“Maar Harm is toch in ons hart…?” | In memoriam Harm 1982 – 2016 (65)

Vrienden waren verbaasd hoe fanatiek Harm was bij het skiën en hoe snel hij het onder de knie had. Zijn shorttrackopleiding zal zeker hebben geholpen. We kregen een filmpje waarbij Harm prachtig een berg af skiet, maar uiteindelijk onder uit gaat…

Het stormt, de regen klettert tegen het raam. Een jaar geleden was het prachtig nazomerweer. Korte broeken weer, zeiden we tegen elkaar. Vanmorgen belde mijn oudste dochter om even een praatje te maken, er is zoveel dat ons bezig houdt deze tweede week van september. Als vanzelf kwam het gesprekje op de 14e. Ze had de kinderen verteld dat ze donderdag naar opa en oma zouden gaan en ook naar de begraafplaats waar Harm begraven ligt. “En misschien moeten sommige grote mensen dan ook wel huilen…”, mooi om je kinderen zo voor te bereiden. Jip vond het waarschijnlijk toch wel wat raar, daarom zijn ontwapenende tegenwerping: “Maar Harm is toch in ons hart…?”

Vandaag, morgen, maakt het wat uit? Een jaar geleden dat Harm door een verschrikkelijke klap om het leven kwam. Daar stonden we midden in de nacht, in het VU Medisch Centrum bij een ziekenhuisbed waarin Harm op allerlei manieren verbonden was met machines die hem nog in leven hielden. Zo kenden we hem niet, weg was alle levenslust; bleek, een dik blauw oog, zijn gezicht helemaal opgezet en een verband als een helm op zijn hoofd. Een beeld dat mij nog regelmatig door het hoofd tolt, wat me misschien altijd wel bijblijft. Het beeld van mijn zoon Harm lijkt bevroren in dat moment. Maar langzaam komen dan ook de andere beelden gelukkig voorbij. Foto’s bij appjes die Harm op de gekste momenten kon sturen, maar ook van de mooie momenten samen, even een hapje eten voordat we samen naar de film gingen, rondkijkend bij FOAM, maar ook spelend met LEGO uit de kist die mijn vader voor hem gemaakt had.
Harm is in ons hart, toch gaan we ook naar Zorgvlied om zijn graf te bezoeken. We hebben gebak besteld en Harms vrienden komen langs om te eten en het glas te heffen. Ik heb al een grote pan met spinazie op het vuur staan. Ook bij zijn collega’s in Hilversum wordt er spinazietaart gegeten en ook zij gaan bloemen leggen op Zorgvlied.
Vaak hoor ik nog de zin van Sjoerd, één van Harms beste vrienden, in mijn hoofd: “Het gaat niet over…”. Het gaat ook niet over en het zal ook niet voorbij gaan, het gemis van Harm is er elke dag. Vaak besef ik dat ik Harm in het afgelopen jaar op een heel bijzondere manier heb leren kennen, er was zoveel dat je als je kind ouder wordt, gewoon niet weet; ook niet hoeft te weten.

ITW: de brulkikker verschoot regelmatig van kleur

Afgelopen zaterdag zijn we naar “Into The Woods” geweest. Een festival bij Amersfoort waar Harm al jaren geleden meehielp om het op te bouwen. Opnieuw doken we voor even in het leven van Harm. Ik werd al chagrijnig van een nazomerse plensbui, maar de overige festivalgangers klapten en dansten rustig door. Ik kon me opeens indenken dat Harm zich van een regenbui niets aantrok en op zijn manier ergens links vooraan meedanste.

In mijn mailbox komt een mailtje voorbij, Media Monks organiseert morgen een Harm-dag. Het ontroert, ik moet maar snel verder met mijn spinazietaart.

”   Dear Monks,
September 14, a year ago we heard the devastating news that our design director Harm had been involved in a tragic accident. This Thursday we will honor Harm by serving his favorite lunch and organise a trip to Zorgvlied. If you want to join: We will leave the office at 15:15 to take the 15:23 train to Amsterdam Zuid. A taxi bus will pick you up and will bring us to Zorgvlied (Harm’s grave). Please leave your name here: Visit Harm before EOD.
A lot of new people joined MM last year, but as you can imagine a year ago Harm’s sudden death hit us very hard and it has been a difficult time for us all. Please be extra nice to all of your colleagues coming days.   “

Kyrie eleison  / ‘Zalig die treuren want zij zullen vertroost worden’