De leilinde op z’n mooist
Onze tilia vulgaris palida is deze maand op z’n mooist. Toen we enkele jaren geleden voor een fikse prijs wat gemeentegrond konden bijkopen, hebben we ter afscheiding een prachtige tuinmuur gebouwd. Om het helemaal ‘af te maken’ hebben we samen met de buren een aantal leilindes geplaatst. Anderhalve maand geleden heb ik hem weer helemaal teruggesnoeid. Wanneer je deze boom namelijk niet snoeit, wordt het echt een verschrikking. Nu alles weer prachtig uitgelopen is, is hij echt op z’n mooist. De hartvormige bladeren zijn mooi lichtgroen en gelukkig nog niet aangevreten. Het is dus echt zo’n boom die volledig gecultiveerd is door de mens. Vaak wordt hij zelfs bewust geplant als windvanger of als een mooie ‘natuurlijke’ afscheiding. Vroeger zag je ze veel bij boerderijen en bij begraafplaatsen. De tuinder snoeit de kleine lindes al snel in een bepaalde vorm. Wanneer ze wat groter worden zorgt hij door middel van stevig latwerk (vaak bamboestokken) dat er een horizontaal plat vlak ontstaat. Zo zie je mooi dat de mens vormt en snoeit, maar uiteindelijk ook weer afhankelijk is van zon en regen. De steeds groter wordende hartvormige bladeren geven de leilinde ook iets liefdevols. Soms vraag je je dan af; heeft zo’n boom nou ook gevoel? Zou zo’n leilinde zich in een bepaalde vorm gedwongen voelen? En zou de frisgroene leilinde met zijn rechte takken zich ook verbazen over onrecht?