Annual report | In memoriam Harm 1982 – 2016 (18)

“Hoe gaat het nu…?”, misschien wel de meest de gestelde vraag wanneer Coos en ik mensen ontmoeten. Aan de deur, in de kerk, aan de telefoon… en je voelt het verdriet en gemis. Is het erg, dat de vraag gesteld wordt? Natuurlijk niet, maar goed ook dat de ander gewoon durft te vragen. Maar het antwoord is zo verschrikkelijk lastig. Hoe het nu gaat…. Wat moet je zeggen? Niks? Of een nietszeggend antwoord? Of zit de ander ook niet te wachten op mijn antwoord, wil hij eigenlijk wel echt weten wat ik van binnen voel? Vaak voel ik de neiging opkomen om maar niet te antwoorden of een beetje een quasi nietszeggend antwoord te mompelen. Tja, gelukkig schijnt de zon… hmmmm de herfst komt er nu wel heel stevig aan… mijn neiging om het in een verhaaltje te verpakken. Maar hoe moet je knagende verdriet, dat Harm er niet meer is, in woorden vatten? Gisteravond zaten we in het Concertgebouw te luisteren naar het 3e pianoconcert van Rachmaninoff; zo overweldigend hevig en indrukwekkend. Maar kun je dat omschrijven? Het is muziek, niet in woorden te vatten immers en na een paar uur zijn de klanken weggestorven. Pianist Trpčeski speelde vervolgens samen met cellist Chirstiaan Louwens een bijzonder mooi romantisch lied, moeilijk te verstaan wat het was. Tot tranens toe zo mooi, maar waarom? Ik had het gevoel dat de Macedonische pianist het persoonlijk voor Harm speelde, maar het was voor zijn jarige broer.
Probeer ik nu duidelijk te maken dat vrienden, broeders en zusters uit de OPK, buren en wie dan ook, ons niet meer moeten vragen, hoe het gaat? Nee, doe het toch maar en misschien krijg je een antwoord wat ergens op slaat, maar misschien ook niet. Van binnen huil ik regelmatig en soms voel ik me zo leeg en kan ik het nog steeds niet beseffen wat het betekent dat Harm verongelukt is. Vanmorgen zijn we, toen het nog droog was, even naar Zorgvlied gefietst. Het graf van Harm is nu echt een graf. Geen bloemen meer, gewoon zwarte aarde binnen een betonnen rand. Aan het hoofdeind alleen nog het bordje met “R.H. Wimmenhove” en de begraafdatum. Schuin achter Harm zijn plek is alweer een nieuwer graf. Begraven 13 oktober en ook een zee van bloemen, ook daar hebben veel tranen gevloeid voor iemand die te jong gestorven is.

Het grootste gedeelte van Harm zijn spullen zijn opgeruimd. Een verhuisdoos vol cd’s, waar moet je er mee heen? Bij Concerto konden ze er nog 140 gebruiken, een euro per stuk. Veel spullen konden we weggegeven, boeken gaan we nog eens doorbladeren en zijn muziek zullen we nog wel es draaien. Maar al zijn foto’s? Zijn zwarte boekjes met aantekeningen van Resoluut, Fabrique en Media Monks? Hier en daar is duidelijk te zien dat hij zich ook wel eens verveelde, tussen alle gestructureerde aantekeningen door. De laatste tijd dook PHOSFOR weer op. Nooit begrepen wat hij er mee bedoelde, maar misschien is er iemand die ons daar wijzer in kan maken.
Toen ik zijn boekenkast leegruimde kwam ik een stapel kartonnen enveloppen tegen met daarin de originele Feltron Annual Report verslagen. Ik heb er vijf gevonden en het zijn alle vijf meesterwerkjes. Nicholas Felton (http://feltron.com/) de maker zette in deze jaarverslagen een heel jaar op grafische wijze in elkaar. Ik las ergens dat jij het meest trots was met het de uitgave van 2010. Harm zijn exemplaar, gesigneerd door Felton zelf, heeft nummer 825 (van de 3000). Het heeft als ondertitel ’the paternal report 1929-2010′. Een geweldige ode aan zijn vader die geboren als Günter Fajgenbaum in Berlijn, moest vluchten waarschijnlijk met zijn familie, op de vlucht voor de nazi’s. In 1953 laat vader zijn naam veranderen in Gordon Felton. Een geweldig boekje, met een aaneenschakeling van getallen en steekwoorden. Paspoort stempels (van 34 in de USA tot 5 uit Nederland), fysieke activiteiten en hoeveel Black Panters hij heeft ontmoet. Een collega van Harm met liefde voor getallen en feitjes zou toch in staat moeten zijn om een “Annual Report” over Harm uit te brengen. Wie neemt deze uitdaging aan?

Kyrie eleison