Werkplek | In memoriam Harm 1982 – 2016 (17)

Are you ready to meet Jesus ?
Are you where you ought to be ?
Will He know you when He sees you
Or will He say, “Depart from Me” ?
Are you ready, hope you’re ready
Am I ready, am I ready ?
Am I ready to lay down my life for the brethren
And to take up my cross ?
Have I surrended to the will of God
Or am I still like the boss ?
When the destruction cometh swiftly
And there’s no time to say a fare-thee-well
Have you decided whether you want to be
In heaven or in hell ?Have you got some unfinished business ?
Is there something holding you back ?
Are you thinking for yourself
Or are you following the pack ?Are you ready for the judgement ?
Are you ready for that terrible swift sword ?
Are you ready for Armageddon ?
Are you ready for the day of the Lord ?
Are you ready, I hope you’re ready ?         [Bob Dylan, ingekorte versie]

Dit zijn de weken van de Nobelprijzen. Een Nederlander kreeg een prijs voor scheikunde, samen met een paar andere deskundigen, maar de namen van die twee geleerden zijn geloof ik niet doorgedrongen op de Nederlandse tv. Nieuws is ook zo snel oud nieuws. Die scheikundige uit Groningen zal nog eenmaal in het nieuws komen wanneer hij in Stockholm zijn oorkonde mag ophalen. Met Bob Dylan zal het wel iets anders gaan, eergisteren in het nieuws, maar ook nog wel vandaag en morgen. Een 75-jarige songwriter en zanger uit Amerika, die de Nobelprijs voor literatuur wint. Ophef, bewondering, verontwaardiging en ook heel veel lof. Ik reed van van Zwolle naar Hilversum en had Radio 4 aan staan. De ‘Hart en Ziel lijst’, een hele week lang, zonder Bob Dylan overigens. Presentator Mieke van der Weij onderbrak haar programma om de luisteraars mee te delen dat Bob Dylan de Nobelprijs voor literatuur krijgt. Mij schoot gelijk door het hoofd dat Harm, wanneer hij dit gehoord had, mij een app-je zou hebben gestuurd. Vaders…, je idool valt in de prijzen, zoiets zou het geweest zijn. En zeker, Bob Dylan hoort bij mijn favorieten. Regelmatig draai ik nog zijn platen en cd’d. In 2015, vrijdag 6 november, zijn Coos en ik in Carré geweest om een optreden van deze legendarische man mee te maken; onvergetelijk. Jaren terug zijn we als gezin een keer met z’n allen naar de Heineken Music Hall geweest, geen succes wat onze kinderen betreft. Vorig jaar hadden ze volstrekt geen behoefte om mee te gaan. Wat mij betreft mocht dat de pret echter niet drukken, fan ben je immers voor je hele leven. Toen we een aantal jaren geleden terugreden van ons vakantieadres had ik de cd ‘Saved’ in de speler zitten. Het laatste nummer greep me aan. Moet je ooit maar op mijn begrafenis laten draaien zei ik tegen Coos. Er zijn veel Dylan aanhangers die niets moeten hebben van zijn uitgesproken christelijke nummers, maar ik vind ze gewoon bij zijn hele oeuvre horen.

In Hilversum worden we verwelkomd door de naaste medewerkers van Harm bij Media Monks. Goed om eens rond te kijken op de plek waar Harm altijd met zoveel genoegen en liefde over sprak. Verschillende afdelingen, met elk hun eigen functie. Mooi om te zien hoe de werknemers daar op een hele ontspannen manier bezig zijn met interactieve media producten. Harm zijn bureau staat als een monument tussen alle drukbezette werkplekken. Enkele bloemen op zijn bureau, zijn laatste aantekeningen op een stapeltje en een dichte laptop. Wanneer we vanuit het glazen kantoortje Harms afdeling overzien, denk je dat hij zo lachend kan opduiken en enthousiast iets kan uitleggen over het project voor de barbecues of een ander project. Confronterend, maar ook goed. Boeiend, omdat je opeens heel veel van zijn enthousiaste verhalen kunt plaatsen. Ook daar kenden ze zijn ongebreidelde enthousiasme voor festivals, Iris en fotograferen. Mooi om te merken hoe hij in zijn werk werd gewaardeerd en echt op zijn plek was. Dankbaar nemen we afscheid en we zeggen toe dat we zeker nog eens langs zullen komen. Natuurlijk kunnen dan we nog eens gaan discussiëren over de plaat in kantine waar de hoofd-monk zit te eten met zijn twaalf discipelen. Blasfemisch of niet? Wie van de Media Monks kan er het oorspronkelijke verhaal bij vertellen?
Om alles rustig te laten bezinken rijden we via de Loodijk naar Amsterdam. Wanneer we Iris hebben weggebracht rijden we langs de boom aan de Nassaukade waar de bloemen inmiddels zijn weggehaald. Duidelijk zichtbaar is een zilveren hart, net zo een als op straat voor de ingang van de Westerkerk. Later krijgen we een foto van het hart en blijkt dat er een zwarte rand om heen zit en het een onderschrift heeft gekregen. Vanaf deze plek willen we de illegale spuiter nogmaals bedanken! Zo mooi om te merken hoeveel vrienden en vriendinnen ook met verdriet rondlopen en dat proberen een plek te geven. Door mailtjes, door samen plaatjes te gaan draaien, door nog een kaartje te sturen en soms ook door gewoon mee te huilen. Wordt ons verdriet, onze pijn, ons gemis er minder door? Ik weet het niet, maar het troost wel, net als alle gebeden tot de Allerhoogste.

Kyrie eleison