Sorry Harm | In memoriam Harm 1982 – 2016 (12)

harm-resoluutDe maand september is voorbij. Een maand in 2016 die wij in ieder geval nooit zullen vergeten. Dat het zo’n prachtige sportzomer was? Dat in augustus en september records werden gebroken wat betreft de temperatuur? Dat IS vaak op de voorpagina’s stond? Wij zullen het heel snel laten vervagen en alleen 14 september zal in ons geheugen gegrift staan. En nu zijn  er de vele momenten dat je je leeg voelt en heel snel een paar weken terug wilt spoelen in de geschiedenis.
Steeds opnieuw weer uitleggen, delen van verhalen met vrienden, buren en kennissen. Ik sta bij de slager en hij vraagt hoe het gaat, tja hoe gaat het? Niet goed dus en hij kijkt verbaasd om. Staan we zomaar weer te praten over dat verschrikkelijke ongeluk op de 14e. Omdat Harm is aangereden door een politiebusje weet elke Amsterdammer meteen waar het over gaat. Meeleven wordt betuigd en ik geef mijn weblog door. Voor mij een manier om het te delen met anderen, maar ook om het van me af te schrijven.

Donderdag hebben we de eerste stap gezet in het opruimen. Zijn etage in de Pijp moet leeg. We maken een lijst met wat we aantreffen. Door de tranen heen noteer ik en later komen er namen achter. Gelukkig wordt er niet moeilijk gedaan en is er heel veel gunnen.  Het is gek, met een lach en een traan verdelen we hele simpele dingen. Wat jassen gaan mee in een tas, zijn poppetjes en andere kleine dingen waardoor we als gezin nog lang aan hem zullen denken. Een wekker, een fotolijstje…. “Sorry Harm”; denkt Iris steeds. En ik denk maar dat het niet waar is en dat ik helemaal geen spullen van Harm wil weg gooien. In een mum van tijd hebben we twee vuilniszakken vol. Het woord bizar blijft maar klinken en door mijn hoofd spelen. Het lijkt wel of je een leven aan het uitgummen bent. Zijn Resoluut poppetje krijgt bij ons een ereplaats. Trots was hij er op, dat een 3D-printer de prachtige visitekaartjes had uitgeprint. Harm met rugtas-raket, een echte hoogvlieger, hoe typerend nu!
Er moeten zoveel dingen opgezegd worden, van een speciaal bierabonnement tot bankrekening. En voor het één moet er meer moeite worden gedaan dan voor het ander. Gelukkig is er veel medewerking, maar het doet ook verrekte veel pijn. De vragen laaien door mijn hoofd, waarom liet God dit toe? Zo’n creatieve vent, met een prachtige toekomst voor zich, een baan waar hij zich heel senang in voelde bij MM… Waarom hij op een busje geknald en gelanceerd op een geparkeerde auto? Is het echt waar dat het wel goed komt?

Ik heb geen zin om het bestaan van Harm uit te gummen. Ik heb geen zin om alweer te bloggen over het verschrikkelijke verlies. Ik heb geen zin om weer met een familielid, een vriend of vriendin nog een keer uit te leggen hoe alles is gegaan. Maar terwijl ik het opschrijf besef ik dat het ook troost; de bezoekjes, het geklets, nog een glas wijn en het besef dat er gebeden wordt voor je en zelf stamelend woorden richting Boven zend.

Kyrie eleison