Osdorp Posse & La fille inconnu | In memoriam Harm 1982 – 2016 (14)

Dinsdagavond, Daniël Stalpertstraat; een vervolg van het opruimproces. Vrienden van Harm komen helpen. Pizza op bestelling, veel bier en de draaitafels van Harm draaien onophoudelijk. Muziek die ik persoonlijk van zijn levensdagen niet zou opzetten, klinkt nu met doffe dreun door het appartement. Ongemerkt voelt het goed aan, zijn techno, zijn beat, ook dat was Harm. Fragmenten Harm vliegen tijdens het verorberen van de pizza’s over tafel. Mooie herinneringen aan festivals en andere maffe gebeurtenissen. Tranen, hier en daar een knuffel of een arm om de schouder, maar ook strakke gezichten. Het is zo rot om te doen, wat gedaan moet worden. Gelukkig kan er ook gelachen worden bij het passen van truien, shirts en broeken van Harm. Harm zijn boekenkast moet het ook ontgelden; wat nemen we niet mee en wat wel? Gegrinnik om gekke boeken en een verzameling Toy story beesten. Ik voel me opnieuw leeg en vermoeid wanneer ik twee kratten met Harms boeken in de kofferbak zet. Architectuur, ontwerpen, fotoboeken, Harm zijn interesses. Iemand drukt  mij later nog een boek in handen. ‘Tien jaar O.P.’
Harm had, toen we nog op de Acaciastede woonden, de zolderkamer. Een mooie grote afgetimmerde zolderkamer, ooit ingewijd door onze evangelisatievrienden Joe en Deb. Harm kon er rustig zitten klooien met zijn vriendjes, terwijl wij natuurlijk “niks” doorhadden. Allerlei onzinnige wedstrijdjes en zogenaamde gevechten met spuitbussen deodorant. De kamer stond dan blauw van de chemische rotzooi. In zijn puberteit ontstond zijn liefde voor hele andere muziek dan we beneden draaiden. Bij Harm geen Bach, Adrian Snell of Flairck maar de Osdorp Posse. Def P (het alias van Pascal Griffioen) was de grote aanvoerder, van het zooitje ongeregeld; hiphop, rappers… Wij vonden het verschrikkelijke herrie en waren zeer ontstemd over het zich in het plat Amsterdams herhalende mf, dat ook nog eens in vele varianten werd herhaald. Natuurlijk maakten we ons zorgen, dat hoort bij ouders die willen dat hun zoon netjes in het gareel blijft. Op een dag heeft hij met zijn zakgeld, zonder dat wij het wisten, het jubileumboek van de Osdorpers gekocht. Zette het tussen zijn schoolboeken en kaftte het met bruin schoolboekenkaftpapier, dan zouden wij niet ontdekken hoe zo’n grote fan hij wel was. Harm en Jordi hebben denk ik lang gedacht dat wij het niet doorhadden. Nu duikt het boek weer op en zal ik het koesteren als een herinnering aan de tijd dat Harm half zo oud was, als dat hij geworden is. Wanneer ik nu zit te bladeren door de teksten achterin in het boek, besef ik dat de Osdorp Posse op een onnavolgbare wijze zijn tijd en de opgroeiende jeugd verstond. De rap ‘Echte Pijn’ eindigt in het tekstboek zo:
“Echte pijn is niet in woorden uit te drukken, maar helaas kunnen te veel mensen hun woorden alleen in pijn uitdrukken. Word zelf niet één van hen.”

Elke dag nog valt er bijzondere post op de deurmat. Mooie verhalen over zijn tijd bij Petrus Plancius en andere mooie herinneringen komen voorbij. Lieve mensen die zomaar voor de deur staan met soep of een gerookte zalm. Delen in verdriet en gemis lijkt soms moeilijk en ingewikkeld, maar wanneer je drempel eenmaal over bent, vallen alle opgetrokken muurtjes weg. Tranen en een omhelzing doen ons zeer veel en het is goed. Dank lieve mensen!

Vandaag zit ik in het het Arq Psychotrauma centrum op de grond naast onze ‘aangenomen zoon’ uit A. Tranen biggelen over zijn wangen vanwege demonen uit het verleden toen hij gemarteld werd, ze spoken opnieuw door zijn hoofd. De psycholoog komt vragen of ik met hem wil bidden. AZ moest vandaag worden geïnterviewd door een medewerker van het IMMO. Een laatste kans om een verblijfsvergunning te bemachtigen. Het IND heeft de asielaanvraag eenvoudig afgewezen. AZ komt immers uit A, dat land heeft toch een ‘democratisch’ gekozen regering?! Ook de rechter heeft niet geluisterd naar de tranen van de psycholoog en dus zijn AZ en zijn gezin illegaal. Gelukkig is het IMMO er nog en de klinisch psycholoog heeft het zichtbaar te doen met AZ. Er is dus nog hoop op gerechtigheid. Constant zag ik de beelden van ‘La fille inconnu’ in mijn hoofd toen ik tijdens het vier uur durende interview met AZ op de gang zat met een medezuster en de vrouw van AZ en hun jongste. Biddend zag ik de beelden van dokter Jenny uit Luik weer voorbijkomen, op zoek naar de naam van een naamloze dode vrouw. Gisteravond draaide de voorpremière van deze film in De Balie en Willem Jan Otten had de film ingeleid via een prachtig essay in de zaterdageditie van Trouw. Een prachtige, aangrijpende film, met een duidelijke boodschap: ‘Er is geen leven waarin de zoemer niet gaat’. (laatste zin essay Otten). Met instemming citeer ik dan ook wat een oud-collega van Harm ons schreef.
“Harm was een persoon die iedereen zag. Ook Lazarus of wie dan ook. Dat maakte hem bijzonder. Een allemansvriend met oog en geduld voor iedereen.”

Kyrie eleison