Ameland | In memoriam Harm 1982 – 2016 (26)

We wandelen over het strand en de tranen van kou drogen als vanzelf door de wind. Een stuk hout, een laars, voor de rest een prachtige zandvlakte, getekend door wind en water. Een weekje Ameland doet goed, even weg van alle beslommeringen en geregel. Onze fietsen hebben geen enkele moeite met de schelpenpaden en voor we het weten zijn we in Nes of Ballum. De maand november is door slimme Amelanders uitgeroepen tot kunstmaand. Kerken, strandtenten, restaurants en ook het gemeentehuis; wat maar enigszins geschikt is doet mee. Kunstenaars hebben hun werk uitgestald en opgehangen, tot in de vuurtoren aan toe. Omdat de markante rood-witte vuurtoren een verfbeurt nodig heeft zijn kunstenaars uitgedaagd een ontwerp in te leveren. Nu zweven er duikers, dolfijnen, zeehonden en walvissen  rond de toren. Vandaag hebben we met de kleinkinderen de toren beklommen en genoten van een prachtig, maar koud uitzicht. Tweehonderdzesendertig stalen treden omhoog in een toren die is ingehaald door modernere apparatuur. Onder het vuurtorenlicht van bijna vierenhalf miljoen candela zit geen vuurtorenwachter meer, maar een etalagepop.  Op Ameland steken ze elke dag er een op ‘voor altijd Harm’, zegt Coos. Nou niet één dus, maar vierenhalf miljoen!

Eerder deze week bekeken we in de Gereformeerde-Doopsgezinde Kerk van Hollum de schilderijen van Ans Markus. Ze heeft een serie indrukwekkende schilderijen gemaakt onder de titel ‘Verborgen Verdriet’. In deze serie heeft ze mannen vastgelegd die verdrietig zijn. Meestal hebben ze handen voor hun gezicht. De kunstenares zegt in het programmaboekje: “mannen mogen dan wel minder hun emoties tonen, maar die zijn er wel degelijk”. De voor je gevoel onaffe schilderijen, stralen letterlijk het verdriet uit en stemmen tot bezinning. Er zijn geen tranen te zien, de handen zijn voor het gezicht geslagen. Maar wel druipt aan de onderkant langzaam de verf naar beneden, de man huilt met zijn lijf… Zo ontkomen we ook op Ameland niet aan de dood van Harm. Of we nu op een avond zitten te kijken naar een aflevering van ‘dolende dertigers’ waarin een grijnzende Harm met zijn vrienden geniet van een festival.
Op het laatste festival, waar hij was in september, op het waddeneiland Vlieland, had Harm een T-shirt gekocht. Hij droeg het toen hij in de vroege nacht van 14 september de Nassaukade overstak. ‘Into the great wide open’ staat op het shirt gedrukt en het borstzakje heeft een mooie foto van een blauwe lucht met wat wolkjes. Was het symbolisch? Net zo symbolisch als de verdrietige mannen op de schilderijen van Ans Markus? Het lijkt wel of het verdriet niet afneemt en het gemis stukje bij beetje erger wordt. Wat had ik graag met hem door de duinen gelopen en over het strand gebanjerd. Nu, met de rest van het gezin is het fijn, maar het zal nooit meer compleet zijn.

 

 

 

 

Kyrie eleison, want we weten dat U het niet zo bedoeld hebt.