Maand: april 2012

Op Koninginnedag voel ik me écht Nederlander

“Oranje zonnestralen breken zich langs de wolken op 30 april. Samen met een van de kinderen nestel ik  me op de bank om te zien hoe hartverwarmend Hare Majesteit in helikopter of blauwe bus, het volk op zoekt. Rond twaalven, wanneer vrouwlief met een van de andere kinderen bepakt en bezakt terugkeert van de vrijmarkt, fietsen we oranje gekeurd naar het buurtfeest op de Hogeweg in de Watergraafsmeer. Een stoomtreintje, poffertjes, de draaimolen, het Weespertrekvaartkoor en de buitenissig uitgedoste feestvierders; dit is echt Oranjefeest. Wanneer ’s avonds het vuurwerk de hemel verlicht, weet je het zeker; ik ben écht Nederlander.”

Sachsen-Anhalt, 25 april 2012: de Koningin, de Bondspresident van Duitsland Joachim Gauck, zijn partner Daniela Schadt en de kunstenaars bij paleis Oranienbaum voor de opening van de tentoonstelling Dutch Design

Het stukje hierboven was voor de EO-VISIE. Ik kreeg een mailtje van één van de redacteuren om in enkele zinnen mijn ‘Nederlandergevoel’ onder woorden te brengen. Helaas moest het wel een beetje kort. De meeste lezers zullen hopelijk begrijpen dat mijn ‘Nederlandergevoel’ niet ophoudt bij Koninginnedag.  Ik heb het ook als we op vakantie zijn in Frankrijk, en ik me schaam voor het optreden van medelanders in een drukke Franse winkelstraat. (Op dat moment ben ik natuurlijk zelf daar even boven verheven.) Ik heb dat gevoel trouwens ook als ik de stad uit fiets en opeens tussen het groen van weilanden geniet van weidevolgels en prachtige vergezichten met her en der roodbont vee. Maar gelukkig heb ik het gevoel ook wanneer ik over de grachten fiets en regelmatig bijna aanrijdingen met allerlei buitenlands gepeupel kan voorkomen. En ik voelde me ook echt Nederlander toen we op ‘Veerkracht’ op een zaterdagmiddag met alle ouders een multicultureel feest vierden. Ouders uit bijna alle windstreken van onze aardbol hadden eten meegenomen en sommigen hadden zich gekleed met traditionele kledij uit hun cultuur. Ook dat is Nederland; openstaan voor de ander!

baggerputten

baggerputten oostzijde - Gertjan Scholte-Albers

Galerie Venema aan de Hogeweg (Watergraafsmeer, Amsterdam-Oost) heeft deze en volgende maand een prachtige tentoonstelling met recent werk van Gertjan Scholte-Albers. Al een aantal jaren heeft mevrouw Venema goede contacten met de Winsumse schilder. Die contacten leiden er toe dat hij minstens twee keer per jaar zijn werk mag uitstallen in galerie Venema. Deze galerie is trouwens vernoemd naar de overleden echtgenoot van mevrouw Venema. Het werk van Scholte-Albers heeft iets heel eigens. Gelukkig is er aan het begin van 21e eeuw weer een grote groep realistische schilders, die flink aan de weg timmeren. De Realisme beurs geeft elk jaar daarvan een mooi beeld. Ook Scholte-Albers is daar steeds vertegenwoordigd. Scholte-Albers is al bijna 15 jaar bezig als schilder en maakt een duidelijke groei door. Hij is eigenzinnig in zijn manier van werken. Wie trekt er tegenwoordig nog met een schilderskarretje de natuur om zich daar te laten inspireren en midden in een bos of langs een vaart zijn doek vol te gooien met verf? Kort samengevat; het is een impressionistische expressionist. Zijn huidige schilderijen zijn krachtig, vol kleur en trekken je ogen en gedachten als het ware in het schilderij. Hij gebruikt in zijn kleurenpalet ook in een negatieve versie (zoals van een “ouderwets” foto-negatief) van kleurencirkel. Dat maakt dat je in zijn schilderijen steeds weer nieuwe kleuren ontdekt. Een bezoek aan galerie Venema alleszins waard. Waar de huidige ‘realisten’ in de meeste gevallen niet kunnen profiteren van overheidssteun, willen ze ook graag verkopen. Een goede reden om misschien ook eens een te lege muur van een prachtig kunstwerk te voorzien.

het lam gods

Op Stille Zaterdag tentoongesteld op het podium in de Oosterparkkerk. Als een altaar waar geen vuur meer aan te pas hoeft te komen. Een stapel kranten; dag na dag vertellend hoe onmachtig de mens is. De laatste krant vertelt van Auschwitz; de mens is tot alles in staat. En op de andere pagina een groot aantal overlijdensadvertenties met alleen maar tranen en geen enkele hoop op opstanding.

