Maand: december 2011

kijk niet om…

Steeds weer in dubio, je agenda weggooien of toch bewaren. Ik ben in ieder geval van de bewaarkant. Zo van, je weet maar nooit. Toch kan ik als het moet, wel opruimen en weggooien. Behalve boeken natuurlijk, die gooi je niet weg. Met terugblikken is het al net zo. Kijk je terug en overdenk je dat nog een keer, of denk je; kom op vooruit… Bloggen is trouwens steeds even over je schouder kijken. En aangezien ik blog, is het ook niet erg om 2011 nog een keer voorbij te laten gaan, toch?

Op de grens van het voorjaar las ik de biografie over Albert Einstein. Een intrigerende beschrijving van een bijzonder mens. Walter Isaacson heeft een voortreffelijk boek geleverd. Inmiddels heeft dezelfde Isaacson ook Steve Jobs zijn leven op een rij gezet, maar dat terzijde. Door de ARBO-arts was ik doorverwezen naar HSK, om een re-integratietraining voor mijn burn-out te gaan volgen. Elke keer wanneer ik het kantoorgebouw, waar HSK gevestigd is, passeerde ik in de hal de muurschildering met het hoofd van Einstein. Door het lezen van de biografie en de frequente bezoeken aan het Einstein-gebouw, werd Einstein een inspirator in overspannen tijden. ‘Mensen kun je vergelijken met fietsen. Alleen wanneer je er de vaart in houdt, blijven ze in evenwicht.’ (vrij naar Einstein)

De psycholoog bij HSK heeft heel wat aan moeten horen. Een stap in de goede richting, zo beloofde ik haar, zou in ieder geval zijn wanneer ik de vloer in de woonkamer af zou kunnen maken. In de zomer van 2009 hebben we enige meters laten aanbouwen bij onze woonkamer. Toen konden we onze vloer in de aanbouw niet door leggen, omdat de planken niet meer leverbaar waren. Zwepenboom-vloeren zijn niet meer leverbaar in Nederland. Omdat Co van der Horst één van de  toonzaalvloeren ging vervangen, kunnen wij nu alsnog genieten van een complete vloer. Zo komt onze nieuwe 4800 nog beter tot zijn recht. Met natuurlijk dank aan Wouter!

En toen opeens zaten we met z’n tweeën thuis. Coos werd geconfronteerd met darmkanker. De operatie lukte. Maar het laat wel littekens na. Aan de buitenkant natuurlijk, maar ook innerlijk. Kanker is dus niet zomaar weg. Ook in 2012 heeft het KWF weer veel fondsen nodig, dus we gaan zeker weer aanbellen bij buren en oud-buren. Onderzoek en voorlichting blijft immers noodzakelijk en kan veel  leed voorkomen.

Ooit las ik van Adrian Verbree het boek ECLIPS (een verslag van een burn-out). Je denkt, dat het jou nooit overkomen zal. Daarom werk je gewoon door, werk je gewoon door en werk je gewoon door…. En wanneer je niet werkt moet je weer opladen en opladen. En langzaam bouwt het zich op. Druk en nog veel meer druk. Gelukkig, denk je, heb je nog genoeg energie. Ook dit kan nog en ook dat kan nog. Ook dit probleem cancel ik en ook voor het volgende komt er wel weer een oplossing. Totdat het niet meer gaat, todat je over de rand geduwd wordt. Voor wie meer wil weten, lees het boek van Carien Karsten.

Gineke Zikken - fabriek in A'dam-Noord

Het jaar 2011 zal wel de geschiedenisboeken in gaan als het jaar van versobering en bezuinigingen. Blijft de euro wel bestaan? Kunnen we onze hypotheek over een aantal jaren nog betalen? Een van de sectoren die flink getroffen worden door rigoureuze bezuinigingen is de kunstsector. Een goed idee is dan ook om als particulier wel kunst te blijven kopen. Je fleurt je huis er mee op, je geniet er elke dag van. Een ander idee is om muziekhuizen en theaters te bezoeken wanneer je favoriete kunstenaar optreedt. Door illegaal te gaan downloaden speel je die ‘irritante’ staatssecretaris Zijlstra alleen maar in de kaart.

