Maand: oktober 2011

de heilige familie en occupy

In de Nieuwe Kerk bij de Dam, is een wonderlijke tentoonstelling. Naast dat je nu heel rustig in de kerk kunt rondlopen en bezichtigen, hangt er maar één schilderij. De Nieuwe Kerk heeft een initiatief gestart om elk jaar een bijzonder uniek religieus meesterwerk naar Nederland te halen. Vanwege de samenwerking met de Hermitage in St. Petersburg, viel de eer te beurt aan de directeur van de Hermitage om iets bijzonders te kiezen. Het is een indrukwekkende Rembrandt die er nu hangt. Een zogenaamde Heilige Familie. Maria bij de wieg met Jezus en Jozef aan het werk als timmerman. Een even simpele voorstelling, als ook ontroerend!  Tot en met 13 november is het schilderij nog te zien. En met je MJK kun je zo naar binnen. En Amsterdam is een stad met tegenstellingen. Wanneer je vanaf het CS zou komen, kom je op weg naar de Dam, langs het Beursplein. Al een paar weken (ongeveer net zo lang als dit schilderij in de NK hangt), staat het plein bol van de Occupy activiteiten. Terwijl in de NK bezoekers zich laten verwonderen en misschien ook wel inspireren door de nederigheid van Jezus, protesteren mensen tegen het ‘grootkapitaal’; banken, beurzen, grootbezitters en alles wat riekt naar te veel geld. Het plein staat vol met koepeltentjes en een paar vergadertenten. Naar mijn idee wel een heel erg samenraapsel. Daklozen, buitenlanders, beroepsdemonstranten, en mensen die graag discussiëren. Toch zouden die mensen van het Beursplein ook es een paar honderd meter verder moeten lopen en eens even rustig zich laten overweldigen door het prachtige schilderij van Rembrandt. Zouden ze dan op een andere manier gaan demonstreren? Biedt het geloof in Jezus trouwens oplossingen voor de economische en financiële crisis, waar de media bol van staan? En waarom demonstreert men trouwens niet tegen de levensgrote posters met allemaal blote mensen die zitten te lezen in “Het leven is vurrukkulluk”? Niks niet vurrukkulluk roepen immers de posters op het Beursplein!

Film kijken met Willem Jan Otten

De grote zaal van DE BALIE aan het Leidseplein zat tot de nok vol. Een maand geleden ook al, want toen kreeg ik uitverkocht op mijn scherm. In samenwerking met het dagblad Trouw en het debatcentrum De Balie, organiseert Willem Jan Otten dit seizoen 10 filmavonden. Onder de titel ‘Rite du Cinema’ heeft Willem Jan Otten 10 films uitgezocht. Eerst schrijft hij er een uitgebreid essay over in Trouw. Vervolgens vertoont De Balie de film en Willem Jan Otten leidt de film in en bespreekt hem na met een kenner. Dat leverde gisteren in ieder geval een zeer boeiende avond op.

De Franse filmmaker Robert Bresson maakte de film ‘Un condamné à mort s’est échappé‘ (Ontsnapping uit de dodencel) in 1956. Als ondertitel gaf hij de evangeliewoorden “De wind waait waarheen hij wil” uit Johannes mee. Oppervlakkig gezien gaat het om een ontsnapping uit de Gestapogevangenis in Lyon. Maar de film zet je gedachten in beweging en maakt dat je voor jezelf het verhaal wat je niet ziet, kunt invullen. Wezenlijke levensvragen komen voorbij. Met daarbij het professionele commentaar van de schrijver Willem Jan Otten werd het een ingrijpende kijkbelevening. Ik heb, ondanks dat ik last had van een hooikoortsaanvalletje, op het puntje van mijn stoel gezeten. Het leverde ook een boeiend gesprek op met een medebezoeker. Terloops kwamen we vooraf in gesprek en deelden binnen tien minuten ingewikkelde levensvragen. Nog een citaat uit Trouw:          “Dat geeft de ongekende spanning aan de film: dat er door een onmogelijke poging van Fontaine (gevangene die ontsnapt), een gemeenschap van ontsnappers ontstaat. Weliswaar is er maar één man feitelijk aan het ontkomen, maar de anderen ontkomen aan de doffe zinloosheid die hun bestaan tekende. Ik ken geen preciezer verbeelding van wat volgens mij ‘de gedroomde kerk’ is, dan deze film.”

De voorstellingen met Willem Jan Otten zijn steeds de laatste maandagavond van de maand. Op tijd kaarten bestellen, het is snel uitverkocht. Zeer aanbevolen.

een vergissing?

Mocht u het nog niet gelezen hebben, het is een geweldige aanrader. In het Nederlands vertaald onder de titel “een keukenmeiden roman“, ligt al een half jaar in de boekhandel. De oorspronkelijke titel is “The Help”. Deze Amerikaanse roman speelt zich af begin jaren zestig in de staat Mississippi. Een ernstig, ontroerend boek met heel veel humor. Het gaat over hoe de zwarten zich voelden in een door blanken beheerste maatschappij. Het laat je ook in een spiegel kijken als lid van een grote meerderheid in ons eigen land. Gewoon lezen dus! Aardig is het commentaar in verschillende soundbites achter in het boek. De pers heeft zich meer dan lovend uitgelaten. Een citaat uit het NRC gaat over het omslag en de titel. De recensent vind beide in het Nederlands veel beter. Valt naar mijn idee over te twisten. Door die NRC opmerking was ik wel nieuwsgierig hoe het Amerikaanse omslag er uit zag. Op Amazon.com heb je dat zo te pakken natuurlijk. Daar las ik ook nog een keer de eerste pagina in het Engels. Aibileen vertelt dat Mae Mobley is geboren op een vroege zondagochtend in augustus, in 1960. ‘A church baby we like to call it’ (citaat 2e regel). De vertaalster maakte daarvan dat het dan een ‘kerkbaby’ wordt genoemd. Heeft de schrijfster zich vergist?  Is een kind wat op een vroege zondagochtend wordt geboren niet gewoon een zondagskind? Of zouden de zeer gelovige zwarten dat echt een kerkbaby hebben genoemd? En zou de vertaalster daar dan niet aan gedacht hebben?  Ondanks dit raadsel, lees en geniet!