IDFA 2017 (2)

Het duurt nog tot eind van deze week. Alle tijd dus om nog een keer te gaan. Ik wil de lezer dan ook niet onthouden waar ik inmiddels geweest ben. En even rondstruinen op de site van de IDFA laat zien dat er nog genoeg lege stoelen zijn. Oké, sommige docu’s zijn uitverkocht, maar niet alleen de publiekstrekkers zijn indrukwekkend!

Nadat we vrijdag een begin hadden gemaakt met het schuurtje, waarover later meer, ben ik met broer Henk naar ‘The Man Behind the Microphone’ geweest. Een indrukwekkende en ontroerende film waarin de filmmaakster ontdekt dat haar opa Hédi Jouini, een beroemde Tunesische zanger is geweest. Het levert een prachtige zoektocht op. Waarom heeft ze dit nooit geweten, waarom heeft haar vader er nooit iets over verteld en waarom kan zij zich er niets van herinneren, terwijl ze toen ze jong was toch elk jaar op vakantie naar haar vaders geboorteland gingen? Een intrigerend verhaal met prachtige beelden van de zanger, die in Tunesie en andere Noord-Afrikaanse landen een gevierde held was. Maar ook verdrietig makend, omdat het ook gaat over een verscheurde familie.

 

Gisteren was wel een beetje een heftige dag. Ik had drie documentaires gepland, maar gelukkig was het te doen. Voor ‘Cold Blooded: The Clutter Family Murders’ moest ik weer naar de bovenste verdieping van de bioscoop tegenover de Munt. Een heel ander verhaal dan de documentaires van vorige week, maar wel weer een heel boeiend. Eigenlijk meerdere verhalen in één docu. De docu start met de viervoudige moord op de familie Clutter in 1959 in Holcomb, Kansas. Op een zondagmorgen werd de familie in hun huis gevonden door mede-kerkgangers, vader, moeder, zoon en dochter, alle vier koelbloedig vermoord. Uiteindelijk worden de twee daders gepakt, berecht en veroordeeld tot de strop. De maker, Joe Berlinger, heeft prachtig werk geleverd, mee ook omdat hij het non-fictie boek van de schrijver Truman Capote er in betrekt. Het boek werd later verfilmd en boek en film leidden tot opschudding. Va non-fictie mag je verwachten dat het zoveel mogelijk de waarheid weergeeft en dat was nu net het probleem. Een boeiende documentaire, die je volledig meeneemt in het verhaal. Familie, vrienden, oud-politiemensen en ook familie van de beide moordenaars komen aan het woord. Onopgesmukt en goed in beeld gebracht wat de impact van deze verschrikkelijke gebeurtenis had in het kleine stadje.

Gelukkig was ik snel in Tuschinski, maar daar was de hal al wel heel erg vol. De openingsfilm van het IDFA werd vertoont in de grote zaal; Amal. De zaal was volledig uitverkocht en de scheidend directeur heette het publiek welkom. Ook hier was de maker van de film aanwezig.  Mohamed Siam volgt in de documentaire een meisje van 14, tot het moment dat ze als twintigjarige haar groeiende buik streelt. De revolutie heeft het land en de bevolking veranderd, Amal is daar als het ware de spiegel van.
Ook nu weer een indringend verhaal, wat staat voor een veel groter verhaal. Daarnaast is het intrigerend om zo’n inkijk te krijgen, als is het door de ogen van de filmmaker. Je wilt trouwens ook weten hoe het afloopt met Amal, haar moeder en haar grootouders. Dat laatste hoort echt bij het medium documentaire trouwens, het zet aan tot denken en doordenken.