Categorie: vakantie

CBB “het gaat niet meer lukken”

Het gaat niet meer lukken, helaas. Wat graag had ik ‘Menselijke voorwaarden’ van Junpei Gomikawa ingelezen bij de CBB. Nu was er inmiddels al niet veel keuzevrijheid meer geloof ik, maar het gaat dus niet lukken. CBB Zeist gaat sluiten, dat tot groot verdriet van alle inlezers. Het inlezen wordt door de CBB vrijwel geheel geconcentreerd in Ermelo (op een Friese enclave na) en daar hebben de Zeister inlezers geen trek in. Het trieste van het hele verhaal is dat het CBB het op zo’n klunzige manier heeft gecommuniceerd. Op een keer lag er een mededelingenblad op de koffietafel waarin een paar zinnen stonden over de aangekondigde sluiting van de vestiging in Zeist. Het was, dat het was onderstreept en het personeel een hint gaf, anders waren we er maanden later pas achter gekomen.
De Christelijke Blinden Bibliotheek dateert van begin vorige eeuw. Ooit was er een Amsterdamse dominee, die zich bekommerde om blinde gemeenteleden. Toen hij dat vertelde aan zijn vrouw, had deze binnen de kortste keren een damescomité bij elkaar, zo ging dat in die tijd, die stichtelijke lectuur in braille beschikbaar maakte. Zo werd deze predikantsvrouw min of meer de oprichtster van het CBB. Tegenwoordig wordt van deze instelling landelijk gebruik gemaakt, alles wat ingelezen wordt kan via Passend Lezen worden aangevraagd tegen een kleine vergoeding. Men moet wel een leesbeperking hebben natuurlijk. Zo worden er jaarlijks door het CBB honderden boeken beschikbaar gemaakt in luistervorm, een fantastisch mooi werk. Via een wervingsadvertentie werd ik begin 2017 opmerkzaam gemaakt op vacatures bij de CBB en wat is er nu mooier dan voorlezen. Uiteindelijk bleek het toch wel wat ingewikkelder te liggen. Ik moest een soort toelatingsexamen doen en bij het eerste boek wat ik inlas, stond regelmatig het zweet op mijn rug, stop.. verbeteren.. opnieuw. En dat vele, vele keren.
Na ruim een jaar inlezen en vier boeken verder heb ik de slag wel te pakken. Maar helaas, de tent gaat sluiten in Zeist. Blijkbaar heeft het management een vernieuwingsslag te doen en levert het pand in Zeist op een andere manier meer geld op. Er is flink geprotesteerd door mede-inlezers, maar helaas dit mocht niet meer baten. Eind deze maand sluiten de studio’s en rest er ons nog een afscheid van de beide medewerksters. Een tijdperk is dan ten einde.
Nu we op vakantie zijn en zoals gewoonlijk weer een doos boeken hebben meegenomen, moet ik er regelmatig even aan terugdenken. Haast als vanzelf ga ik sommige mooie zinnen in mijzelf hardop voorlezen; hoe zou ik het vormgeven? Zeker bij ‘Menselijke voorwaarden’, een indringend verhaal over een jonge Japanner die verzeild is geraakt in Mantsjoerije. Dat laatste was in de Tweede Wereldoorlog bezet gebied door Japan. Hij probeert de oorlog te ontlopen en zo medemenselijk mogelijk te handelen, maar het wordt hem bijkans onmogelijk gemaakt. Prachtig verteld door Gomikawa en pas dit jaar vertaald in het Nederlands, maar in Japan verscheen het eerste deel al in 1958. De schrijver laat door hoofdpersoon Kaji op een geweldig manier dilemma’s zien, in de liefde, in het werk en later ook in het leger. Naast prachtige zinnen, zet het de lezer ook aan het denken, terwijl je ondertussen ook wilt weten hoe het verhaal verder gaat.
In de stilte van de Luberon, tussen de bijna paarse lavendelvelden, heerlijk om zo’n meesterwerk te lezen. Al denkend kom ik uit bij de CBB-manager; welke ‘menselijke voorwaarden’ hebben er allemaal door zijn hoofd gespeeld? Van reorganisaties en saneren had hij veel kennis. Maar de CBB heeft hij er door zijn handelen geen grote eer mee bewezen.
Op de koffietafel lag een oude LP, ooit uitgegeven om het werk van ten behoeve van het blindeninstituut te ondersteunen: Feike Asma op het orgel! Nostalgie, bijna niemand van de inlezers heeft nog een pick-up of draaitafel. De titel luidde “Vat Gij mijn hand”, een mooi dubbelzinnige titel in het kader van hulp aan blinden en slechtzienden. Wat de sluiting van Zeist betreft had het bestuur en management de inlezers, wat mij betreft, ook wel wat beter bij de hand kunnen vatten en meenemen in hun besluit.

