het lam gods
Op Stille Zaterdag tentoongesteld op het podium in de Oosterparkkerk. Als een altaar waar geen vuur meer aan te pas hoeft te komen. Een stapel kranten; dag na dag vertellend hoe onmachtig de mens is. De laatste krant vertelt van Auschwitz; de mens is tot alles in staat. En op de andere pagina een groot aantal overlijdensadvertenties met alleen maar tranen en geen enkele hoop op opstanding.
Het lam is door kunstenaar Willem Zijlstra gekocht nadat het was geboren. In een filmpje is dat te zien, een lam wordt door de schapenfokker ‘gehaald’. Vervolgens zien we het lam huppelend in het groen om even later te eindigen op de slachtbank. Het vlees in ingeblikt en staat rondom het bewegende beeld opgesteld. Neemt eet en……
Het is Paasmorgen, we zingen van de opgestane Heer. Maar de voorganger houdt ons twijfel voor. Zo gemakkelijk is het niet om te geloven in levende Jezus, die Maria Magdalena verbiedt hem vast te houden. Jezus noemt je naam en zegt: houdt mij niet vast. Ik schakel jou in om mij uit te delen en zorgzaam te zijn voor de ander.
In AVRO-kunstuur had ik al een keer een reportage gezien over de directeur van de Nieuwe Kerk, die op ‘strooptocht’ was in Israël. Hij probeerde daar zoveel mogelijk stukken voor zijn tentoonstelling binnen te halen. En zoals Ernst Veen veel gelukt is, lukte ook dit. Met zijn charmante voorkomen flikte hij ook dit weer. Het resultaat mag er zijn; een indrukwekkende tentoonstelling over het Jodendom. Voor wie een beetje bekend is met de Bijbel en hoe het Jodendom zich na Christus heeft ontwikkeld is dit een feest van herkenning. Een groot aantal onderwerpen komt voorbij. Van synagoge tot jad en van diaspora tot sjabbat. Ook de bijbehorende catalogus is fraai van opzet. Hierin komen 100 Joodse begrippen kort aan de orde die worden vergezeld van voorwerpen uit de tentoonstelling. Helaas komen de prachtige banieren wat mindere tot hun recht. Wil je die namelijk lezen, dan hou je er een hernia aan over. Gaan dus; om het kleine stukje Dode Zeerol te bewonderen en ook het prachtige schilderij van Marc Chagall van een treurende rabbijn met een Thora-rol. Alleen die twee voorwerpen al, maken de tentoonstelling tot een must.
Een groot compliment tenslotte aan de scheidende directeur Ernst Veen. Wanneer je de audio-tour beluistert houdt Veen bij nummer een 1 een afscheidstoespraakje. Deze man heeft zoveel betekend voor de Nieuwe Kerk en de Hermitage; geweldig. Dit soort mensen hadden ze ook nodig bij het Rijks en het Stedelijk Museum.
Op de grens van het voorjaar las ik de biografie over Albert Einstein. Een intrigerende beschrijving van een bijzonder mens. Walter Isaacson heeft een voortreffelijk boek geleverd. Inmiddels heeft dezelfde Isaacson ook Steve Jobs zijn leven op een rij gezet, maar dat terzijde. Door de ARBO-arts was ik doorverwezen naar HSK, om een re-integratietraining voor mijn burn-out te gaan volgen. Elke keer wanneer ik het kantoorgebouw, waar 
De psycholoog bij HSK heeft heel wat aan moeten horen. Een stap in de goede richting, zo beloofde ik haar, zou in ieder geval zijn wanneer ik de vloer in de woonkamer af zou kunnen maken. In de zomer van 2009 hebben we enige meters laten aanbouwen bij onze woonkamer. Toen konden we onze vloer in de aanbouw niet door leggen, omdat de planken niet meer leverbaar waren. Zwepenboom-vloeren zijn niet meer leverbaar in Nederland. Omdat 
En toen opeens zaten we met z’n tweeën thuis. Coos werd geconfronteerd met darmkanker. De operatie lukte. Maar het laat wel littekens na. Aan de buitenkant natuurlijk, maar ook innerlijk. Kanker is dus niet zomaar weg. Ook in 2012 heeft het KWF weer veel fondsen nodig, dus we gaan zeker weer aanbellen bij buren en oud-buren. Onderzoek en voorlichting blijft immers noodzakelijk en kan veel leed voorkomen.