Doop Jip

Zijn er pillen voor burn-out? Kan mijn huisarts geen receptje voorschrijven? Is er dan niks wat helpt? Nee, er zijn geen pillen. En nee, ook de arts heeft niet een kant en klaar recept. Maar gelukkig zijn er wel dingen die helpen. Rust, ja, heel veel rust en leren echt niets te doen. Maar ook de mooie dingen wel blijven zien. Wel ook weer gaan genieten. Het zo nu en dan bezig zijn met Levend Water en het uitzien naar een kleinkind. Steeds weer de grenzen stellen en proberen er niet over heen te gaan. En de mooie belevenissen zorgen ook voor steeds weer een beetje beter worden.

Viktor Kossakovski maakte een prachtige documentaire over zijn zoontje van twee. Kossakowski is documentairemaker en wilde vastleggen hoe Svyato voor het eerst in de spiegel zou kijken. Op YouTube staat een korte samenvatting. Het leert je om ook zelf eens anders in de spiegel te kijken. Een paar weken geleden zag ik Svyato in de serie van Willem Jan Otten in de De Balie. Zo’n spiegelfilm is goed voor je burn-out. Trouwens een toespraak van Willem Jan Otten is ook heel inspirerend.

Ik ben weer begonnen met werken. Officieel heet dat re-integratie. Twee morgens in de week op ‘de Rank’ in Alkmaar. Alhoewel het niet naast de deur is, wel goed om te doen. In groep 7/8 was het bij de kerstmaaltijd uitermate gezellig. Bij de kleuters liep ik laatst binnen en vroeg de juf me of ik wilde uitleggen wat knielen betekent. Een meisje wilde het wel voordoen. Mijn vraag, na enige uitleg, was vervolgens: “Kan iemand zich nog kleiner maken voor God?” Al gauw lag een jongetje languit op de grond met zijn handen gevouwen. Blijkbaar is het verhaal goed overgekomen, want op een zondag erna zei een predikant: “Zulke meesters hebben we nu nodig!” Waarvan akte!

Kijk niet om… Natuurlijk kijken we vooruit! In 2012 ga ik verder lezen. In ieder geval in drie boeken, die ik nog niet uit heb. Van de neven Foer lees ik op dit moment ‘Het geheugenpaleis‘ en ‘Dieren eten‘. Allebei erg leuke boeken. En er ligt nog een derde Amerikaan om uit te lezen. Het boek van Tim Keller over gerechtigheid is confronterend. Zet aan het denken hoe je omgaat met de ander en met geld, hoe je weggeeft en deelt. Genoeg om over na te denken in 2012.

 

eenheid tussen christenen

KRUISIGING Marc Chagall

Een maandagkrant heeft meestal een kort leven. In het weekend heb je misschien net wat meer tijd om de dikkere vrijdag en zaterdagkrant door te pluizen. Soms grijp je in het weekend nog eens terug naar een donderdag of woensdagkrant, maar daar blijft het dan bij. Het Nederlands Dagblad van maandag 12 december leverde een aantal artikelen die de lezer toch tot verder nadenken zetten. Eerst al werd ik geboeid door een uitgebreid artikel over ds. Arenda Haasnoot, die een boek publiceerde over haar belevenissen in het moderamen van de PKN. Ds. Haasnoot komt naar voren als een diepgelovige en gedreven vrouw, die de ‘onversneden’ boodschap wil brengen. Terugkijkend op haar theologische universitaire opleiding zegt ze: “Ik mis in de opleiding hoe je mensen tot geloof brengt”. Wat zou er moeten gebeuren, dacht ik, om de kleine gereformeerde kerken (GKV /CGK/NGK) te laten aanschuiven bij de KPN van ds. Haasnoot? Een vraag waar best over valt te filosoferen lijkt me. Het zou in ieder geval opleveren dat in de opleiding, dat wat ds. Haasnoot miste, misschien wel aan de orde zou komen. Wat zouden deze kerken ongelooflijk veel van elkaar kunnen leren als het gaat om ‘kerk zijn in de 21e eeuw’. Misschien zouden ook andere kerken jaloers worden en zich aan willen sluiten… Nee, ik bepleit geen koekoek éénzang.  Wat zou het een geweldige uitstraling kunnen hebben; een kerk met een onversneden boodschap, in heel veel soorten en maten verkrijgbaar. Een kerk, één in Christus!