‘Visages villages’: een geweldige film!

Een prachtige poster! En dan de titel, klinkt toch prachtig in het Frans…. Visages Villages…, in het Nederlands lijkt het namelijk nergens op; Gezichten Dorpen. In de krant las ik begin december een positieve recensie. Ergens in mijn achterhoofd ging toen een lampje branden, maar langzaam doofde het ook weer. Kende ik mevrouw Varda ergens van? Had ik die foto bij de recensie ergens gezien? Inmiddels hebben we de film gezien in onze plaatselijk theater, annex bioscoop. Na enig zoeken en terugbladeren klopte het, waar Blendle al niet goed voor is. Op de voorkant van de PS (dagelijkse bijlage van het Parool) stond een prachtige foto van de postbode van Bonnieux (midden in de Provencaalse heuvels, met vlakbij het geweldige Château La Canorgue!). Vanaf het terras van madam Sylvie, waar we een heerlijke salade nuttigden, konden we hem zien, een huizenhoge uitgeknipte postbode, afgedrukt in zwart-wit, geplakt op een huismuur. Ik weet dat we het erover gehad hebben; wie doet zoiets en waarom is het gedaan? Een bijzonder statement, maar we legden op dat moment geen verband met de portretfoto’s die het marktplein van Reillanne sierden. Een mooi eerbetoon aan de plaatselijke postbode, dachten we. Bijzonder was wel dat er in Bonnieux op een andere plek nog zo’n grote foto was geplakt. In Reillanne, twintig minuten rijden oostelijker, was ons door de eigenaar van ons vakantieappartement verteld dat die grote portretfoto’s door een bijzondere fotograaf waren gemaakt, “een project of zo..”.

Door de prachtige film ‘Visages Villages’ werd opeens het hele verhaal duidelijk. De jonge Franse fotograaf JR maakte enkele jaren geleden kennis met de inmiddels 89-jarige filmmaakster Agnes Varda. Samen hebben ze deze film bedacht en gemaakt. Gewone mensen opgezocht, ver van de grote stad, en gepeild wat deze mensen bezield. Prachtige portretten zijn het geworden, van ‘gewone’ mensen in verschillende Franse dorpen. Tegelijkertijd maakte de fotograaf ook zijn beelden, vergrootte ze uit en plakte ze op. Als studio gebruikte hij regelmatig zijn busje, dat er van de buitenkant uit ziet als een groot fototoestel. De poster van de film laat een oog van Agnes Varda zien, geplakt op een treinwagon. In de film verdwijnt het oog langzaam in de verte, symbolisch voor het zicht van de filmmaakster, dat ook langzaam achteruit gaat. Zo zit de film vol met persoonlijk verhalen van de beide makers en van gewone, vaak optimistische mensen. De film zet aan tot glimlachen en ook tot nadenken over het leven, het naderende einde en het nut van kunst. Schitterend hoe verbanden worden gelegd door mensen en dieren uit te vergroten. Voor Coos en mij waren verschillende beelden extra treffend, omdat we ze gezien hadden. Maar ook voor diegene die nog nooit in Frankrijk is geweest is de film een must. Gelukkig draait hij her en der nog in ons vlakke Nederland.