Het lam is door kunstenaar Willem Zijlstra gekocht nadat het was geboren. In een filmpje is dat te zien, een lam wordt door de schapenfokker ‘gehaald’. Vervolgens zien we het lam huppelend in het groen om even later te eindigen op de slachtbank. Het vlees in ingeblikt en staat rondom het bewegende beeld opgesteld. Neemt eet en……

Het is Paasmorgen, we zingen van de opgestane Heer. Maar de voorganger houdt ons twijfel voor. Zo gemakkelijk is het niet om te geloven in levende Jezus, die Maria Magdalena verbiedt hem vast te houden. Jezus noemt je naam en zegt: houdt mij niet vast. Ik schakel jou in om mij uit te delen en zorgzaam te zijn voor de ander.

In memoriam Rients Wietsma 1935 – 2012

Dinsdag 27 maart overleed in Putten meester Rients Wietsma. Van 1970 tot en met 1995 was meester Wietsma de directeur van de dr. M.B. van ’t Veerschool. (Dit is de oude naam van Veerkracht.) Hij heeft dus 25 jaar aan het roer van onze school gestaan. Toen ik in 1978 kwam werken in Amsterdam was hij het ‘hoofd der school’. Hij gaf gewoon les in klas 6, zoals groep 8 toen genoemd werd. Soms gaf zijn vrouw les en had hij tijd om wat administratie te regelen en vertegenwoordigers te ontvangen. De school was toen nog een eenmansbedrijf zou je kunnen zeggen. In het oude 19e eeuwse gebouw tegenover voormalig station Sloterdijk kwamen leerlingen uit de wijde omtrek gereformeerd onderwijs volgen. Uit Haarlem, Zaanstad, Hoofddorp, maar ook uit IJmuiden en Beverwijk en natuurlijk uit heel Amsterdam kwamen de leerlingen naar de Molenwerf. Meester Wietsma was in 1970 in Amsterdam komen werken. Na allerlei kerkelijke perikelen had men het hoofd der school van de GBS in Schildwolde gevraagd naar Amsterdam te komen. Voor hem en zijn gezin een geweldig grote stap natuurlijk, maar het voelde als een roeping, gaf hij later aan. Op onze school heeft meester Wietsma echt de grote onderwijsontwikkelingen meegemaakt en vorm gegeven. Terwijl hij toch eigenlijk het lesgeven het leukste vond, gingen allerlei andere zaken steeds meer de aandacht vragen. Omdat begin jaren 80 van de vorige eeuw, het oude gebouw bijna instortte, moest er een nieuwe locatie gevonden worden. Toen dat eenmaal gevonden was aan de Slotermeerlaan moest er verhuisd worden. Al vrij snel na de verhuizing moesten verbouwingsplannen gemaakt worden. De school werd uitgebreid met een kleuterafdeling en dat bracht heel wat geregel met zich mee. Halverwege de jaren 80 werd het hele gebouw gerenoveerd en ook daarin dacht meester Wietsma, zelf een verdienstelijk klusser, volop in mee. Op het hoogtepunt telde de school toen zo’n 250 leerlingen. Eind jaren 80 volgde de afsplitsing van de gereformeerde school in Velserbroek. Meester Wietsma was een meester van orde en regelmaat. Onder de huidige oudergroep zullen een aantal zich dat ook herinneren. Nooit het werk van leerlingen on-nagekeken teruggegeven bijvoorbeeld. Met ook altijd een cijfer voor het schrijven daarbij, naast een cijfer voor rekenen of taal.  Meester Wietsma was een meester die vond dat leerlingen voorop stonden. Ook voor ouders had hij altijd een open oor. Het belangrijkste voor hem bleef toch de gereformeerde identiteit van het onderwijs. Hij wilde de leerlingen wat dat betreft zoveel mogelijk bagage voor de toekomst meegeven. Huiswerk voor Bijbelse geschiedenis was dan ook heel gewoon. Hij zorgde ervoor dat we allemaal huiswerklessen maakten en met stencilschrijver en stencilmachine kon je elke leerling zijn blaadjes meegeven. Toen computers hun intrede deden, liep hij voorop en volgden we met het hele team een computer cursus op de MAVO in Bloemendaal. In meester Wietsma gedenken we een schoolmeester met liefde voor de Heer en zijn kerk. Toen hij met een koninklijke onderscheiding in 1995 afscheid nam, vertrok hij kort daarna met zijn vrouw naar Putten. Daar heeft hij zich nog uitgebreid bezig kunnen houden met zijn hobby schilderen (aquarelleren). Boven aan het overlijdensbericht stonden uit Hebreeën 13 de volgende woorden: “Want wij hebben hier geen blijvende stad, maar wij zoeken de toekomstige.” Dat was ook wat hij in het leidinggeven zijn team en leerlingen meegaf.