Een pagina ervoor pleit columnist Gijsbert van den Brink (theoloog en filosoof in Leiden en Amsterdam) voor een nieuw belijdenisgeschrift. Hij zegt: ‘Wat zou het dus mooi zijn als er een geschrift was waarin op een orthodoxe én eigentijdse manier dit soort toerusting-over-de-hele-linie geboden werd. Een geschrift dat laten we zeggen 52 hoofdstukjes telt, die elk de Bijbel vertalen naar het gebinte van de christelijke leer en daarbij ingaan op de hedendaagse vragen. De verhouding van geloof en wetenschap zou erin aan de orde kunnen komen, evenals die tussen christendom en islam, geloof en politiek, et cetera. De gaven van de Heilige Geest, christen zijn op je werk, (homo)seksualiteit en het probleem van het lijden natuurlijk. Maar ook bijvoorbeeld de rechtvaardigingsleer.’ [einde citaat]    Eén van de redenen voor een nieuw belijdenisgeschrift zal zeker de eenheid tussen christenen en kerken kunnen zijn, dat onderschrijft ook van den Brink.  De laatste voert meer redenen aan, die ik van harte onderschrijf, maar de eenheidsreden spreekt mij bijzonder aan. Een hedendaags belijdenisgeschrift over de ‘onversneden boodschap’, kan het gesprek tussen kerken, groepen en gemeenten ongelooflijk goed dienen. Het zou er in ieder geval toe kunnen leiden dat allerlei zogenaamd belangrijke zaken, uiteindelijk bijzaken blijken te zijn. Ik hoop van harte dat er leiders in christelijke kerken opstaan die zich willen laten inspireren door Gods Geest om een voorstel op tafel te leggen.

Op pagina 2 van dezelfde krant wordt de oproep tot meer eenheid onder christenen vanuit onverdachte hoek nog een keer onderstreept. Moses Alagbe, een Nigeriaan in Nederland, zegt in het blad Zending Nú; ‘Eenheid en herontdekking van de holistische missie van God door Christus zijn volgens mij de sleutel tot het overleven van de kerk in Nederland’. In één maandagkrant, je zou het haast leiding kunnen noemen, driemaal een roep om meer eenheid!

vreemdelingen en bijwoners

Zoals veel volgers van mijn blog weten, ben ik een groot liefhebber van documentaires. Het IDFA is inmiddels helaas al weer afgelopen en daarbij moest ik toch ook rekening met mijn gezondheid houden. Gelukkig werden er de afgelopen weken veel extra docu’s op TV uitgezonden. Die van gisteravond was echter één in de buitencategorie. Geertjan Lassche heeft voor de EO opnieuw een meesterwerk afgeleverd. De film gaat over de zoektocht van Mathijs Souhoka naar antwoorden op zijn vragen. Opgegroeid in het kamp Conrad bij Rouveen, zit hij nog steeds met vragen rond de contacten tussen het kamp en de plaatselijke bevolking. Dat levert prachtige en ook tegelijk tenenkrommende gesprekken op tussen de Molukker Souhoka en oudere Rouveners. Hoezo christelijke dienstbaarheid en gerechtigheid? Tegelijkertijd confronteert het ook de kijker met de vraag hoe hij of zij reageert op de vreemdeling binnen de poorten. Een zwarte bladzijde uit de vaderlandse geschiedenis werd zo weer naar voren gehaald. Nog steeds duurt het onrecht richting de Molukkers voort. Met valse beloften werden ze ooit naar Nederland gehaald, in de hoop op een dag terug te kunnen keren naar een vrij Ambon. In het naoorlogse Nederland hadden ze niets te zoeken. En daarbij werden ze ook nog eens ondergebracht in de leegstaande kampen die in de oorlog door de Duitsers werden gebruikt voor Joden en krijgsgevangenen; onder andere in Westerbork, Vught en dus ook bij Rouveen. Wat hebben we er inmiddels van geleerd?