Aan de rand van het marktplein in Reillanne, anno zomer 2015.

troost aan het strand

We waren anderhalve dag op Texel, even uitwaaien en ook de verjaardag van een goede vriendin meevieren. We hebben het hele eiland rondgefietst en bij paal 15 nog even heerlijk door het zeewater gebanjerd. Het geruis van de zee, je sluit je ogen en allerlei beelden trekken voorbij, gedachten aan Harm, maar ook het besef dat er een God van eb en vloed is.
Thuisgekomen toch maar weer even op bezoek bij het bevriende vluchtelingengezin, want ook op ‘ons eiland van de heiland‘ stond de telefoon niet stil. Het huis waar ze een jaar lang onderdak hebben gehad moeten ze verlaten en ze hebben stad en land afgezocht naar een onderkomen. Boosheid, verdriet, wantrouwen, van alles komt voorbij. Ik lees de vermoeidheid en frustratie van hun gezichten en de stress slaat toe wanneer de speen van de jongste zoek is. Zonder speen geen slapend kind en dus overlast voor de buren. En ze willen juist geen overlast bezorgen…  Verdrietig fiets ik naar huis met mijn gedachten nog bij de vraag van vader of ik de oudste dochter wilde zegenen. Gelukkig hebben ze nu elders een plek gevonden, hopelijk kunnen ze na volgende week tot rust komen. Je zou ze zo graag beter gunnen en je vraagt je iedere keer af waar je christelijke verantwoordelijkheid ligt en hoe ver dat gaat en of daar wel een eind aan komt. Natuurlijk kunnen we niet alle leed op ons nemen, maar wat te doen met een enkel gezin die inmiddels je broeder en zuster zijn geworden? Opnieuw blader en lees ik in het laatst uitgegeven boek van Tim Keller; ‘Geroepen Tot Barmhartigheid’. Niet voor niets begint dit eerste boek van Keller met de gelijkenis van Jezus over de barmhartige Samaritaan. Hoe ingewikkeld of ook, hoe gemakkelijk kan het zijn?!

Het laatst vertaalde boek van Keller, maar in de VS als eerste verschenen.

Ondertussen sterft bij ons in de straat buurman Henk. Al jaren was hij zwak en de laatste maanden ging zijn gezondheid steeds verder achteruit. Een markante man, die ooit de vlag uitstak toen de vorige bewoners van ons huis gingen verhuizen. Niet bang om zijn mening te geven en ook altijd genietend van sigaar en een goed glas wijn. We gedenken hem met respect voor wie hij was. Toen ik vanmorgen op de fiets terugkwam was buurman Jozef druk bezig om de boeidelen van zijn  schuurtje te vervangen. Hij vertelt dat hij er nu maar het onverwoestbare trespa op zet, dat zal hem wel overleven. Al kletsend komen we op het overlijden van buurman Henk. Buurman Piet, die behoorlijk vergeetachtig begint te worden, is nog zo bij de tijd dat hij vraagt: “En hebben ze hem al weggehaald?”. Het gesprek komt zo op ’thuis opbaren’ en ‘je lichaam afstaan aan de wetenschap’. Piet denkt dat ze best veel aan hem zullen hebben, hij is immers nooit ziek geweest, heeft alles nog en alleen ooit last gehad van een zwerende vinger. Dit soort gesprekjes relativeert gelukkig veel, het leven is eindig. En wat ze na je dood ook met je doen, je bent er toch niet meer bij en Onze Lieve Heer zorgt wel voor je, volgens buurman Jozef.

Even afstand 2 | In memoriam Harm 1982 – 2016 (61)

Ach ja, tegenwoordig is het heel gewoon om je laptop mee te nemen op vakantie. Niks niet ‘even afstand’ dus. Zowel bij het kasteel als op de camping was wifi aanwezig. Bij het kasteel, midden in de Bourgogne, was de verbinding zwak, maar het ging. Bij de receptie van de camping in de Luberon kon ik zelfs mijn favoriete krant downloaden! Op die manier ben je toch verbonden met thuis en de familie en dat voelt goed. Zo kreeg ik afgelopen zaterdag verschillende mailtjes over een ingezonden in het Parool. Een degelijk verhaal van iemand die er goed over heeft nagedacht en de situatie goed kent aan de Nassaukade. Voor de geïnteresseerden, volg deze link: INGEZONDEN PAROOL. Meneer Peter Meere, hartelijk dank! Het laat tegelijk ook zien dat het verhaal nog niet klaar is, dat maakt het ook weer ingewikkeld.

