Kaartjes… | In memoriam Harm 1982 – 2016 (35)

In de eerste dagen na het verongelukken van Harm moest er zoveel geregeld. Achteraf vragen we ons regelmatig af, hoe dat toch allemaal gelukt is. Gelukkig waren er opeens allerlei lieve mensen die zich om ons bekommerden. Harms MediaMonks gingen meedenken en maakten de kaart, zijn vrienden gingen bellen voor een locatie en hier aan tafel zaten onze kinderen stickers te plakken op enveloppen. Het zijn maar een paar voorbeelden van de hulp die we kregen. Nu zijn we al meer dan drie maanden verder. Regelmatig vallen er kerstkaartjes op de deurmat en wensen lieve mensen ons extra veel sterkte tijdens de komende feestdagen. Zeker bij dat laatste gaat het bij mij zo nu en dan kriebelen. Kerst is een mooi feest, maar al vaker vond ik het te romantisch en opgeklopt en was ik een ‘zeer principieel’ tegenstander van de kerstboom. Maar goed, dat zal allemaal wel door de opvoeding zijn gekomen… Natuurlijk is het fantastisch dat we aanstaande zondag met de hele familie rond tafel zitten en er zal letterlijk en figuurlijk een lege stoel zijn. We zullen Harm zeker missen, maar dat doen we vandaag en gisteren en morgen en overmorgen ook.
Ik dwaal af, ik wilde het hebben over het regelen van bedankkaartjes,… bedankkaartjes? Tja, eerst wilden we het geloof ik maar niet doen. We hadden immers in de Westerkerk niet ook nog eens een condoleanceregister neergelegd. Ze weten ons wel te vinden via allerlei sociale media en familie en vrienden en iedereen die Harm nog wil gedenken, kunnen terecht op ‘vooraltijdharm.nl‘. Moeten we dan achteraf ook nog weer een kaartje sturen, of een advertentie zetten in de krant? Moeten we blijven bedanken en bedanken? We houden wel van kerstkaarten trouwens, kunnen we dat niet combineren? Een mooie foto van Harm er op… Midden in een nacht werd ik er wakker van en bedacht ik; niet weer een foto van Harm voor op een kaart, maar wat dan? Een tekening? Een afdruk van de ets van de Westerkerk die ik onlangs op een veiling kocht? En wat zetten we er dan op? Doen we het samen met Iris en onze dochters? Of doen we het gewoon als ouders en combineren we het met de beste wensen? Wat een problemen en vragen, het zweet brak me uit. Gelukkig vormde zich langzaam aan een beeld en viel ik toch weer in slaap.
Het is gewoon geworden wat het geworden is. We vonden een tekst. In het het bijzonder aangrijpende boekje van Nicolas Wolterstorff staan zoveel mooie stukken waarin hij mijmert en treurt over de dood van zijn zoon (“Klaaglied voor een zoon”). Helaas is het niet meer verkrijgbaar in het Nederlands, in het Engels nog wel trouwens. Het boekje van Wolterstorff, wiens zoon verongelukte bij het bergbeklimmen, is niet alleen maar bedoeld voor ouders van wie een kind is overleden of verongelukt. Juist mensen die te maken krijgen met andermans verlies zouden het moeten lezen. Het geeft een mooi inzicht in de zielenroerselen van een ouder. Het waarom en het hoe en waarom ik en waarom hij, komen uitgebreid aan de orde. Geen goedkope antwoorden, maar vraagtekens die vaak ook vraagtekens blijven. En ook Wolterstorff beseft dat er een God is die met ons mee lijdt, Hij gaf immers zijn eigen Zoon! Daarom een stukje uit zijn boek.
Daarnaast hebben we maar geprobeerd om voor ieder wat persoonlijks te schrijven. Al met al was het ook wel goed om te doen. Even weer gestructureerd bezig, wie doen we wel, wie niet…? Waar was dat adres ook al weer? Al die lieve mensen, familie, vrienden, broers en zussen uit de OPK, collega’s en vrienden van Harm….. Was die er ook? Vergeten we niemand? Was hij of zij ook in de Westerkerk of op Zorgvlied? Weet dat we dankbaar zijn voor jullie meeleven en het eigenlijk elke dag weer zouden willen herhalen en mocht u geen kaart hebben ontvangen, wees dan blij met de mooie foto die Harm maakte in België, bij de Verbeke Foundation. Eind juli was hij daar met Iris en schoot de ene na de andere mooie foto. Deze is gemaakt in een groot huis dat helemaal is gemaakt van oude ramen. Een prachtig beeld, de ramen staan open… Is de vogel gevlogen? Of is het gewoon voor frisse lucht in een huis waar geen mensen wonen? Of geeft het een beter zicht op de wilde natuur rond het huis? Wanneer je dubbelklikt op de foto kun je hem vergroten.
Een mooi en gezegend 2017 schrijven we. Kan dat nog wel na zo’n bizar jaar? Kunnen we draad nog weer oppakken? Het zal, mocht Jezus niet eerder terug komen, gewoon een volgend jaar worden. Met vallen en opstaan zullen we door moeten. Gelukkig in het besef dat er een Heer is die zorgt, Hij stuurde immers Zijn Zoon naar deze wereld, die nog steeds vol is met verdriet, oorlog en ellende. Diezelfde God zal uiteindelijk alle tranen van onze en uw ogen wissen!

Kyrie eleison