij Koninginnedag.  Ik heb het ook als we op vakantie zijn in Frankrijk, en ik me schaam voor het optreden van medelanders in een drukke Franse winkelstraat. (Op dat moment ben ik natuurlijk zelf daar even boven verheven.) Ik heb dat gevoel trouwens ook als ik de stad uit fiets en opeens tussen het groen van weilanden geniet van weidevolgels en prachtige vergezichten met her en der roodbont vee. Maar gelukkig heb ik het gevoel ook wanneer ik over de grachten fiets en regelmatig bijna aanrijdingen met allerlei buitenlands gepeupel kan voorkomen. En ik voelde me ook echt Nederlander toen we op ‘Veerkracht’ op een zaterdagmiddag met alle ouders een multicultureel feest vierden. Ouders uit bijna alle windstreken van onze aardbol hadden eten meegenomen en sommigen hadden zich gekleed met traditionele kledij uit hun cultuur. Ook dat is Nederland; openstaan voor de ander!