In memoriam Harm 1982 – 2016 (2)

Van dinsdag op woensdag werden we wreed wakker gebeld. Even later stonden er twee agenten heftig aan te bellen, ze hadden al eerder pogingen gedaan. “Hoorde u de bel niet?” Een paar minuten later rijden we in een noodvaart met zwaailichten en al richting het VUmc. We schieten snel wat kleding aan, buiten is het nog onnatuurlijk warm. “Uw zoon is aangereden door een politieauto en dat we u nu meenemen, betekent dat het heel ernstig is.” Ik denk dat ik het nooit meer vergeet, opeens zit je in een heel verkeerde film. Of toch documentaire Harm?
Daar zit je dan in een onpersoonlijke familiekamer, nog steeds niet echt wakker. Langzaam begint het door te dringen dat het wel ernstig is. “Uw zoon heeft een zeer ernstig ongeluk gehad, de trauma-arts is er bij geweest en eenmaal in het ziekenhuis is geconstateerd na een operatie van het hoofd, dat het ontstane letsel niet meer met het leven verenigbaar is”. Heb ik de bewoordingen goed onthouden? Is het wel echt tot Coos en mij doorgedrongen? “Ik leg het nog een keer uit…” herhaalt de arts. Nog weer later staan we bij het IC-bed met onze Harm er in. Allemaal slangen in zijn mond, overal piepjes en een voortdurend gorgelend geluid. Ik maak een foto, wie weet herinner ik het me later niet meer. Zijn linkeroog is helemaal opgezet en blauw, maar opeens dringt tot je door dat het Harm al niet meer is, dat hij eigenlijk al dood is. Ze houden de bloeddruk nog op peil door medicijnen, vertelt de broeder. We pakken elkaar vast en moeten onbedaarlijk janken. Tranen blijven maar komen. Het is een grap denk je. Zo meteen grijnst hij je aan en murmelt dan; moeders, vaders…..
De broeder controleert opnieuw zorgvuldig alle apparatuur. Medicijnen blijven druppelen en langzaam vult een zak zich met urine. Opnieuw in de familiekamer. Wat een rotwoord; onze familie is opeens stuk, zal nooit meer hetzelfde zijn. “Uw zoon was een kerngezonde jongeman, mogen we met uw toestemming organen uitnemen?”

Toen Coos dinsdagavond thuis kwam van de kring, zat ik naar PAUW te kijken. Jeroen Pauw praatte met gasten over orgaantransplantatie. Het D’66 wetsvoorstel was aangenomen in de Tweede Kamer. Op het nippertje, 75 tegen 74. Blijkbaar een tegenstander zich verslapen of gespijbeld. Maar onze Harm had zich niet verslapen, niets er van. Had heerlijk gevaren met ‘De Hufter’ op de Amstel, daarna nog even een terrasje en hop op z’n fiets naar de Daniel Stalpertstraat.  Hoeveel minuten later een klap die alle omwonenden deed opschrikken? “Maar de vraag was of we zijn organen mogen gebruiken….” Een blik naar elkaar was eigenlijk al genoeg, natuurlijk. We krijgen Harm er niet mee terug, maar dan kan hij misschien nog iets betekenen voor een ander. Twee, drie mensenlevens verlichten, verlengen?

Om ongeveer 13.10 uur sterft onze geweldig lieve zoon Harm. We staan er bij wanneer de medicijnen stoppen en even later zijn hart er daarom mee ophoudt. We kunnen rustig afscheid nemen, waarna twee mensen van het transplantatieteam hem meenemen. Wij omarmen elkaar en Harms vrienden. Het huilen wil maar niet stoppen. Je hoort in gedachten Harms stem en beelden schieten door elkaar, hoe overleven we dit?

Wanneer we enige uren later ons weer verzamelen rond zijn bed doet de transplantatiearts verslag. Zijn twee nieren zijn verwijderd en zijn hart, van het laatste kunnen ze de kleppen gebruiken. Onwerkelijk, maar ook troostend. Harm is dood, maar red levens. Op zijn dode lippen lijkt zo’n typisch Harm lach te liggen.

Heer ontferm u, Kyrie eleison!

Harm ligt alleen op een IC-kamer. Langzaam komt de zon op boven de Nieuwe Meer en steeds vaker zie ik vliegtuigen de lucht in schieten. Een paar weken geleden vertelde Harm dat hij voor Media Monks even een training moest geven in Dubai. In die week was het heel warm en fietsten we langs de Amstel. We zagen een groot wit vliegtuig, met Emerates erop, overkomen. Even later appte Harm, dat hij was geland. Waarschijnlijk was hij over ons heen gevlogen. Zomaar van die beelden die opeens weer door je hoofd dwarrelen. Heb ik wel genoeg gezegd hoe trots ik op hem was? Hij was zo op zijn plek in Hilversum, praatte met trots over zijn collega’s. Dezelfde gasten zijn blij, dat ze door alle tranen heen iets kunnen betekenen door de rouwkaart te maken.
Mooi is dat zoveel mensen die hem gekend hebben meeleven. Overweldigend de reacties en de verhalen. Het verlicht iets, van wat niet te begrijpen valt. Altijd kritisch die Harm op lettertypes, de eerste indruk van een site, logo’s of een korte tekst. Toen ik mijn blog ooit startte op de site van Veerkracht, had Harm bij SIYOU de website van de school gemaakt. Toen ik burn-out raakte zette hij alles over naar roelwimmenhove.nl. “En hier kun je zien hoeveel mensen er op je site komen pap.” “Hmmm…” zei hij laatst nog es, “je wordt best nog wel gelezen hoor vaders.” Ik kan het niet laten en Analytics zegt dat de afgelopen dagen meer dan 10.000 mensen het In Memoriam over hem hebben gelezen. We krijgen Harm er niet mee terug, maar misschien is het ook wel een beetje God, die troost en door alle armen en verhalen heen van lieve mensen, ons troost. Een knipoog van Boven.

Kyrie eleison.  Kyrie eleison.  Kyrie eleison.  Kyrie eleison. Jaren geleden nodigde een Egyptische ouder van Veerkracht mij uit om Goede Vrijdag mee te maken in de Koptische Kerk in Amsterdam-Noord. Vader Arsenious leidde de dienst, die de hele dag doorging met lezingen en zingen. De rillingen liepen over mijn rug toen als afsluiting van het opnieuw beleven van de dood van Gods Zoon, de aanwezigen gingen staan en tientallen keren ‘kyrie eleison’ reciteerden in alle windstreken. Heer ontferm U, in geloof en besef dat we Harm in onze armen kunnen sluiten wanneer de zoon van God terugkomt op de wolken.

Nu in de lucht: www.vooraltijdharm.nl