Veiling bij het ND

Het stormde gisteren, misschien viel daarom het aantal veilinggangers in Barneveld wat tegen. Al weken had het Nederlands Dagblad er mee geadverteerd. Men had een overzichtstentoonstelling gehad met werk van de in 1994 te jong gestorven schilder Libbe Venema. Al het werk zou daarna in een veiling aan de man gebracht worden. Een goede reden om de storm te trotseren en het industrieterrein waar het ND nog gevestigd is, te vereren met een bezoek .
Venema was in het dagelijkse leven schoolmeester. Een bijzondere man, die er altijd nogal smoezelig uitzag en zijn geld niet uitgaf aan de kapper. Toen ik in 1978 op het punt stond mijn diploma te halen voor de Pedagogische Academie, sloeg ik aan het solliciteren. En zoals dat toen heel gewoon en gebruikelijk was, alleen op gereformeerde scholen. Toen er naast  een advertentie van de school in Amsterdam, ook een advertentie van de school in Leusden in de krant kwam, leek me dat wel wat. Veel van mijn klasgenoten op de PA in Groningen, dachten er niet aan om buiten de vier noordelijke provincies te solliciteren. Waarschijnlijk wilde ik wel de wijde wereld in en was Amsterdam of Leusden geen enkel probleem. En mijn vriendinnetje woonde in Leusden en ook nog een broer en zus trouwens. Een onvergetelijk sollicitatiegesprek werd het. Terwijl in Amsterdam gevraagd was of ik wel lid was van een jeugdvereniging en een lezer was van het Gereformeerd Gezinsblad en de Reformatie, werd ik op een zaterdag door Venema en een bestuurslid bevraagd op mijn visie op het kind en onderwijs. Het gesprek, weet ik nog, vond plaats in Kobus, een soort grand-café aan het begin van de Langestraat in Amersfoort. Het bleef bij één gesprek, want de maandag erna kreeg ik een benoeming in Amsterdam. Maar via mijn familie en schoonfamilie leerde ik vervolgens toch een beetje hoofdmeester Venema kennen. Een man die oog had voor kinderen en zeker voor kinderen die niet gemiddeld waren. Daarnaast was Venema ook vrijwilliger bij de GVAD, een vereniging om alcohol en drugsverslaafden te helpen.  In de vrije tijd die overbleef schilderde Libbe Venema. Toen hij vanwege zijn gezondheid eerder stopte met werken verhuisde hij naar Dalerveen in Drenthe, maar bleef schilderen. Vooral zijn laatste jaren maakte Venema heel veel prachtige bloemenstillevens.
Na zijn dood bracht mevrouw Venema het werk van haar man verder in de openbaarheid. Ze startte een galerie in Kampen en hield regelmatig tentoonstellingen met werk van haar man, maar ook van andere kunstenaars. Later verhuisde ze naar Amsterdam en begon aan de Hogeweg met Galerie Libbe Venema. Een aantal maanden per jaar was daar het werk van Libbe Venema te bewonderen. Toen Johanna Venema verhuisde naar Leiden, mocht ik van haar een keus maken uit het werk van haar man en ook ophangen. Een soort afscheidstentoonstelling. Helaas waren de meeste werken nogal fors geprijsd en konden we alleen maar een mooie linosnede verwerven. Gelukkig was op de veiling gisteren de prijs van verschillende werken wat reëler. En het klopt wat Venema over zijn werk zei: “Schilderijen moet je niet praten, schilderijen moet je kijken”.