Maand: april 2013

4 november 1916  –  4 april 2013

Na een lang leven is het oudste gemeentelid van de Oosterparkkerk gestorven, opgenomen in Gods heerlijkheid. Alhoewel ze de laatste jaren niet meer naar de Oosterpark kwam, was ze nog nauw verbonden met onze gemeente. Verschillende gemeenteleden zochten haar regelmatig op. In Amsterdam-Noord ging ze, toen ze het nog kon naar de Ark, een PKN gemeente.

Volgens het kerkelijk bureau is zr. Dina Schouten de 16e november 1916 gedoopt in Beverwijk en deed ze belijdenis van haar geloof in 1956 in Halfweg-Zwanenberg. In Halfweg-Zwanenburg heeft ze bij haar oom gewoond en hem later ook verzorgd. Zo heeft ze ook haar moeder tot op hoge leeftijd (honderd en een half jaar) verzorgd. Oom Chiel heeft veel voor haar betekend, ze had het ook in haar Amsterdamse tijd vaak nog over hem. Een mooie anekdote uit die tijd is, dat ze vanuit het keukenraam met de buks de vogels uit de tuin schoot. In de jaren zeventig van de vorige eeuw voegde ze zich bij de vrijgemaakte kerk in Halfweg-Zwanenburg. Daar kwam ze over de vloer bij de families Dreschler en de Klark. Daar leerde ze ook ds.Breen kennen die toen dominee in Amsterdam (in de OPK) was en vaak preekte in Halfweg-Zwanenburg.

In 1981 kwam ze naar Amsterdam, en ging wonen op een etage aan de president Kennedylaan. Veel is ze bij broeder van Driel geweest om daar te helpen, toen zuster van Driel was overleden. Twee totaal verschillende mensen, een kunstenaar en een struise recht voor z’n raap vrouw, die elkaar echter volledig in hun waarde lieten. Ze was een vrouw die altijd klaar stond. Die wist wat er in gezinnen en huishoudens moest gebeuren. Bij familie de Klark in Halfweg-Zwanenburg, en later in Amsterdam bij familie de Vries aan de Grensstraat, maar ook bij zuster Ploegstra en anderen. Koper poetsen, soppen en wassen, niets was haar te veel. En ondertussen zich ook overal mee bemoeien natuurlijk. Later ruilde ze van woning en kwam dichter bij de kerk aan het Oosterpark wonen. In de kerk zat ze altijd naast zr. Janny Huibrechtse. Die twee hadden een soort haat-liefde verhouding, ook dat was wel weer tekenend voor zuster Dina Schouten.

Wonen aan de Vrolikstraat, zeker ’s avonds in die tijd geen gezellige buurt, maar daar was ze niet bang voor. Onder haar etage was een duistere kroeg, maar zij veegde daar rustig ‘s ochtends de stoep en stapte de koffieshop ook rustig binnen om gesprekken aan te knopen en van Jezus te vertellen. Zij had gebeden tot God; de Heer bewaarde haar dan toch! Ze had wat dat betreft een groot Godsvertrouwen. Ze sprak mensen aan, maakte kennis en gaf rustig haar soms ongezouten mening. Haar resolute uitspraken maakten haar ook tot een markante persoonlijkheid. Open, eerlijk en niet gemakzuchtig, bewust van de wereld om haar heen. Ze bad altijd hardop aan tafel bij het eten en ook las ze hardop uit de Bijbel; anders dwaalden haar gedachten af. Zo was ze een dienende Dina, die getuigde van het feit dat Jezus het voor haar verdiend had. Ze genoot als op zondagavond jonge gemeenteleden bij haar langs kwamen om samen te zingen en te sjoelen. Regelmatig zat ze in de erker op haar hometrainer al fietsend haar leven in de Vrolikstraat te overdenken.

Ook kon ze genieten, lekker in de zon zitten in het Oosterpark en maar ook thuis lekker TV kijken. Favoriet was een op een gegeven moment de serie: ‘The Bold And The Beautifil’ (zo zei ze het letterlijk). Een Amerikaanse soap die haar boeide. Totdat er teveel bloot in voor kwam. ‘Al die nakende mensen, dat is niks voor mij!’ De TV stond bij haar altijd op volle sterkte vanwege toenemende doofheid. Een bel hoorde dan niet, dus was degene die aanbelde en licht zag branden, gelijk ongerust. Ze was goed op de hoogte van alles wat er zich afspeelde in de wereld. Las de Telegraaf en het Nederlands Dagblad. Zo had ze gelezen over een vrouw. waarvan de handtas uit de auto was gegrist. Daarna had deze vrouw de daders had klemgereden. Mevrouw Schouten zei: ‘Ze had ze allebei moeten doodrijden’. Er zaten er namelijk twee jongens op de scooter, waarvan de één het leven liet.

Ouder worden kwam met gebreken. Haar doofheid uitte zich in zeer hard praten. Ere werd gevreesd voor haar leven toen ze in het OLVG op de IC terecht kwam. Maar ze was een taaie, dat zat in haar genen, en oom Chiel had dat ook altijd gezegd. Gelukkig kon ze in haar rolstoel naar de kerk. Koster Tsjerk Dijkstra haalde haar soms op uit de Wittenberg, waar ze revalideerde. Later ging naar St.Jacob aan de Middenweg, totdat ze uiteindelijk in de Kimme (Amsterdam-Noord) een vaste plek kreeg. De verzorging heeft heel wat met haar te stellen gehad, eigenwijs als ze was. Wanneer ze viel, wilde ze eigenlijk geen hulp vragen. Gelukkig heeft ze daar op haar scootmobiel ook nog heerlijk kunnen rondrijden. Betrokken en geïnteresseerd was ze bij de mensen die haar op bezochten. En wist je haar te raken dan opende ze ook haar hart. Genieten deed ze wanneer ze werd opgehaald om een stukje te rijden. Soms nam Tsjerk Dijkstra haar mee naar Bilthoven en zodat ze kon bijkletsen met oud-Amsterdammers in de Amadelboom.

Genereus, altijd als er bezoek kwam, tot het laatst toe, moest zij de koffie en het gebak betalen en ook de ijsjes voor de kinderen. Ze vond geweldig als kinderen meekwamen! Oudere en ook jongere gemeenteleden heeft ze zo in haar hart gesloten. De kinderen maar ook hun ouders zullen zich de verzameling speeldoosjes in haar kamer blijven herinneren. Ze was op elk speeldoosje zuinig! Kinderhandjes mochten niet in de buurt komen.

Woensdag 10 april hebben we haar begraven in Schagen. Familie van haar, vrienden, Oosterparkers en ook gemeenteleden van de Ark hebben haar de laatste eer bewezen. Bij het graf klonk de geloofsbelijdenis en velen baden hardop het Onze Vader mee. De ochtendmist was opgetrokken en in het rouwcentrum werden herinneringen zuster Dina opgehaald. Een nicht deelde uit, foto’s uit de nalatenschap van mevrouw Schouten, terug naar de afzender.

Wat blijft is de herinnering aan een markante vrouw die hield van Feike Asma en muziekdoosjes. Ze mag nu van nog veel meer muziek genieten bij haar Heer en Heiland. Laat haar geloof en Godsvertrouwen voor ons een voorbeeld zijn.

Met heel veel dank aan Tsjerk en Nel Dijkstra, Loes en Aart-Wim Werkman en ds. Breen voor hun verhalen over zuster Schouten.