Viktor Kossakovski maakte een prachtige documentaire over zijn zoontje van twee. Kossakowski is documentairemaker en wilde vastleggen hoe Svyato voor het eerst in de spiegel zou kijken. Op YouTube staat een korte samenvatting. Het leert je om ook zelf eens anders in de spiegel te kijken. Een paar weken geleden zag ik Svyato in de serie van Willem Jan Otten in de De Balie. Zo’n spiegelfilm is goed voor je burn-out. Trouwens een toespraak van Willem Jan Otten is ook heel inspirerend.
Ik ben weer begonnen met werken. Officieel heet dat re-integratie. Twee morgens in de week op ‘de Rank’ in Alkmaar. Alhoewel het niet naast de deur is, wel goed om te doen. In groep 7/8 was het bij de kerstmaaltijd uitermate gezellig. Bij de kleuters liep ik laatst binnen en vroeg de juf me of ik wilde uitleggen wat knielen betekent. Een meisje wilde het wel voordoen. Mijn vraag, na enige uitleg, was vervolgens: “Kan iemand zich nog kleiner maken voor God?” Al gauw lag een jongetje languit op de grond met zijn handen gevouwen. Blijkbaar is het verhaal goed overgekomen, want op een zondag erna zei een predikant: “Zulke meesters hebben we nu nodig!” Waarvan akte!
Kijk niet om… Natuurlijk kijken we vooruit! In 2012 ga ik verder lezen. In ieder geval in drie boeken, die ik nog niet uit heb. Van de neven Foer lees ik op dit moment ‘
Daardoor komt hij automatisch terecht bij de levensverhalen van de oorspronkelijke netsuke-bezitters. [Een netsuke is een behoorlijk grote knoop die hoort bij een riem/gordel om een Japanse kimono dicht te houden. Al eeuwen waren er in Japan ‘kunstenaars’ die deze knopen sneden uit ivoor of heel hard hout. Het werden kleine kunstwerkjes/sieraden en daardoor ook een verzamelobject.] Het verhaal over de netsukes sleept je vervolgens volledig mee en de schrijver verweeft zich ook zelf in het verhaal. Parijs eind 19e eeuw komt in beeld en vervolgens Wenen in de eerste helft van de 20e eeuw. Een verhaal over vrijwel onbegrensde rijkdom, maar ook over Jodenhaat. Soms grijpt je het verhaal echt naar je strot. 
De schrijver Edmund de Waal is eigenlijk beeldend kunstenaar. Hij heeft zich gespecialiseerd in porseleinen kunstwerken. Op 
Echt een boek om te gaan lezen, zeer aanbevolen. Mooi vond ik dat op de flap staat; koop er twee, lees er één en geef de ander weg. Een beter compliment kun je een boek niet geven. Het boek zet ook aan het denken over verhalen uit je eigen geschiedenis. Moet je in sommige gevallen zwijgen? Moet je je verleden steeds maar opruimen en in de versnipperaar gooien? Hadden de families Ephrussi en de Waal dat gedaan, dan hadden we nu in ieder geval niet zo’n indrukwekkend boek gehad.
Tot en met 13 november is het schilderij nog te zien. En met je MJK kun je zo naar binnen. En Amsterdam is een stad met tegenstellingen. Wanneer je vanaf het CS zou komen, kom je op weg naar de Dam, langs het Beursplein. Al een paar weken (ongeveer net zo lang als dit schilderij in de NK hangt), staat het plein bol van de Occupy activiteiten. Terwijl in de NK bezoekers zich laten verwonderen en misschien ook wel inspireren door de nederigheid van Jezus, protesteren mensen tegen het ‘grootkapitaal’; banken, beurzen, grootbezitters en alles wat riekt naar te veel geld. Het plein staat vol met koepeltentjes en een paar vergadertenten. Naar mijn idee wel een heel erg samenraapsel. Daklozen, buitenlanders, beroepsdemonstranten, en mensen die graag discussiëren. 
