Maand: december 2013

De literair recensent van het Parool die op zaterdagmorgen ons regelmatig doet terugverlangen naar Martin Ros, schrijft afgelopen dinsdag in het Parool over de P.C. Hooftprijs 2014. Als Arie boeken aanprijst op de radio is het alsof hij constant tegen zijn achternaam in moet lopen. Deze keer probeert hij al hijgend, duidelijk te maken dat de jury van de P.C. Hooftprijs er niets van begrepen heeft. Of Willem Jan Otten nu wel of niet terecht de P.C. Hooftprijs verdiend, daar horen we Storm niet over. Wel stort Storm zijn gram uit over de ‘stelligheid’ van Otten. Maar daarbij vergeet Storm dat de door hem bewonderde Richard Dawkins met even veel ‘stelligheid’ spreekt. Vorige prijswinnaars van de P.C.Hooftprijs zoals Henk Hofland, Kees Fens en Hugo Brandt Corstius hadden allemaal zo hun eigen ‘stelligheid’. En of die ‘stelligheid’ nu religieus geladen is, of humanistisch, socialistisch of atheïstisch, het blijven wel ‘stelligheden’ van die verschillende schrijvers. Natuurlijk probeert iemand als Dawkins ons te overtuigen met zijn ideeën, zoals ook de genoemde P.C. Hooftprijswinnaars dat op hun manier deden. Dat Arie Storm niets heeft met de zondeval, Adam en Eva en Jezus van Nazareth, is zijn goed recht. Maar schrijf dan niet de jury het niet heeft begrepen! De jury van de P.C. Hooftprijs 2014 onderkent het vakmanschap van Otten en zijn zoekende schrijven. Vanuit zijn katholieke geloof weet hij wat hij aantreft in de wereld, maar dat denkt Arie Storm vanuit zijn niet-geloven toch net zo goed te weten. Willem Jan Otten weet daarbij zijn gelovige bril heel vaak af te zetten en zet de lezer aan het denken over diepgravende levensvragen. Het zou te wensen zijn dat Arie Storm zijn bril met aversie tegen het christelijk geloof ook weet af te zetten, wanneer hij schrijft over een denker en schrijver als Willem Jan Otten. Storm moet toch nog maar eens de bundel “Onze Lieve Vrouwe van de Schemering’ ter hand nemen en dan de hoofdstuktitel “Ik bevind mij in wat ik zoek” overdenken. (gepubliceerd in het Parool bij de rubriek INGEZONDEN)

Vandaag, 16 december 2013 is een mooie dag voor de Nederlandse literatuur. Willen Jan Otten krijgt de PC Hooftprijs, in het bijzonder voor zijn essays. Schrijver Willem Jan Otten steekt in zijn schrijven niet onder stoelen en banken dat hij bekeerd is tot het christelijk geloof. Toch schreeuwt hij het niet van de daken, maar probeert mensen juist aan het denken te zetten. Zijn thema’s; schuld, schaamte en vergeving staan in het perspectief dat er een schepper is die zich openbaart in Het Woord. Het Woord dat levend werd en wordt in Jezus Christus. In zijn poëzie, proza en in het bijzonder in zijn essays is Otten op een onderzoekende manier bezig om nieuwe en onontdekte terreinen te betreden.

Jaren geleden las ik de roman “Specht en zoon”. Een intrigerend verhaal over een schilder en eeb zoon, verteld vanuit het schilderslinnen. Vorig jaar verscheen zijn epische gedicht “De vlek”. Inmiddels heb ik het verschillende keren gelezen en iedere keer ontdek ik weer nieuwe diepere inzichten. Zijn lezing over “De vlek” die ik bijwoonde, was uiteindelijk een uitgebreid essay. Dat laatste gold ook voor zijn lezingen onder het thema ‘rite du cinema’. Bijzondere films werden door Otten voorzien van commentaar en duiding. Ook hier weer zijn geloof niet wegmoffelend. Vanmiddag werd Otten geïnterviewd bij ‘Dit is de dag’, een EO programma. Hij vertelde dat hij het prijzengeld goed kan gebruiken om zijn nieuwe roman af te schrijven. Geweldig vind ik dat. Over zijn nieuwe roman wilde hij alleen loslaten dat het te lezen moet zijn vanaf ongeveer 11 jaar. Als schoolmeester doet me dat bijzonder goed. Kinderen aan het eind van de basisschool verdienen het om prachtige literatuur te lezen.