Boos | In memoriam Harm 1982 – 2016 (31)

Vandaag voel ik me boos. Boos op van alles en nog wat. Boos op de hele situatie, boos op mezelf, boos omdat ik soms niet meer in slaap kom… Boos op mensen die onvoorzichtig doen in het verkeer, zomaar zitten te bellen op de fiets of niet uitkijken bij het afslaan. Boos dat we het ongeluk van Harm niet meer terug kunnen draaien, boos dat Harm niet tien seconden later of eerder overstak. Maar ook boos op het feit dat we nog geen rapport hebben van het politieonderzoek, we willen nu toch wel eens weten hoe een en ander gebeurd is. Boos omdat het herfst wordt, boos dat de bladeren van de bomen waaien en vallen en fietspaden vullen en glad maken. Boos dat ik die boze gedachten niet uit mijn hoofd kan bannen en boos dat ik zomaar ongeduldig wordt en niet gestoord wil worden. Boos omdat vanmorgen het gangpad bij Albert Heijn weer een paar keer versperd was en je er dan ingewikkeld om heen moet manoeuvreren. Boos omdat mensen niet aan mij kunnen zien dat je zoon dood is en dan opeens heel vriendelijk doen. Boos ben ik wanneer ik nog een keer door die prachtige Japan-foto’s van Harm blader en besef dat hij nooit meer zal reizen en foto’s maken. Boos omdat ik toch geniet van al die foto’s en het eigenlijk ook niet wil. Boos omdat ik zo nu en dan chagrijnig word en dan kort aangebonden en onvriendelijk reageer, soms zelfs tegen degene die me meer dan lief is. Boos; en het daarom ook maar opschrijf. Ik, in ieder geval, ben niet altijd sterk en heb er niet steeds zin om weer te vertellen hoe het gaat en hoe het niet gaat. En vervolgens wordt ik dan weer boos op mezelf omdat ik ook besef hoe geweldig het is dat er elke dag lieve mensen met ons meeleven, voor ons bidden en er ook om moeten huilen.

Kyrie eleison, ook over mijn boosheid