Toch zouden die mensen van het Beursplein ook es een paar honderd meter verder moeten lopen en eens even rustig zich laten overweldigen door het prachtige schilderij van Rembrandt. Zouden ze dan op een andere manier gaan demonstreren? Biedt het geloof in Jezus trouwens oplossingen voor de economische en financiële crisis, waar de media bol van staan? En waarom demonstreert men trouwens niet tegen de levensgrote posters met allemaal blote mensen die zitten te lezen in “Het leven is vurrukkulluk”? Niks niet vurrukkulluk roepen immers de posters op het Beursplein!
maand geleden ook al, want toen kreeg ik uitverkocht op mijn scherm. In samenwerking met het dagblad Trouw en het debatcentrum De Balie, organiseert Willem Jan Otten dit seizoen 10 filmavonden. Onder de titel ‘Rite du Cinema’ heeft Willem Jan Otten 10 films uitgezocht. Eerst schrijft hij er een uitgebreid essay over in Trouw. Vervolgens vertoont De Balie de film en Willem Jan Otten leidt de film in en bespreekt hem na met een kenner. Dat leverde gisteren in ieder geval een zeer boeiende avond op.
De Franse filmmaker Robert Bresson maakte de film ‘Un condamné à mort s’est échappé‘ (Ontsnapping uit de dodencel) in 1956. Als ondertitel gaf hij de evangeliewoorden “De wind waait waarheen hij wil” uit Johannes mee. Oppervlakkig gezien gaat het om een ontsnapping uit de Gestapogevangenis in Lyon. Maar de film zet je gedachten in beweging en maakt dat je voor jezelf het verhaal wat je niet ziet, kunt invullen. Wezenlijke levensvragen komen voorbij. Met daarbij het professionele commentaar van de schrijver Willem Jan Otten werd het een ingrijpende kijkbelevening. Ik heb, ondanks dat ik last had van een hooikoortsaanvalletje, op het puntje van mijn stoel gezeten. Het leverde ook een boeiend gesprek op met een medebezoeker. Terloops kwamen we vooraf in gesprek en deelden binnen tien minuten ingewikkelde levensvragen. Nog een citaat uit Trouw: “Dat geeft de ongekende spanning aan de film: dat er door een onmogelijke poging van Fontaine (gevangene die ontsnapt), een gemeenschap van ontsnappers ontstaat. Weliswaar is er maar één man feitelijk aan het ontkomen, maar de anderen ontkomen aan de doffe zinloosheid die hun bestaan tekende. Ik ken geen preciezer verbeelding van wat volgens mij ‘de gedroomde kerk’ is, dan deze film.”
de Mérode ter hand genomen. Mijn voorliefde voor biografieën kon ik zo ook weer botvieren. Ooit had ik voor die speciaalstudie ‘Het leven van Willem de Mérode’ gelezen. Dit boek verscheen in 1971 en werd in 1983 gereviseerd opnieuw uitgegeven als biografie. Nu is de uitgave van 1983 helemaal opnieuw onder handen genomen door Hans Werkman. Vlot om te lezen en het geeft een mooie inkijk in het leven van deze bijzondere dichter. Daarnaast had ik trouwens ook de tegelijkertijd verschenen bundel mee met 100 gedichten van Willem de Mérode meegenomen (een keuze van Hans Werkman en Willem Jan Otten). Volop genieten dus! Voor wie van poëzie houdt is deze bundel zeer aan te bevelen. De taal kan soms even een struikelblok zijn, maar dan moet je het gedicht gewoon hardop lezen. Dat adviseerde de Mérode zelf ook.
opschrift ‘hout moet’. Voor een “houthandelaar”, zoals mijn vader in de volksmond heette was dat een goede reclame natuurlijk. Ongetwijfeld zat er ook wel iets in van de gedachte dat je moed moet houden. En misschien is ook wel mijn passie voor hout op deze manier ontstaan.
Afgelopen week was 
In het christendom zijn de Tien Geboden een grondslag onder de ethiek. Niet voor niets dat nog wekelijks in christelijke kerken deze geboden worden gelezen. Soms in een hertaalde vorm, maar steeds met de intentie, dat deze geboden leefregels zijn voor volgelingen van Jezus Christus. Een van de geboden gaat over de verhouding tussen ouders en kinderen. Het: ‘eert uw vader en uw moeder’, is een gebod van de God van de Bijbel, maar heeft gelukkig breed draagvlak in de maatschappij. Een prachtig voorbeeld van het eren van je ouders, is te zien in de indrukwekkende documentaire ‘