Verkiezingen
De kiezer weet het niet beter
Vorige week was het zover. Sinds jaren mocht ik weer meedraaien op een stembureau. Nadat ik het ’toelatingsexamen’ met goed gevolg had afgelegd, had gemeente Diemen mij ingedeeld op het stembureau in Berkenstede. Berkenstede is een ‘woon-, zorg- en dienstencentrum’, vier woontorens met in totaal 227 appartementen. Alle maten rolstoelen rollators kwamen dus voorbij op het ‘feest van de democratie’. In mijn directeurstijd op Veerkracht heb ik bij verschillende verkiezingen ooit wel meegedraaid op een van de twee stembureaus in de aula. In die tijd nam ik er een Adv-dag voor op. Nuttig besteed en werd nog betaald ook. Ruim 750 kiesgerechtigden trokken aan ons voorbij. Het werd een enerverende, leuke en ook gezellige dag. Met veel buurgenoten die we al jaren kennen was het leuk om even bij te kletsen. Heel veel stemmers waren trouwens wel verbaasd dat ze hartelijk welkom werden geheten.
Om negen uur in de avond gingen de deuren dicht en konden de ‘stem-vuilcontainers’ worden geleegd. De voorzitter had precieze instructies voor het tellen, eerst een scheiding in even en oneven en vervolgens tellen op partijniveau.
Zo zijn dus alle PvdA/Groen Links en alle PVV stemmen door mijn handen gegaan. Omdat we extra tellers hadden, in totaal waren we met z’n negenen, hadden we binnen twee uur onze klus geklaard. Hoewel op ‘ons’ stembureau de partij van Timmermans de grootste werd, was het aantal PVV stemmers bijna 150. Dat laatste stemde verdrietig en toen ik kwart over elf naar huis fietste, was dat met een heel naar gevoel. Onze wijk in Diemen; en dan zoveel mensen die op een partij stemmen die geregeerd wordt door één leider en geen leden heeft. Een partij die in zijn verkiezingsprogramma allerlei discriminerende voorstellen doet en zelfs uit de Europese Unie wil stappen en waarvan de leider ons parlement een nep-parlement vindt, dat trek dus bijna 20% stemmers uit onze wijk. Onze wijk, waar autochtone en allochtone Nederlanders in goede harmonie naast elkaar wonen, waar de gemeente Diemen goed voor het onderhoud zorgt en de meeste bewoners een koopwoning hebben, blijkbaar is daar dus ook veel onvrede. Onvrede die is omgezet in een stem op een partij waarvan de leider Poetin welgezind is en het liefst de hulp aan Oekraïne stop zet.
Voor een gedeelte is het kortzichtigheid en ook egoïsme is mijn idee. Misschien hebben we het allemaal wel te goed met elkaar en is elke verstoring daarom een bedreiging. Ik denk dat veel stemgerechtigden zich nauwelijks wat breder verdiepen in de politiek en wat er werkelijk op het spel staat. Ook in onze straat klepperen er steeds minder brievenbussen rond zonsopgang, kranten worden nog nauwelijks gelezen. En wie volgde er afgelopen weken alle gesprekken met politici op radio en tv?
Ook mijn partij heeft steken laten vallen, misschien wel te lang, met heel veel afwegingen, blijven zitten in Rutte IV. Te weinig naar buiten toe verteld wat de dilemma’s waren en waar binnen de coalitie water bij de wijn moest. Bezinning is dus nodig, naast een goede analyse van wat er fout ging. Vandaag aan het begin van de middag, na een bijzondere dienst in het het teken van ‘eeuwigheidszondag’, teruggekeken naar ‘Buitenhof’. Als laatste gast schoof schrijver en columnist Bas Heijne aan. “Zelfkritiek gaat vooraf aan elke vorm van verbinding”, was zijn afsluitend advies. Er valt dus nog veel te doen, ook in onze wijk.
Vandaag, zondag 12 november was in Amsterdam de Klimaatmars. Na een boeiende preek over Exodus 32, onder het thema ‘van gouden kalf naar kruis’, trokken we met een groepje OPK-gemeenteleden naar de Dam. Daar hadden zich al duizenden actievoerders verzameld, met een keur aan ernstige, goedbedoelde en ook grappige leuzen. Omdat andere groepjes christenen vanaf de Westerkerk kwamen, hebben wij ons maar gewoon ingevoegd in de mars naar het Museumplein. Het Rokin ging wel erg schuifelend, maar voelde ook wel bijzonder. Voor Coos en mij was het de eerste keer om mee te lopen in een protestmars. In Amsterdam hebben we er best heel wat voorbij zien komen, maar tot op heden niet de behoefte of drang gevoeld om mee te lopen. Wie weet hadden we dat best wel eens moeten of kunnen doen, maar waarschijnlijk zit dat niet in onze aard.
Wat maakte nu dat we onze zondagmiddag opofferden aan deze actie? Dat we voor het eerst aan zo’n massale protestmars mee deden? Wij zij niet van die geitenwollen sokken types toch? Een stukje vlees versmaden we daarnaast ook niet. Maar helaas zien we om ons heen wel ontzettend veel onnodige verspilling, op het gebied van voedsel, maar ook van kleding bijvoorbeeld. Ook het ongelimiteerd gebruik maken van het vliegtuig om op vakantie te gaan, het begon ons tegen te staan. Daarnaast zien en merken we aan het weer over een aantal jaren heen dat er echt grote veranderingen zijn. Groei, groei, groei… het is op veel punten doorgeslagen.