Chateau Digoine vanuit ons ‘slaapkamerraam’

In Trouw stond een paar weken terug alweer, een heel mooi vraaggesprek met Manu Kierse over verdriet en rouwverwerking. Een erg goede beschouwing en zeker het lezen waard. Volg deze link: ARTIKEL TROUW.  Ook dat zijn gewoon dingen die je in je vakantie onder ogen krijgt, je kunt er je ogen en oren niet sluiten voor het verdriet. Het leven gaat door en het verdriet ook.  De afgelopen dagen hebben we, met al ons verdriet, nog heerlijk gefietst in de Bourgogne. Prachtige fietspaden hebben ze daar, langs het Canal du Centre en ook over oude spoorlijntjes. Je kunt niet echt een tocht maken, het is echt heen en terug, maar gelukkig zie je het landschap dan ook op twee manieren voorbijkomen. We hebben maar niet een camera op onze fiets gemonteerd om later alles nog eens terug te zien. Er was ooit een collega die een filmapparaat op zijn hoedenplank van de auto monteerde om achteraf te kunnen genieten van alle mooie uitzichten. Dat laatste was niet nodig, we genoten van de prachtige wijngaarden waarin men druk bezig was om de te lange uitlopers te verwijderen. We genoten van de geel geelgekleurde zonnebloemvelden, die op de heenweg nog groen waren. Al fietsend kwamen we onder de indruk van al het mooie, maar hadden we ook de gelegenheid om ons verdriet te delen.

Zwembroek

de gorges bij Oppedette

Op het veldje voor onze gîte groeit niet alleen gras, maar ook mooie gele bloempjes. Het lijken wel kleine paardenbloempjes, maar zijn het niet. Tegen de middag sluiten de bloempjes zich en is het gele veldje opeens weer bruingroen. Wanneer ze open zijn gonzen tientallen bijen bij de bloemen om hun wintervoorraad aan te vullen. Alleen dat gonzen is al rustgevend. De omgeving, de warmte van de afgelopen dagen, de lavendel en kerriekruid-velden en de prachtige heuvels, zorgen er voor dat we ons hoofd even helemaal “leeg” kunnen maken. Met flink wat boeken in de kofferbak is dat tegelijkertijd ook weer betrekkelijk natuurlijk. Maar het lezen werkt verrijkend; het autobiografische boek van Sonja Barend, het leven van een Amerikaanse prinses en over de meid in het huishouden van schilder Vermeer, boeiend. Maar ook zo nu en dan een hoofdstuk over het werk van Wolterstorff, wat aanzet tot het nadenken over wat vakantie nu eigenlijk is. Vakantie is niet alleen maar domweg wegdromen en met volle teugen alleen maar genieten en je vrije tijd opvullen, maar een zeer zinvolle bezigheid.
Onze gîte hoort trouwens bij een camping, midden in de prachtige Luberon. Meer verklap ik niet, want anders komen hier teveel mensen. Gelukkig is er bij de camping een zwembad en zeker met temperaturen boven de 35° is dat geweldig voor de broodnodige afkoeling. Nu ben ik niet van het zwemmen, maar een frisse duik in water van 27° is dan echt geweldig. Helaas werd na vier dagen mijn zwembroek afgekeurd. Nog nooit meegemaakt; had wel al die andere campingmannen met van die malle strakke broekjes gezien, maar dacht dat mijn redelijk strakke Hollandse zwembroek er ook best mee door kon. Maar helaas, we moesten alsnog bij de sportafdeling van Leclerc een goede zwembroek kopen: € 33 armer. Elke keer wanneer ik nu het water in stap voel ik me een beetje ongelukkig en te koop lopen. Frankrijk blijft toch een raar land, ondanks het feit dat het heerlijk is om er op vakantie te gaan. Het schijnt te maken te hebben met de hygiëne… Tja, dan zou je misschien ook allemaal verplicht je okselhaar moeten scheren.

