yakov kreizberg 1959 – 2011
Tot mijn spijt breng ik u ervan op de hoogte dat onze chef-dirigent Yakov Kreizberg heeft laten weten zijn aanwezigheid om gezondheidsredenen te moeten annuleren voor zijn concerten met het Nederlands Philharmonisch Orkest in april 2011. Wij betreuren het zeer dat de aanhoudende gezondheidsproblemen en het moeizaam herstel van Yakov, zijn afscheidsseizoen bij het Nederlands Philharmonisch Orkest zo anders doet verlopen dan wij allen hadden gehoopt. Yakov Kreizberg zelf schreef u in december nog: “I am very much looking forward to the concerts during the rest of the season.”
Zo begon de mail die we afgelopen maandag kregen van het Nederlands Philharmonisch Orkost. Al verschillende keren had de dirigent moeten afzeggen. De laatste keren dat we Kreizberg het NPO zagen dirigeren, was duidelijk te zien dat hij dat hij ziek was. Vermagerd betrad hij het podium via de zijtrap. Vol vuur en passie dirigeerde hij echter wel zijn orkest. Rechtop, een beetje achterover hangend zoals altijd. Op de site van het NPO werd regelmatig door bezoekers gevraagd om openheid te geven over de ziekte van Kreizberg. Maar steeds weer werd op verzoek van Kreizberg geen commentaar gegeven. Zijn sterven (gisteren 15 maart) zal een verlies zijn voor het Nederlandse muziekleven en is natuurlijk ook triest voor zijn familie. Als actieve concertgangers van het NPO zullen we hem ook missen.
Het zet gelijk ook aan het denken. Nu ik lees in het boek van Tim Keller over de “Namaakgoden”, kwam ik ook het hoofdstuk tegen waarin het gaat over mensen die uit zijn op succes. Het stelt je voor de vraag waar grenzen liggen, ook in je eigen leven. En wat betekende het in het leven van Yakov Kreizberg? Waarom ging hij maar door en door met dirigeren? Vanwaar die gedrevenheid? Succes, roem, er kan zo maar een einde aan komen. Keller vertelt van de succesvolle generaal Naäman, maar ten dode opgeschreven door melaatsheid(huidvraat). Uiteindelijk moest deze zich vernederen tot zeven keer onderdompelen in de modderstroom van Israël. Gevolg was wel dat hij vervuld van geloof in de Levende God terugkeerde naar Damascus. Succes deed er uiteindelijk niet meer toe!
Sinds enige tijd hebben we met een groep vrienden een ‘literatuurclub’. Voor sommigen komt dat nogal elitair over, maar in ons geval klopt daar natuurlijk niets van. Voor de eerstvolgende bijeenkomst staat Mulisch genoteerd. Toen we het hadden over een keus voor een boek, moest natuurlijk ook Mulisch op het programma. Of je nu van deze schrijver hield of hem een verwaande dandy vond, het was nu eenmaal een zeer erkend schrijver geweest. Ik stelde voor om dan niet een van zijn bekende werken te lezen, maar een toch wat minder bekend werk van vijftig jaar geleden te nemen. Ooit las ik het voor mijn literatuurlijst op HAVO en later ook op de PA. Het was mee op aanbeveling van onze leraar Nederlands, de welbekende heer Ellen (H.B.J./Dick). Deze leraar publiceerde later een paar prachtige gedichtenbundels trouwens. Leraar Ellen, een kleine man, maar een grote geest, maakte mij in ieder geval attent op de ‘De zaak 40/61’. Ik was geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog en daar had dit boek ook mee te maken. Het zal waarschijnlijk in 1974 of 75 geweest zijn dat ik het voor de eerste keer heb gelezen. Indruk heeft het zeker gemaakt. Het exemplaar van toen kon ik helaas niet meer terugvinden in mijn boekenkast. Nu, 50 jaar na het proces tegen Aldolf Eichman heb ik het boek dus nog een keer herlezen. Ook nu heeft het weer een diepe indruk achtergelaten. Het verslag van Mulisch dat hij maakte over het proces tegen Eichman confronteert hem met veel levensvragen. Adolf Eichman was een ambtenaar van de Gestapo belast met het organiseren van de ‘Endlösung’. Na de oorlog kon hij ontsnappen aan de geallieerden door naar Argentinië te vluchten. In dat land leidde hij een teruggetrokken leven totdat de Mossad hem op het spoor kwam. Zo kwam hij uiteindelijk voor een speciale rechtbank in Jeruzalem. Mulisch confronteert zich met de ambtenaar Eichman. Hij bezoekt daarom zijn voormalige kantoor in Berlijn en ook Auschwitz. Sommige bladzijden gaan je door merg en been en zetten je ook zelf aan het denken. In deze tijd waarin populistische partijen een forse aanhang hebben, is ‘de zaak 40/61’ een boek om zeker te lezen of te herlezen. En intrigerend werk waarvan ik hoop dat er nog veel herdrukken zullen volgen.
Tja… Het is weer zover. We mogen aanstaande woensdag weer naar de stembus. Op radio en Tv wordt er veel ophef over gemaakt. En evenzoveel onzin wordt er ook verkondigd. Ons land wordt niet onregeerbaar als het kabinet geen meerderheid haalt. Zal het trouwens ook nooit kunnen halen. Immers in het kabinet zitten bewindslieden van CDA en VVD en die hebben nu al geen meerderheid in de Tweede Kamer. In de Eerste Kamer zullen die twee partijen dat ook niet halen. Natuurlijk, misschien met gedoogsteun van de Wildersaanhang.
Er is maar 1 oplossing. Stem op de ChristenUnie. In elke provincie hebben ze uitstekende kandidaten klaarstaan. En hopelijk kunnen die kandidaten er dan in mei voor zorgen dat er een flinke CU fractie in de Eerste Kamer mag plaatsnemen. Ondanks van het gemopper van CDA in de persoon van Brinkman en de vervelende uithalen van Wilders over het zeer christelijke gezeur van Rouvoet, hoop ik van harte op heel veel CU stemmen. Al is het maar omdat Roel Kuiper studeerde in Amsterdam en er ook weer wil gaan wonen!
Veel kerkelijke bladen zijn door de jaren heen bij ons in de brievenbus geschoven. Soms door geldgebrek, soms omdat ik het toch niet meer las, zegde ik verschillende abonnementen op. Maar 
Prachtige poster is het geworden. Ik hoop dat hij echt in heel veel klaslokalen komt te hangen. Juf of meester kan leerlingen dan uitdagen om dit gebed ook uit te beelden. Zoiets vergeet je je hele leven toch niet meer! Michel heeft er op aanwijzingen vanuit de GH er een prachtige plaat van gemaakt. Dus bij dezen; Pauline en Emmie heel veel dank! Dat het ook een aanzet mag zijn om verder te zoeken op internet naar 
In het christendom zijn de Tien Geboden een grondslag onder de ethiek. Niet voor niets dat nog wekelijks in christelijke kerken deze geboden worden gelezen. Soms in een hertaalde vorm, maar steeds met de intentie, dat deze geboden leefregels zijn voor volgelingen van Jezus Christus. Een van de geboden gaat over de verhouding tussen ouders en kinderen. Het: ‘eert uw vader en uw moeder’, is een gebod van de God van de Bijbel, maar heeft gelukkig breed draagvlak in de maatschappij. Een prachtig voorbeeld van het eren van je ouders, is te zien in de indrukwekkende documentaire ‘