Even afstand | In memoriam Harm 1982 – 2016 (60)

Na alle hectiek van de afgelopen dagen, koesteren we ons in de Bourgondische zon. Ook nu voelde het weer gek om met vakantie te gaan. Maar na alle gedoe naar aanleiding van het artikel op de AT5 site, is het ook wel goed om even afstand te nemen. Een aardige journalist mailde voor een artikel in de Telegraaf. Hij was geïnteresseerd in het dilemma tussen vergeving en gerechtigheid. Na een uitgebreid gesprek bij ons aan tafel leverde hij voor de woensdagkrant een mooi artikel over deze worsteling. Vervolgens wilde ook Het Parool een stuk schrijven, over het niet vervolgen van de agent die Harm heeft aangereden. Tijdens het inpakken van de koffers, ook maar even tussendoor een interview gedaan. Voor de zaterdagkrant, zei de journaliste. Ook daarin weer het dilemma of we wel of niet een artikel 12 procedure laten inzetten, maar ook een terugblik op 14 september vorig jaar. Om het artikel goed te kunnen lezen; klik op volgende link: ARTIKEL PAROOL.
Toen we vanmiddag lekker even fietsten, konden we genieten van prachtige bloemrijke bermen, vers gemaaid gras en rennende koeien. In Couches heerlijk op een terrasje gezeten en daarna de tuin van het plaatselijke kasteel bekeken. Maar ja, vervolgens moesten we wel weer via vals plat omhoog. Gelukkig kunnen onze e-bikes dat gemakkelijk aan. We stallen ze hier en als alles meezit gaan we over twee weken langs het ‘Canal du Centre’ fietsen.
En voor de liefhebbers van leuke adresjes, hierbij een tip. (We krijgen geen provisie.) Voorop de SEASONS staat een prachtige foto van Matt en Jitske. Al jaren bieden ze een gastvrij onderkomen aan reizigers die houden van een lekker bed, heerlijk ontbijt en rust! Voor onze heen en terugreis naar het zuiden is het al jaren een must. Eventueel rijden we er voor om.  Al eerder waren ze te zien bij BinnensteBuiten, maar deze prachtige fotoreportage in SEASONS mag er ook zijn.

Kyrie eleison

Digoine in Frankrijk

Digoine in een Franse glossy
Digoine in een Franse glossy

Soms heb je van die dingen die je eigenlijk voor jezelf wilt houden. Zo’n leuk restaurant bijvoorbeeld, waarvan je hoopt dat het niet te druk gaat worden, of een hele mooie rustige plek om op vakantie te gaan. Al een aantal jaren hebben wij bijvoorbeeld zo’n adres in de Bourgogne. Op weg naar het ‘altijd warme’ zuiden logeren we daar al een aantal jaren in de B&B van Matthew en Jitske Poventud. Ze kochten ooit een kasteel met alles er op en er aan en waren ’te goed’ voor “Ik Vertrek”. Inmiddels hebben ze een aantal prachtige gastenverblijven gecreëerd en wij kijken er al weer naar uit om een kamer te reserveren. Er zijn avonden waarop je kunt mee-eten, de rust is overweldigend en de omgeving is prachtig.
De opvolger van het populaire tv-programma Man Bijt Hond is het programma BinnensteBuiten; anders en gelukkig wat serieuzer. Het geeft vaak prachtige inkijkjes in levens van mensen en ook koken, wonen en intrigerende interieurs komen er voorbij. Alain Caron is mijn favoriete presentator, omdat hij zo over eten kan vertellen dat je het meest bizarre nog lekker gaat vinden en daarnaast heeft hij ook nog een prachtig Frans accent. In de kerstaflevering van BinnensteBuiten zit een prachtige reportage over ‘ons vakantiekasteel’. De moeite van het terugkijken zeker waard! En als kijker begrijp je dan gelijk waarom wij na onze zomervakantie zo enthousiast vertellen over ‘het kasteel in de Bourgogne’.
Chateau de Digoine in BinnensteBuiten